Στο βιβλίο της "Μέρες εγκατάλειψης" η Έλενα Φερράντε ανατέμνει με εξαιρετικά σπάνια οξυδέρκεια ένα θέμα ' κλασικό ' , το πώς αισθάνεται μία γυναίκα , όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου.Η Όλγα ,μια νέα γυναίκα μένει ξαφνικά μόνη με δύο παιδιά κι έναν σκύλο, όταν ο άντρας της της ανακοινώνει ότι θα ζήσει με μια νεότερη γυναίκα ,με την οποία είχε κρυφή σχέση για πέντε χρόνια. Η ηρωίδα αφηγείται σε α' πρόσωπο την ιστορία της από τη στιγμή που νιώθει σε κάθε γωνιά του κορμιού της τις γρατσουνιές της σεξουαλικής εγκατάλειψης, που κινδυνεύει να πνιγεί από την περιφρόνηση για τον εαυτό της και τη νοσταλγία της για εκείνον . Από το σημείο αυτό αρχίζει μια καταστροφική πτώση που κόβει την ανάσα ,μια αφήγηση που αιχμαλωτίζει , παρασέρνοντας τον αναγνώστη στα μύχια βάθη της γυναικείας εμπειρίας.Κι όσο η ίδια προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της , ο σκύλος της οικογένειας πεθαίνει από φόλα και ο αναγνώστης παρακολουθεί μια συγκλονιστική σκηνή με τις τελευταίες στιγμές του ζώου.(σ.σ. για αυτό και στη φωτογράφιση του βιβλίου χρησιμοποίησα τον σκύλο μου) Δε θα έλεγα ότι το βιβλίο απευθύνεται σε γυναικείο μόνο κοινό , γιατί μέσα από αυτό προβάλλεται η συζυγική και σεξουαλική υποκρισία (που για μένα δεν έχει φύλο) , η ποταπότητα του άλλου που χρησιμοποιεί τη συζυγική ασφάλεια ή τα παιδιά, καθώς δεν έχει τη δύναμη να φύγει, όταν πρέπει . Μέσα από τη φοβερή γραφή της Φερράντε ο αναγνώστης βιώνει τις εξάρσεις και τις αποχρώσεις της αρχαίας τραγωδίας, καθώς μετά τη συντριβή της ηρωίδας έρχεται η κάθαρση για όλους. Κλείνω με μια φράση του βιβλίου που μου άρεσε ιδιαίτερα: "Το μέλλον από ένα σημείο και έπειτα είναι απλώς μια ανάγκη να ζήσεις το παρελθόν .Να ξαναφτιάξεις στα γρήγορα τους χρόνους των ρημάτων.