Την παραγνωρισμένη και λοιδορημένη ιστορία των Ελλαδιτών φαντάρων κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αφηγείται το μυθιστόρημα του Βασίλη Γκουρογιάννη "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή." Τριάντα τρία χρόνια μετά την Εισβολή στην Κύπρο μια ομάδα βετεράνων έρχονται στη Λευκωσία για ένα συνέδριο.Αφηγούνται τα θλιβερά τους βιώματα ,για να αποτείσουν φόρο τιμής στους πεσόντες και στους αγνοούμενους και σκοπεύουν να υποβάλουν αίτημα στο υπουργείο Παιδείας , ώστε στην προσεχή αναθεώρηση της σχολικής Ιστορίας να υπάρχει έστω μια μνεία για τον αγώνα τους. Στη συνείδηση πολλών από αυτών οι πεσόντες ήταν τυχεροί ενώ οι ίδιοι ζούνε με τις τύψεις , παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος και προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν ήταν φασίστες , ούτε πολέμησαν κατά του Μακαρίου αλλά προδόθηκαν από τους χειρισμούς των ισχυρών ή των ανθρώπων της Χούντας."Κανένας δε βγαίνει από τον πόλεμο περήφανος.Απλώς οι άλλοι τον δοξάζουν για τα κατορθώματα του, εξαιτίας των οποίων αυτός χάνει για πάντα τον ύπνο του." Στην καταγραφή των ιστορικών γεγονότων από έναν Έλληνα ιστορικό δίνεται και η προσωπική μαρτυρία ενός Τούρκου καθηγητή που πολέμησε ως έφεδρος αξιωματικός, ο οποίος παρουσιάζει το παρασκήνιο του πολέμου από την άλλη πλευρά εστιάζοντας στις βαρβαρότητες και τις ατιμίες που έγιναν με το πρόσχημα της απονομής της δικαιοσύνης."...Οι περισσότεροι αξιωματικοί γύρισαν πλούσιοι από τις λεηλασίες των ελληνοκυπριακών σπιτιών...Η κατάσταση είχε γίνει ανεξέλεγκτη.Δεν είχε μείνει ίχνος αξιοπρέπειας και ηθικής σε αυτούς τους ανθρώπους." Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που αποκαλύπτει τις άγνωστες πλευρές ενός ολιγόχρονου , αλλά ιδιαίτερα βρόμικου και συκοφαντημένου πολέμου.Η αφήγηση εκφέρεται σε γ' πρόσωπο αλλά εμπεριέχει και ενσωματώνει αρμονικά τις πρωτοπρόσωπες εξιστορήσεις των βετεράνων . Ξεχωρίζει βέβαια ο χαρακτήρας του Προέδρου της οργάνωσης μαχητών Ελλαδιτών ο οποίος έχει χάσει στον πόλεμο το ένα του πόδι , κάτι το οποίο δε γνωρίζουν οι υπόλοιποι και ο οποίος παλεύει με ηθικά διλήμματα και "έχει μέσα του τον Κρέοντα και την Αντιγόνη να βγάζουν τα μάτια τους". Μέσα λοιπόν από τη δύναμη της μυθοπλασίας ο αναγνώστης θα γνωρίσει κάποιες πτυχές του πολέμου στην Κύπρο, θα αισθανθεί τον παραλογισμό του πολέμου και την παραδοξότητα της ανθρώπινης κατάστασης και θα μείνει με την πίκρα που φέρνουν οι απώλειες και σε όσους εμπλέκονται σε αυτόν. Τις σκέψεις μου αυτές για το βιβλίο τις αφιερώνω στην αγαπημένη μου συμφοιτήτρια από την Κύπρο , Μαρίνα Αρμεύτη- φιλόλογο και ποιήτρια- που έχασε τον πατέρα της τα χρόνια της Εισβολής.