Το μυθιστόρημα του Roberto Vecchioni "Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα" ήθελα πάντα να το διαβάσω χωρίς να ξέρω γιατί. Αν και μόλις 124 σελίδες είναι ένας ύμνος στην αξία της λογοτεχνίας και όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας μια σύγχρονη παραβολή για τη διαφορετικότητα και για τη δύναμη της δίψας για μάθηση ενάντια στην άγνοια. Σε ένα χωριό της Σικελίας ,στον Σελινούντα, οι κάτοικοι έχουν ξεχάσει τις σημασίες των λέξεων και απέδωσαν την απώλεια αυτή σε μια επιδημία, οφειλόμενη σε ιό που χτυπά τις φωνητικές χορδές. Ο Νικολίνο , ένας δεκατριάχρονος νεαρός είναι ο μοναδικός που θυμάται τις σημασίες των λέξεων και διηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν τον τόπο του σ' αυτήν την παράδοξη κατάσταση. Όταν στο μικρό αυτό χωριό εμφανίζεται ένας παράξενος βιβλιοπώλης που δεν πουλά τα βιβλία του αλλά τα διαβάζει στους κατοίκους του χωριού, οι ντόπιοι δεν τον βλέπουν με καθόλου καλό μάτι και φτάνουν σε σημείο να θεωρούν ότι πρόκειται για δαίμονα.Ο μικρός φεύγει κρυφά το βράδυ από το σπίτι του και πηγαίνει στο βιβλιοπωλείο να μυηθεί στον κόσμο των βιβλίων:Πεσόα, Σοφοκλής , Σαπφώ, Σαίξπηρ , Μπόρχες, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι είναι μερικοί μόνο από τους συγγραφείς με τη σκέψη των οποίων το αγόρι έρχεται σε επαφή. Αποστηθίζει τις λέξεις που ακούει , κατανοεί το νόημα των ποιημάτων και βρίσκει μέσα στους στίχους νοήματα κρυμμένα που δείχνουν ότι έχει αυξημένη αντίληψη. "Ήθελα να τον δω και να τον ακούσω, γιατί ήταν απαγορευμένο, αλλά και γιατί μ' έτρωγε μια ακατανόητη περιέργεια.Δεν ήθελα , όμως, να το ξέρει, δεν ήθελα να μ' ανακαλύψει . Έπρεπε να τον δω χωρίς να με δει και να τον ακούσω χωρίς να μ' ακούσει,σαν να έχω την κάλυψη της ανωνυμίας που προσφέρει η ανυπόγραφη αλληλογραφία." (σελ. 56) Μια μέρα ξέσπασε φωτιά στο βιβλιοπωλείο και ο Νικολίνο έβλεπε ότι όλα τα βιβλία είχαν γίνει βορά στις θηριώδεις φλόγες. "Έκανα μια κίνηση παράλογη ,το ξέρω , μα πήρα να τρέχω και να πηδάω σαν τρελός καταμεσής εκεί , για να περιμαζέψω όσο περισσότερες από αυτές μπορούσα.Έμοιαζα με μεθυσμένο που στον δρόμο για το σπίτι χοροπηδά να αρπάξει τα αστέρια και το φεγγάρι." (σελ.100) Η ιστορία θα συνεχιστεί με μια υπέροχη αλληγορία που νομίζω ότι δεν θα ήθελα ποτέ να την βγάλω από τη μνήμη μου : βιβλία που πετούν στον ουρανό και επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας.Πρόκειται για ένα παραβολικό , εφιαλτικό παραμύθι που μπορεί να έγινε κάποτε ή πριν από λίγο ή να γίνει στο μέλλον. Ο Νικολίνο , εκφραστής της ελευθερίας , ζηλευτής της γνώσης και υπέρμαχος των βιβλίων συνειδητοποιεί ότι "δεν είναι οι λέξεις που σε κάνουν σπουδαίο, εσύ είσαι αυτός που θα κάνει σπουδαίες τις λέξεις ,τις δικές σου και των άλλων, όταν απέχεις από το να τις προφέρεις , όπως ένας ερημίτης απέχει από την παραζάλη των μίντια , από παιχνίδια ψεύτικα και από την αισθητική ματαιότητα. Τότε και μόνο τότε θα σου δώσουν οι λέξεις τη δύναμη να τιθασεύσεις τους τυφώνες και να ορίσεις τις παλίρροιες." Δεν πρόκειται σαφώς για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά αν μια μέρα πέφταμε σε λήθαργο και δε θυμόμασταν τις σημασίες των λέξεων ή αδυνατούσαμε να δώσουμε στα πράγματα το αληθινό τους νόημα, τότε κι εμείς όπως οι κάτοικοι του Σελινούντα δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε , να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας, να κατανοήσουμε την αξία του διαλόγου ή να αισθανθούμε το ιστορικό μας παρελθόν.Η γνώση, λοιπόν, είναι δύναμη και η λογοτεχνία είναι αυτή που χρωματίζει το λόγο , δίνει νόημα στις λέξεις και κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη.