Τη μέρα που ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο της Γιώτας Φώτου"στης καρυδιάς τον ίσκιο" η ίδια έφυγε από τη ζωή.Είναι από τις συμπτώσεις που σε αφήνουν άφωνο. Μάλιστα στο ίδιο το βιβλίο της η συγγραφέας μιλά για την καρυδιά και λέει ότι είναι πικρό δέντρο με βαρύ ίσκιο κι αν κάποιος χαλαρώσει κάτω απ' αυτόν κινδυνεύει να χαθεί. "Δέντρο είναι η ζωή! Καρυδιά! Μπορεί να ποτίσει τον άνθρωπο με πικρές προτού του δώσει καρπούς .Και αν τελικά τους δώσει, εκείνος με κόπο θα τους γευτεί. Κρύβεται η ευτυχία σε σκληρό περίβλημα απροσπέλαστο πολλές φορές". Σε ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας οι ήρωες του βιβλίου βιώνουν τα ιστορικά γεγονότα των ετών 1908_1958, τους πολέμους ,την Κατοχή ,τον Εμφύλιο και προσπαθούν να βγουν όσο το δυνατόν αλώβητοι από τις σκληρές δοκιμασίες της ζωής. Η τραγική μοίρα των δύο οικογενειών , της Θάλειας και του Δημοσθένη αποτελεί τους δύο βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους η συγγραφέας ξετυλίγει τη μυθοπλασία της. Τα παιδιά θα ζήσουν τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα , αλλά ο Δημοσθένης θα βρεθεί μετανάστης στο Τορόντο του Καναδά κι εκεί η ζωή του θα ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τη φτώχεια και τη στέρηση θα βρεθεί στα δίχτυα του τζόγου και των ναρκωτικών και θα υποκύψει χωρίς να το θέλει στις πιέσεις της μάνας του να του φέρει μια Ελληνίδα νύφη.Η αδερφή της Θάλειας αγνοώντας την κρυφή αγάπη της ίδιας για αυτόν θα ταξιδέψει για χάρη του στον Καναδά, αλλά στο τέλος οι επιταγές της μοίρας θα ανατρέψουν τις ζωές των ηρώων. Το βιβλίο ξεχωρίζει για την πλοκή ,τις έντονες ανατροπές αν και είναι γραμμένο σε μια απλή γλώσσα που διαβάζεται γρήγορα με πολύ ενδιαφέρον χωρίς να κουράζει. Ωραία επιλογή για όποιον θέλει να διαβάσει κάτι ανάλαφρο στις διακοπές του.