Το "Ιμαρέτ" ήταν το μοναδικό βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου που δεν είχα διαβάσει .Και επειδή ήταν το βιβλίο που τον έκανε γνωστό ,μπορώ να πω ότι ότι είχε την απλότητα και τη σεμνότητα του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που δεν πατούσε πάνω σε πετυχημένες νόρμες και τεχνάσματα. ‌Η ιστορία διαδραματίζεται στην Άρτα ,το 1854 κάτω από το ρολόι του κάστρου που χτυπά τις οθωμανικές ώρες και του οποίου ο πολύπλοκος μηχανισμός αντικαταστήθηκε το 1908 , ύστερα από διακόσια εξήντα περίπου χρόνια. Δύο αγόρια, ένας Έλληνας και ένας Τούρκος έρχονται στον κόσμο την ίδια μέρα και η μοίρα τους κάνει ομογάλακτους. Η αφήγηση παρακολουθεί την πορεία της ενηλικίωσης τους στο χρονικό διάστημα των τριών δεκαετιών , ενώ η μυθοπλασία στηρίζεται στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα εκείνων των χρόνων, όπου συνυπήρχαν οι Έλληνες ,οι Οσμανλήδες και οι Εβραίοι, συνιστώντας ένα πολύμορφο και πολύχρωμο μωσαϊκό. Στην αρχή το βιβλίο ξεκινά με τριτοπρόσωπη αφήγηση και μια μυστηριώδη δολοφονία και συνεχίζει με ομοδιηγητική αφήγηση εκφερόμενη από τον Νετζίπ και από τον Λιόντο , όπου ο ένας συμπληρώνει τα κενά του άλλου. Οι δύο οικογένειες που κατοικούν σε γειτονικά σπίτια ζούνε την καθημερινή ζωή με τις χαρές και τις λύπες και μένουν μέχρι το τέλος ενωμένες παρά τις πιέσεις της θρησκείας ,της διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας. ‌"Κοιτάζει κανείς προς τα πίσω, οπλίζεται, μαθαίνει.Κοιτάζει μπροστά και οραματίζεται το μέλλον.Όμως δεν παύει να γράφει και να γράφεται η ζωή του στον παρόντα χρόνο." ‌Μαζί με τα κύρια και τα δευτερεύοντα πρόσωπα και χάρη στην αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα ,τις περιγραφές ,τους θεατρικούς διαλόγους,την προσεγμένη ιστορική αναδρομή δεν παρακολουθούμε απλώς ένα μυθιστόρημα αλλά ένα φιλοσοφικό στοχασμό πάνω στη ζωή και το νόημα της, στην έννοια του έθνους,την οδύνη της προσφυγιάς, στη φιλία, το θάνατο και την αγάπη . Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε λογοτεχνικό ταξίδι , νιώθουμε άλλοι άνθρωποι.