Το πρώτο βιβλίο της Νέας Χρονιάς έχει τον τίτλο "Μη μου πεις ότι φοβάσαι" και ο συγγραφέας του είναι ο Giuseppe Catozzella γεννημένος στο Μιλάνο και πρέσβης καλής θελήσεως του ΟΗΕ. Είναι η ιστορία της Σάμια Γιουσούφ Ομάρ που πνίγηκε στη Μεσόγειο στις 2 Απρίλη του 2012 , ενώ προσπαθούσε να φτάσει στα σκοινιά που είχαν ρίξει από ένα ιταλικό σκάφος. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, όπου η Σάμια ένα οκτάχρονο κορίτσι παθιασμένο με το τρέξιμο ονειρεύεται να γίνει η πιο γρήγορη δρομέας της χώρας της. Ο συνομήλικος της Άλι γίνεται ο προπονητής της και στα δέκα της βγαίνει πρώτη σε έναν σημαντικό αγώνα και δέχεται ως δώρο από τον πατέρα της ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. "Πρέπει να μάθεις να πετάς , Σάμια" μου επαναλάμβανε πάντα. "Αν μάθεις να πετάς, θα τους κάνεις όλους σκόνη"... Αυτό που μου ζητούσε ήταν να ελαχιστοποιήσω την επαφή των ποδιών μου με το έδαφος. Έπρεπε να μάθω να πετάω."(σελ. 61) Ο πόλεμος στη Σομαλία , η φτώχεια και ο ισλαμικός νόμος δεν την αφήνουν να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να πετύχει το όνειρο της: να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες , χωρίς τίποτα στον ορίζοντα , ούτε κατακλυσμούς , ούτε επαναστάσεις όλα άλλαξαν. Απαγορεύτηκε η μουσική , έκλεισαν οι κινηματογράφοι ,οι άντρες υποχρεώθηκαν να φορούν μακριά παντελόνια και οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν πια να κάνουν τίποτα, κινδύνευαν και μόνο που περπατούσαν στο δρόμο .Μέσα σε όλα αυτά είχε απαγορευτεί και το τρέξιμο για την Σάμια. Γαλουχημένη από την οικογένειά της να ακολουθεί το ένστικτο της ελευθερίας, θα αγωνιστεί να πετύχει το όνειρο της και παρά τις αντίξοες συνθήκες θα πάρει το εισιτήριο για τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου,το 2008. " Εκείνο το απόγευμα ήταν υπέροχο. Είχα μπροστά μου όλη τη ζωή ,κι όλη η ζωή μου θα ήταν γεμάτη και θαυμαστή.Ήμουν πρωταθλήτρια και είχα απεριόριστο χρόνο για να το αποδείξω.Ήμουν ένας κομήτης σ' ένα στερέωμα κατάστικτο από ολόφωτα αστέρια." ( σελ. 169) Μπορεί σε εκείνους τους αγώνες του Πεκίνου να βγήκε τελευταία, αλλά βάζοντας στόχο τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012 θα φύγει μια νύχτα με τα πόδια για το δικό της Ταξίδι προς τη Δύση και την ελευθερία.Με μια συγκλονιστική αφήγηση θα φτάσει στην Αιθιοπία ,θα διασχίσει την έρημο Σαχάρα , θα περάσει στη Λιβύη περιμένοντας τη βάρκα που θα την μεταφέρει στις ακτές της Ιταλίας. " Άφηνα πίσω μου την Αφρική ,την οικογένεια μου ,τη γη μου. Το κουκούλι μου , είτε μεγάλο ήταν είτε μικρό είτε ωραίο είτε άσχημο.Όλα όσα απέμειναν από την ιστορία μου ήταν πατικωμένα μέσα σ' ένα άσπρο πλαστικό σακουλάκι." (σελ.219) Πρόκειται για ένα βιβλίο απλό και ειλικρινές που θα έπρεπε να το διαβάσουν όλοι μικροί και μεγάλοι. Μια ιστορία που δείχνει τη δίψα για ζωή, την ανάγκη κατάρριψης των θρησκευτικών στερεοτύπων, σε μια χώρα που οι γυναίκες δεν έχουν δικαιώματα , αλλά βιώνουν την καταπίεση και κάθε μορφής βία. Άνθρωποι θύματα των διακινητών που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους ή τα παιδιά τους , θέλοντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο και να λυτρωθούν.Και μέχρι να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας γίνονται πρωταγωνιστές αυτού του σύγχρονου Ολοκαυτώματος που βλέπουμε καθημερινά να λαμβάνει χώρα στη Μεσόγειο και το οποίο οι ισχυροί του κόσμου το παρακολουθούν αμέτοχοι.