Διαβάζοντας το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού "Οι ρετσίνες του βασιλιά" ήξερα ότι δεν είχα στα χέρια μου ένα ιστορικό μυθιστόρημα , αλλά ένα ηθογραφικό έργο που απεικόνιζε ρεαλιστικά τη ζωή σε ένα επαρχιακό χωριό. Αδυνατούσα, ωστόσο, να καταλάβω τον αινιγματικό του τίτλο και να συσχετίσω το λαϊκό αυτό ποτό με το αξίωμα του βασιλιά. Κεντρικός ήρωας ένας απόμαχος πολιτικός μηχανικός , ο Λεόντιος Έξαρχος , ιδιαίτερα επιτυχημένος επαγγελματικά που ωστόσο έχει αποτύχει ως πατέρας και έχει έρθει σε ρήξη με τις τρεις του κόρες. Μετά το θάνατο της γυναίκας του , εγκαταλείπει την Αθήνα και επιστρέφει στο χωριό της και στον πρόσφατα ανακαινισμένο καστρόπυργο , κληρονομιά του πατέρα της ,που ήταν γιατρός στο χωριό. Ο ίδιος είχε κακή σχέση με τον πεθερό του το παρελθόν και τα μυστικά του οποίου τα ανακαλύπτει τυχαία μέσα από τα προσωπικά του έγγραφα που βρίσκονται στο υπόγειο του πύργου. Σε αυτά ανακαλύπτει ότι δεν ήταν αυτός που πρόδωσε αλλά και που προδόθηκε.Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο χωριό , παλεύοντας να νικήσει τη μοναξιά του , γράφει επιστολές στη νεκρή σύζυγό του και στις κόρες του ,τις οποίες δε θα λάβουν ποτέ.Η μεγαλύτερη κόρη του ,η Γκαμπριέλα , επιτυχημένη σύμβουλος σε μια φαρμακευτική πολυεθνική εταιρεία είχε συγκρουστεί μαζί του κατηγορώντας τον ότι μπερδεύεται στη ζωή της και αποκαλώντας τον "γερό_μπετατζή".Η μεσαία , η Ρεγγίνα , παίρνει το μέρος της αδελφής της και διαρρηγνύει τη σχέση της μαζί του, όταν του αποκαλύπτει ότι παρεκκλίνει σεξουαλικά και ότι είναι ομοφυλόφιλη.Η μικρότερη η Κορίνα , αντισυνταγματική και ανυπότακτη είχε διακόψει κάθε επαφή μαζί του πολλά χρόνια νωρίτερα όταν είχε αποκαλύψει ότι αυτός είχε ερωμένη .Ο ίδιος στα μάτια των κατοίκων του χωριού φαίνεται σαν ένας βασιλιάς με μόνο υπήκοο του τον τρελό του χωριού ,που γίνεται αχώριστος σύντροφος του. Εγκλιματίζεται στην νωχελική καθημερινότητα των αντρών της μικρής κοινωνίας και μαζί τους καταφεύγει στη ρετσίνα ,στις εκμυστηρεύσεις και στις εξομολογήσεις μέχρι να μάθει όλα όσα θα λύσουν το παζλ της οικογένειας του. Το τέλος του έργου δυστυχώς θα επιβεβαιώσει την προσωρινότητα της ζωής και τη ματαιότητα των επιδιώξεων του ανθρώπου. Πηγή έμπνευσης για τον συγγραφέα η τραγωδία του Σαίξπηρ "Βασιλιάς Ληρ" με την οποία ο Ζουργός συνομιλεί στο έργο , καθώς θίγονται διαχρονικά ζητήματα (προδοσία, ουρανομήκεις αμαρτίες, διάψευση , αθέατες πλευρές του κάθε ανθρώπου). "... σύγχρονοι άνακτες παραδίνουμε όπως εκείνοι τους πύργους από τον παλαιότερο στον νεότερο όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που γράφουμε ,που συντάσσουμε τη διαθήκη μας." Από την άλλη στα πλαίσια της διακειμενικότητας ο κόσμος του Ραμπελαί και ο Γαργαντούας , όπου κυριαρχεί το ποτό ,το γλέντι, η λάσπη." ... Είμαι στον κόσμο του Ραμπελαί ,στον κόσμο του χώματος και της χωριάτικης απόλαυσης ,της εξέγερσης σε κάθε κομψευόμενη κοινωνική θεωρία και κομψότητα." Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας μας εντυπωσιάζει με την αφηγηματική του δεινότητα , την ευρυμάθεια του ,την εξαιρετική χρήση της γλώσσας , που δείχνει ότι η συγγραφή είναι χάρισμα που βγαίνει αβίαστα από μέσα του. "Το μολύβι είναι η κεραία του νου , που συγκεντρώνει όλα τα κύματα από βουνοκορφές και ωκεανούς και με έναν καθοδικό σωλήνα τα οδηγεί στα κύτταρα του γράφοντος." Μέσα από την ιστορία του ήρωα που εκτυλίσσεται στο χρονικό διάστημα ενός έτους ανακύπτουν θέματα που αφορούν στη σύγχρονη ζωή :την αδυναμία των γονιών να παραδεχτούν πως τα παιδιά τους επιλέγουν αυτά πώς θα ζήσουν τη ζωή τους, την πικρία που βιώνουν οι ίδιοι οι γονείς όταν τα παιδιά είναι αχάριστα και θεωρούν ότι τα πάντα τους ανήκουν δικαιωματικά,το χάσμα στην κατανόηση στάσεων και συμπεριφορών μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, την μοναξιά της τρίτης ηλικίας, την εγκατάλειψη των χωριών από νέους λόγω έλλειψης ευκαιριών, τις αναξιοποίητες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας στον τομέα της οινοποιίας ή του τουρισμού, τον προβληματισμό του κάθε ανθρώπου για το τί είναι επιτυχία , ευτυχία , ολοκλήρωση. Για να το διαβάσω μέσα σε μία εβδομάδα ,πραγματικά ξεπέρασα τον εαυτό μου και η ανάγκη μου να το συζητήσω με όσους το διάβασαν ή πρόκειται να το διαβάσουν με έκανε να ξεδιπλώσω άλλη μια φορά τις σκέψεις μου.