Ένα από τα αδιάβαστα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου ήταν "Το μαύρο κουτί" του Δημήτρη Κωνσταντάρα. Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία διανθισμένη με τα στοιχεία της μυθοπλασίας που αφορά στη ζωή της θείας του, Ελένης Γεωργόπουλου , ετεροθαλούς αδερφής της μητέρας του Γιούλης. (γνωστής ηθοποιού και συζύγου του Λάμπρου Κωνσταντάρα). Γραμμένο σε γ' πρόσωπο, γιατί έτσι εξασφαλίζεται η αναγκαία απόσταση του μυθιστοριογράφου από τον βιογράφο , καλύπτει τα ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν την ιστορία της Ελλάδας από το 1930 έως το 1947(Κατοχή , Δεκεμβριανά , Εμφύλιος), χρονικό διάστημα που η ηρωίδα ζει στην Αθήνα. Η ιστορία ξεκινά σε μια ιδιωτική κλινική της Αθήνας το 1993 , όπου η Ελένη πριν αφήσει την τελευταία της πνοή αποκαλύπτει στον ανιψιό της την ύπαρξη ενός μαύρου κουτιού ,το οποίο δεν είχε ανοιχτεί για εβδομήντα χρόνια .Με την τεχνική της αναδρομικής αφήγησης ο χρόνος γυρνά στην Οδησσό το 1914 , όταν γεννιέται η Ελένη.Λίγα χρόνια αργότερα καθώς έχει ξεσπάσει η Ρωσική επανάσταση η οικογένεια επιστρέφει στην Ελλάδα.Σύντομα ο πατέρας της θα μπλεχτεί στα δίχτυα του τζόγου και αφού χάσει την περιουσία του στο μπιλιάρδο θα αυτοκτονήσει.Η μάνα με τις δύο κόρες θα καταφύγει στην Άνδρο το 1928 στο πλευρό ενός άλλου άντρα, που στάθηκε δίπλα της μετά την απώλεια του συζύγου της .Η Ελένη θα ξαναγυρίσει στην Αθήνα ,θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί ,αλλά η μοίρα θα της παίξει πάλι άσχημο παιχνίδι. Τότε είναι που αποφασίζει να γράψει το ημερολόγιο της στο οποίο θα καταγράψει τις σκέψεις της ,τον πόνο ,τη θλίψη που συνοδεύουν την τραγική ιστορία της Ελλάδας από το Μάιο του 44 έως το Μάιο του 45. Το ημερολόγιο αυτό δεν διαβάστηκε ποτέ από κανέναν αλλά είναι γνήσιο , συγκινητικό και αυθόρμητο. "Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν. Οι μνήμες όμως και οι ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ." Ένα βιβλίο που σίγουρα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη , όσον αφορά στην πλοκή και στην αληθοφάνεια των ηρώων.Το κομμάτι του ημερολογίου αν και αντικειμενικό κάποια στιγμή με κούρασε, αλλά κατανοώ ότι ο αφηγητής ήθελε να το συμπεριλάβει αυτούσιο, εφόσον αποτελεί προσωπική μαρτυρία των γεγονότων της μεταπολεμικής μας Ιστορίας. Αυτό που μένει στο τέλος είναι ότι αν και οι άνθρωποι είναι περαστικοί στη ζωή , δεν παύουν να παλεύουν για τις ιδέες τους και τα ιδανικά τους , να ελπίζουν και να ονειρεύονται.