Όταν ξεκίνησα να διαβάζω την τριλογία της Μαίρης Κόντογλου "ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ" ήμουν κάπως προκατειλημμένη από φίλη βιβλιοφάγο που μου είπε ότι πρόκειται για μια ιστορία χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές αξιώσεις. Αυτό που ωστόσο μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν ότι τα ονόματα των ηρώων ήταν ονόματα της δικής μου οικογένειας ,(Μακρίνα , Αβραάμ , Ιορδάνης) εφόσον η καταγωγή του πατέρα μου είναι από τη Μ. Ασία και συγκεκριμένα από το Μυστί της Καππαδοκίας. Το ιστορικό πλαίσιο των μυθιστορημάτων αφορά στην Μικρασιατική Καταστροφή και στην Ανταλλαγή των πληθυσμών αλλά κυρίως διαδραματίζεται στα βάθη της Ανατολίας, στην Σινασό και στην Καισάρεια. Εκεί παρακολουθούμε τη ζωή της Σεβαστής Χατζηαβράμογλου που ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της μάνας της Μακρίνας και όσα ακολούθησαν μετά τον ξεριζωμό της από την πατρογονική γη. "Οι λαοί του ελληνικού κράτους και του νεοσύστατου τουρκικού , πιόνια στα χέρια ανθρώπων με φιλοδοξίες ή με οράματα ... ξένα συμφέροντα που άλλαζαν θέση πάνω στο χάρτη ,λες και κάποιοι έπαιζαν μια παρτίδα σκάκι. Οι παίκτες λοιπόν άλλαζαν τη θέση ανθρώπων /πιονών και θυσίαζαν όχι τις βασίλισσες ή τα κάστρα τους αλλά τις ζωές ,τους προγονικούς βωμούς και τις εστίες ,τις πατρίδες ,τις οικογένειες ,την ψυχική και σωματική τους υγεία." Μια τυχαία συνάντηση της Σεβαστής και του αμερικανικού καθηγητή ιστορίας Έλμερ Αλεξάντερ Κάρτερ θα γεννήσει έναν έρωτα παράφορο που όμως δεν θα μπορέσουν να τον χαρούν , γιατί οι βουλές της μοίρας είναι διαφορετικές.Πέρα από τη δική τους ιστορία παρακολουθούμε και τη ζωή του Ομέρ , μουσουλμάνου που ζει στο Τσοτύλι , κοντά στη Βέροια και που με την ανταλλαγή ακολουθεί αντίστροφη πορεία αλλά που και σε αυτόν ο πόνος του αποχωρισμού και της απώλειας είναι κοινός. "Όταν διασταυρώνονταν οι Ρωμιοί με τους Τούρκους ο καθένας σε διαφορετική γλώσσα έλεγαν το ίδιο πράγμα για τη γη που θεωρούσαν πατρίδα τους. -Πηγαίνετε στον Παράδεισο κι εμείς ερχόμαστε στην Κόλαση." Ογδόντα χρόνια μετά τα γεγονότα η Έλσα κάνει ένα ταξίδι στα προγονικά χώματα , κουβαλώντας μαζί της το ημερολόγιο της γιαγιάς Σεβαστής και ο αμερικανός φωτογράφος Άλεξ αναζητώντας τα χνάρια του παππού του, τη συναντά τυχαία. Τα Παλιά Ασήμια είναι αποτέλεσμα ενός μεγάλου έρωτα που δε θα τελειώσει ποτέ. Όσο διαρκεί το ποτέ σε εμάς τους θνητούς. Πρόκειται για τους αέναους κύκλους που χαράσσουν και ακολουθούν οι ζωές των ανθρώπων στο σύμπαν; Που πάει αλήθεια ο έρωτας όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι; Διάβασα και τα τρία βιβλία πολύ γρήγορα ,εφόσον η πλοκή είχε μεγάλο ενδιαφέρον ,η γραφή αν και απλή ,ήταν ρεαλιστική , ρομαντική και εστίαζε στην εμβάθυνση των χαρακτήρων. Τα ήθη ,τα έθιμα ,οι παραδόσεις των ανθρώπων , οι διαφορές στη θρησκεία και στη γλώσσα δεν πρέπει να αποτελούν σημείο αντιπαράθεσης , εφόσον ζούμε σε ένα παλίμψηστο που γράφεται και ξαναγράφεται από τον ίδιο τον άνθρωπο .Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για τις χαμένες πατρίδες , αλλά κάθε φορά μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων -κάποιες από αυτές αληθινές , κάποιες προϊόν φαντασίας - νιώθω έντονα συναισθήματα και θεωρώ ότι αυτές δεν πρέπει να λησμονηθούν αλλά να μεταφερθούν στις επόμενες γενιές. "Αν δεν τιμήσεις το παρελθόν ποτέ δε θα αξιωθείς το μέλλον , ούτε το παρόν θα χαρείς.Το χθες είναι το χτήμα και τα θεμέλια μας , χωρίς αυτό δε χτίζεται το σπίτι της ζωής μας. "