Κάθε φορά που παίρνω στα χέρια μου ένα βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ δεν ξέρω ακριβώς τί θα ξεπηδήσει μέσα από τις σελίδες του .Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει η γραφή του , ο κυνισμός , η ειρωνεία , η διάχυτη μελαγχολία ,το καυστικό του χιούμορ, αν και μετά από κάποια έργα του χρειάζομαι χρόνο μέχρι να συνέλθω. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα "Δέσποινα" η ηρωίδα χάνει το γιό της , τριάντα δύο χρόνων , όταν αυτός επιτεθεί κατά στελεχών της Χούντας και βρεθεί απαγχονισμένος στο κελί του. Για τους "άλλους" θα γίνει σύμβολο αντίστασης , αλλά για τη μάνα του ο πόνος θα είναι ανείπωτος. "Ο Χρήστος δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος και με τον τραγικό του θάνατο, ξέφυγε τελείως από τα ανθρώπινα μέτρα: έγινε σύμβολο και τα σύμβολα ανήκουν σε όλους ακόμα και σ' εκείνους που δεν τα καταλαβαίνουν." Μέσα από έναν εσωτερικό μονόλογο η Δέσποινα επιστρέφει με τον νου στο μόνο καταφύγιο- στο παρελθόν - και ξαναζεί τα πάθη και τα λάθη της:το ακριτικό χωριό που μεγάλωσε ,τους ηλικιωμένους γονείς της ,το μωρό που είχε στα σπλάχνα της και που την ανάγκασε να ξενιτευτεί στην Αθήνα και να δουλέψει ως υπηρέτρια μέχρι να γεννήσει το γιό της. Από εκεί και πέρα η μοίρα της φέρεται γενναιόδωρα και στο πλευρό του Σήφη ,του συντρόφου της, θα ζήσει το μεγαλείο της μητρικής αγάπης που ποτέ ωστόσο δεν απαλλάσσεται από την ανησυχία ,τις έγνοιες ,το φόβο να μη χάσεις το πιο πολύτιμο "κομμάτι" σου. "Μα η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα - όσο και να τη δείρει η βροχή ,όσο και να την πλακώσουνε τα σύννεφα και να την κλείσουν τα βράχια , εκείνη μένει πάντα το ίδιο απέραντη , άγρια , άφθαρτη." Αλλά όση αγάπη κι αν του έδινε , ο μοναχογιός της ήταν μια ζωή ατίθασος , ανυπότακτος , άφοβος στον κίνδυνο ,αψήφιστα δοσμένος στον έρωτα και στη φιλία μέχρι που τόλμησε να υψώσει το ανάστημα του μπροστά στο θάνατο. Και ο θάνατος τον συνέτριψε. Ο Χρήστος θα φύγει με την κοπέλα του τη Μάγδα να σπουδάσει φιλοσοφία στο εξωτερικό και η μάνα του για να αναπληρώσει τα χρόνια της απουσίας του θα επινοήσει μια κρυφή παρέα που θα είναι ορατή μόνο στα μάτια της ψυχής της:μια κόρη που ποτέ δεν απέκτησε και στην οποία θα έλεγε κάθε της σκέψη.Λίγα χρόνια μετά την απώλεια του άντρα της και του γιού της η Δέσποινα θα δεχτεί την επίσκεψη του Γιάννη ,φίλου του παιδιού της που θα ταράξει τη μοναξιά της και θα την φέρει αντιμέτωπη με νέες αποκαλύψεις. " Οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει είναι καθρέφτες ο ένας για τον άλλον." Στα περισσότερα έργα του Κορτώ αποτυπώνεται η στενή και ασφυκτική σχέση που είχε με τη μητέρα του που μπορεί να στηριζόταν στην υπερβολική αγάπη αλλά από την άλλη τον έπνιγε και άφηνε τα ίχνη της πάνω του. Σε αυτό το μυθιστόρημα ένιωθα να μιλά η ίδια για αυτόν.Με την αφηγηματική του δεινότητα , τη ρέουσα γλώσσα του , τις αναδρομές ,την ευφάνταστη αλλά ταυτόχρονα θλιβερή γραφή του το βιβλίο διαβάζεται χωρίς παύση, αλλά σου αφήνει ένα κενό: αυτό της απώλειας που δεν αναπληρώνεται με τίποτε. "Σαν την κλωστή που κρέμεται από το ρούχο είναι η ζωή. Τα χρόνια την τραβάνε και μακραίνει, ώσπου ο θάνατος δίνει μια και την ξηλώνει."