Το μοναδικό πεζό που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης είναι το έργο του "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη" . Πρόκειται για έργο νεανικό που θυμίζει ερωτικό μυθιστόρημα και κοινωνικό ντοκουμέντο γραμμένο με μικτή τεχνική καθώς μοιράζεται ανάμεσα στην αντικειμενική αφήγηση και τις ημερολογιακές σημειώσεις του κεντρικού ήρωα, ενός φερέλπιδος ποιητή, του Στράτη. Μια παρέα επτά νέων ζει στην Αθήνα, την περίοδο της δικτατορίας του Πάγκαλου (1925) και αποφασίζει να επισκέπτεται την Ακρόπολη μια φορά το μήνα για έξι τουλάχιστον νύχτες.Εκεί κάτω από το ψυχρό βλέμμα των Καρυάτιδων συζητούν , διαπληκτίζονται, ερωτεύονται . " το περίεργο είναι είπε ο Στράτης μιλώντας για τις Καρυάτιδες ότι νιώθει κανείς στο στήθος τους το βάρος που σηκώνουν." Μελαγχολικό, καυστικό και απαισιόδοξο ύφος, πλαισιώνεται από ζωντανούς διαλόγους και αφήνει τους ήρωες να μιλήσουν από μόνοι τους για όσα τους απασχολούν. Σίγουρα μέσα από τις σελίδες του γίνεται και μια έμμεση κριτική στο πολιτικό κλίμα της Ελλάδας που προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να θεραπεύσει τις πληγές της. "Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα δύο ράτσες• η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του. Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου • η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε - η πρώτη χάθηκε και πάει. " Προφητικό και επίκαιρο θα έλεγα το τελευταίο απόσπασμα.