"Ο Μίστερ Γκουίν " του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο είναι ένα αινιγματικό μυθιστόρημα που διερευνά θέματα ταυτότητας και αυτογνωσίας, διεισδύοντας στη σκέψη ενός πετυχημένου συγγραφέα και στον τρόπο με τον οποίο χτίζει τις ιστορίες του. Ο Τζάσπερ Γκουίν έπειτα από μια δωδεκάχρονη καριέρα στη συγγραφή αποφασίζει να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό και να γίνει αντιγραφέας πορτρέτων.Το σχέδιο του είναι να γράφει πορτρέτα , δηλαδή αυτό που ήταν τα μοντέλα του μεταγράφοντας το μυστικό τους και φέρνοντας τα πίσω εκεί που ανήκουν. "Μια φορά μου είπες ότι το να κάνεις το πορτρέτο κάποιου είναι ένας τρόπος να τον ξαναφέρεις πίσω εκεί όπου ανήκει.Έτσι είναι;" Για το εγχείρημα του αυτό θα νοικιάσει ένα στούντιο, το οποίο θα ντύσει ηχητικά και θα το φωτίσει με 18 χειροποίητες λαμπίτσες που θα σβήνουν αυτόματα όταν ολοκληρωθεί το κάθε έργο του. Εκεί θα παρακολουθεί από απόσταση τα μοντέλα του, τα οποία θα εκτίθενται γυμνά απέναντι του , χωρίς να επικοινωνεί μαζί τους παρά μόνο κρατώντας σημειώσεις. ‌"Ο Τζάσπερ Γκουίν έλεγε πως όλοι είμαστε μια σελίδα ενός βιβλίου, ενός βιβλίου όμως που κανείς δεν έγραψε ποτέ και που μάταια αναζητούμε στα ράφια του μυαλού μας. Μου είπε πως αυτό που προσπαθούσε να κάνει ήταν να γράψει εκείνο το βιβλίο για τους ανθρώπους που έρχονταν σ' αυτόν.Τις σωστές σελίδες." Τα παραπάνω λόγια είναι της Ρεβέκκας της γραμματέας του λογοτεχνικού ατζέντη του Γκουίν, που τη ζητά να γίνει επί πληρωμή το πρώτο του μοντέλο και η οποία στη συνέχεια θα αναλάβει όλες τις επαφές με τους υποψήφιους πελάτες. "Ο Τζάσπερ Γκουίν μου έμαθε πως δεν είμαστε πρόσωπα, είμαστε ιστορίες.." Στο τέλος όσοι αποκτούσαν το πολυπόθητο πορτρέτο άρχισαν σιγά σιγά να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε ένα φανταστικό πρόσωπο που στην ουσία ήταν ο ήρωας των ιστοριών που έφτιαχνε για λογαριασμό τους ο Τζάσπερ Γκουίν. "Και στο τέλος οι άνθρωποι αναγνώριζαν τον εαυτό τους. Τον αναγνώριζαν στα πράγματα που συνέβαιναν στα αντικείμενα ,στα χρώματα, στο ύφος όπως και στα πρόσωπα βέβαια, αλλά όχι σε όλα- ταυτόχρονα- ξέρετε είμαστε ένα σωρό πράγματα εμείς και όλα μαζί". Τί ήταν άραγε αυτό που τον παρακίνησε να αλλάξει πλεύση στη ζωή του; το κενό που νιώθει ένας συγγραφέας όταν ολοκληρώνει το έργο του; η ανάγκη του να κρυφτεί πίσω από ένα άλλοθι; η μαγεία που κρύβεται πίσω από την ιδιότητα του να "παίζει" με τις ζωές των άλλων; Και εκεί που φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί η ιστορία του Μίστερ Γκουίν ο αναγνώστης θα διαβάσει τρεις ακόμη ιστορίες με τίτλο " Τρεις φορές το ξημέρωμα" που στηρίχτηκαν σε ένα βιβλιαράκι γραμμένο από κάποιον Ακάς Ναραγιάν, Άγγλο ινδικής καταγωγής, που στην ουσία είναι μια συνέχεια των σκέψεων του Μίστερ Γκουίν. Πρωτότυπη ιστορία, γραμμένη με μαεστρία, ωραία γλώσσα, εξαιρετικούς αφηγηματικούς τρόπους, όπως οι διάλογοι και οι ενδελεχείς περιγραφές , που αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση στο τέλος. "Έπειτα είπε ότι πρέπει να προσέχουμε όταν είμαστε νέοι γιατί το φως μέσα στο οποίο κατοικούμε στα νιάτα μας θα είναι το φως μέσα στο οποίο θα ζούμε για πάντα..." ‌Άλλο ένα φως είναι αυτό το οποίο προσφέρει η λογοτεχνία απλόχερα σε κάθε αναγνώστη.