Το τελευταίο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη "Casa Μπιάφρα" έχει φόντο τη Θεσσαλονίκη.Το χρονικό και πολιτικό υπόβαθρο του βιβλίου είναι τα Ιουλιανά και η αποστασία του ' 65, αλλά κυρίως η συγκρουσιακή μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη. Ο τίτλος μας παραπέμπει στο πρώτο κοινόβιο της Θεσσαλονίκης και στη φτωχογειτονιά Καραγάτσια, όπου κατοικούν πρόσφυγες από διάφορες φάσεις της Ιστορίας, παλιοί και νέοι πλάνητες, ανταρτόπληκτοι, κυνηγημένοι κομμουνιστές, ημιπαράνομοι, τραβεστί , ξέμπαρκοι. "Όσοι και όσες ξέμειναν από όνειρα ξεπεζεύουν εδώ στην "Casa Μπιάφρα", οδός Δελφών και Αρτέμιδος γωνία. Ιδιοκτήτης της Μπιάφρας ο Βλάσης Φωκάς που κληρονόμησε το οίκημα από τη γιαγιά του Εριφύλη και το μετέτρεψε σε κοινόβιο για να έχει μια οικογένεια , να έχει κόσμο στις γιορτές στα Χριστούγεννα, να μην είναι μόνος.Άλλος ήρωας ο Κρέων ή Αράγιστος , απόφοιτος της Νομικής και ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, με το κομμένο αυτί που του έφαγαν τα ποντίκια εξαιτίας της φτώχειας,που καταδίκασε τον κομμουνιστή πατέρα του. θα τον μυήσει στην κοκορομαχία της πολιτικής και στις κομπίνες.Η Έλσα, φοιτήτρια και κόρη δικαστικού θα μπλεχτεί ερωτικά με τον Βλάση , αλλά πρόκειται για μια σχέση που δε θα έχει μέλλον λόγω της κοινωνικής ανισότητας. Στην άλλη άκρη της Θεσσαλονίκης το ξενοδοχείο "Μediterranean" φιλοξενεί την άρχουσα τάξη που εμπλέκεται σε πολιτικά ή οικονομικά σκάνδαλα. Είναι η μεγαλοαστική τάξη που πίνει κοκτέιλ, τρώει λουκούλλεια, ζει στην ευημερία μελαγχολεί ή ηδονοθηρίζεται. Ο εκδότης της εφημερίδας " Μακεδών", Γιάννης Βεντήρης, δεξιών πεποιθήσεων , αλλά υποστηρικτής του Κέντρου θα εμπλακεί στη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, ενός φοιτητή στην Αθήνα. Ο Τομ Πάππας , Ελληνοαμερικάνος επενδυτής συνδυασμένος με το μύθο του "αυτοδημιούργητου", αναμειγνύεται με λαδώματα πολιτικών και πρέσβεων και έρχεται σε σύγκρουση με τον Παπανδρέου και την Ένωση Κέντρου , γιατί παρεμποδίζει τις επιχειρήσεις του στη Βόρεια Ελλάδα. Ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες φωτίζουν την ιστορία και οι δευτερεύοντες ήρωες ,τα αλάνια ή τυχοδιώκτες που μιλούν την αργκό , τραγουδούν με τα τότε συγκροτήματα αμερικάνικα ροκ , καπνίζουν χασίς, δείχνουν την ερωτική τους ελεθεριότητα. Πρόκειται για ήρωες αντιφατικούς, στα όρια των αντιηρώων που ο καθένας δίνει την προσωπική του κατάθεση και έτσι η κάθε αφήγηση μοιάζει με αυτόνομο διήγημα. "Οι περισσότεροι από αυτούς που φαίνονται να αποφασίζουν και οι πιο πολλοί από αυτούς που διαδηλώνουν είναι μαριονέτες και δεν το ξέρουν." Με αλληγορικό τρόπο ο συγγραφέας μας δίνει δύο συγκλονιστικές περιγραφές: από τη μία η μάχη ανάμεσα σε κόκορες που αλληλοεξοντώνονται ενώπιον τζογαδόρων που στοιχηματίζουν στον θάνατο και τη ζωή τους.Από την άλλη το πέταγμα των περιστεριών που συμβολίζουν την ειρήνη ,την ομορφιά, την αναζήτηση της ιερότητας και της αγνότητας. Γιατί έτσι ακριβώς είναι ο κόσμος που ζούμε και ο καθένας μας αποφασίζει αν θα ζήσει στη σκληρότητα και τη διαφθορά ή αν θα επιλέξει το δρόμο της αρετής και των ηθικών αξιών.