Στο τελευταίο του μυθιστόρημα "Ο βασιλιάς της" ο Χ.Α. Χωμενίδης πραγματεύεται την ιστορία του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης και αφήνει τον βασικό του ήρωα να φανερώσει τη δική του αλήθεια και να δικαιωθεί. "Την άφησα να φύγει, επειδή την αγαπούσα.Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς." Με μια απολαυστική πρωτοπρόσωπη αφήγηση ο Μενέλαος , όντας γέρος αφηγείται τη ζωή του από τη στιγμή της γέννησης του μέχρι και το τέλος του Τρωικού πολέμου. Δομημένο σε τρία κεφάλαια, κάθε ένα παρουσιάζει μια άλλη πλευρά του γιού του Ατρέα.Στο πρώτο:"Ο βασιλιάς του εαυτού" του, ο Μενέλαος με τον Αγαμέμνονα, μετά το θάνατο του πατέρα τους κυνηγημένοι από τον θείο τους Θυέστη μεγαλώνουν με τους θετούς γονείς τους στην Πιτυούσα, έναν όμορφο τόπο, όπου ζουν ανέμελα ,σκληραγωγούνται, αντρώνονται. "Δε μας ανήκει παρά ό,τι μπορούμε να σφίξουμε στην αγκαλιά μας ή να κουβαλήσουμε στην πλάτη μας- πολλές φορές μάλιστα ούτε εκείνο..." Η κάθε μέρα του ανήκε,την κυβερνούσε κατά το κέφι του, και σιγά σιγά γνώριζε στο πετσί του τις ζωές των ανθρώπων. Όταν η Ελένη, η κόρη του Τυνδάρεου, επέλεξε εκείνον για άντρα της για να ξεφύγει από την εξουσία του πατέρα της και για να γλυτώσει από το μέλλον το οποίο της προετοίμαζαν, έζησαν για χρόνια περιπλανώμενοι, άνοιξαν τη δική τους ταβέρνα και ζούσαν όπως οι απλοί θνητοί με τη βασική διαφορά ότι ήταν απόλυτα ελεύθεροι και απολάμβαναν τον έρωτα τους. "Στον ύπνο οι αναπνοές μας συντονίζονταν, αλλάζαμε σφιχτοαγκαλιασμένοι πλευρό, η κοίτη μας ήταν θάλασσα κι εμείς τα κύματα της." Τότε έγινε "Ο βασιλιάς της Ελένης": "Μόλις πήγαινε να παραδοθεί η γυναίκα στον ύπνο ,την ηλέκτριζε ο άντρας με φιλιά και με χάδια και τανάπαλιν.Στραγγίξαμε." Με την επιστροφή τους στο θρόνο της Σπάρτης , η ερωτική τους δίψα λιγοστεύει , ενώ η Ελένη μετά το θάνατο του γιου της έχασε τα λογικά της, έχασε κάθε όρεξη για ζωή. Κι όταν εμφανίστηκε ο Πάρης η φυγή της μαζί του ήταν αναπόδραστη. "Δεν μας ανήκει τίποτα -το παρελθόν ; το μέλλον; ό,τι μπορούμε να αγκαλιάσουμε ή να να κουβαλήσουμε στην πλάτη μας; όχι τίποτα, τίποτα τη στιγμή μόνο έχουμε.Και από την αγωνία μη μας φύγει ,την πνίγουμε μες στην παλάμη μας. Εγώ δεν την έπνιξα τη στιγμή...την άφησα να φτερουγίσει μακριά μου. Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου " Ο βασιλιάς της συμφοράς" ο Μενέλαος προσπαθεί να ανασκευάσει πριν πεθάνει την εντύπωση που επικρατούσε για αυτόν.Να αποτινάξει τη ρετσινιά του κορόιδου, του γελοίου τύπου, που για να πάρει πίσω τη γυναίκα που αιματοκύλησε τον κόσμο ολόκληρο. Με φόντο το Ίλιον παρελαύνουν και οι άλλοι ήρωες του Τρωικού πολέμου και οι σκηνές που επιλέγονται από την Ιλιάδα ξεχωρίζουν για την αληθοφάνεια, τη σκληρότητα και την παραστατικότητα τους. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ , πικάντικες ερωτικές σκηνές , εύστοχη σκιαγράφηση των ηρώων του Τρωικού πολέμου, άλλοι από τους οποίους δικαιώνουν τη φήμη τους και άλλοι αποκαθαίρονται. Για το Μενέλαο η Ελένη ήταν το βασίλειο του. Και από το να το δει να καταρρέει, να καταντάει συντρίμμια και αποκαΐδια , διάλεξε να το παραδώσει στον επόμενο.. Ίσως αυτό είναι και το νόημα της πραγματικής αγάπης. "Αγαπάω σημαίνει γίνομαι εκείνος που αγαπάω.Αφήνω τον εαυτό μου πίσω και παραδίνομαι και βουλιάζω στον άλλον".