Στο τελευταίο της βιβλίο "ΤΟ ΧΡΥΣΌ ΒΡΑΧΙΌΛΙ" η Σοφία Νικολαΐδου συνθέτει αληθινές ιστορίες ανθρώπων σε ένα ενιαίο πολυπρισματικό αφήγημα. Πρόκειται για ανθρώπους που πρώτοι στην οικογένειά τους σπούδασαν και φόρεσαν το χρυσό βραχιόλι, πήραν το πολυπόθητο πτυχίο. Παιδιά φτωχών οικογενειών , βιοπαλαιστές γαλουχήθηκαν με την επιθυμία να έρθουν στη μεγάλη πόλη και να σπουδάσουν ,να φύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό της επαρχίας ,να λάβουν το εισιτήριο για μια καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση ή για κοινωνική ανέλιξη. Η συγγραφέας συστήνει τα πρόσωπα των ιστοριών , σεβόμενη την ανωνυμία τους και ο καθένας με την αυθεντικότητα του προφορικού λόγου ξετυλίγει τη δική του ιστορία. Κάποιοι από αυτούς θεωρούσαν την ιατρική εφαλτήριο επιτυχίας , άλλοι ανέπτυξαν το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, άλλοι σπούδασαν στο εξωτερικό ή προτίμησαν την ασφάλεια του δημοσίου. "Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σαν να έχουν δύο εαυτούς, έναν στη δουλειά κι έναν εκτός.Για μένα ιδανική δουλειά δεν είναι αυτή που σε χωρίζει στα δύο, αλλά αυτή που σε κρατάει έναν άνθρωπο τον ίδιο το πρωί και το βράδυ." Για πολλά από αυτά τα παιδιά ο επαρχιωτισμός στάθηκε τροχοπέδη στην κοινωνικοποίηση τους και στην αστική τους ενσωμάτωση. "Πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο το αμφιθέατρο. Είναι το γενικότερο αίσθημα που παίρνεις , είναι όλα αυτά που μπορείς να κάνεις σε μια πόλη." "...η Τέχνη είναι στήριγμα, με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη, βοηθάει στα δύσκολα. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις στο Πανεπιστήμιο." Υπήρχαν γονείς που ενστάλαζαν στις κόρες τους την αγάπη για τα γράμματα και τον πόθο για την ελευθερία που χαρίζει ένα επάγγελμα και άλλοι που θεωρούσαν ότι τα γράμματα χαλούσαν το μυαλό και προτεραιότητα είχε η δουλειά ,η παντρειά και μετά η οικογένεια. "Θέλω να έχεις τα εργαλεία της σκέψης που χαρίζουν οι σπουδές.Τον τρόπο να σκέφτεσαι και να λύνεις προβλήματα. Και τη δυνατότητα να φτιάχνεις μια ατμόσφαιρα στη ζωή." Η συγγραφέας επέλεξε να πλέξει τα νήματα , τις ωμές αλήθειες ,τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα και τις υποκειμενικές ερμηνείες σε ένα πολύχρωμο υφαντό που ξεκινάει πολλές δεκαετίες πριν και που φτάνει μέχρι σήμερα, καθώς και στην εποχή μας το πτυχίο και όλα όσα θα ακολουθήσουν μετά από αυτό εξακολουθούν να αποτελούν εχέγγυα επιτυχίας. " Εγώ βλέπω τη ζωή σαν ένα δέντρο, έχει διακλαδώσεις. Κάνεις μια επιλογή κι αυτή η επιλογή σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι. Και τούτο συνεχίζεται επ άπειρον. Αν πάρεις άλλο μονοπάτι θα κάνεις άλλη ζωή." Μέσα στη βασική αφήγηση οι παρεκβάσεις των ηρώων ήταν αυτές που έδιναν χρώμα στην ασπρόμαυρη μνήμη. "Πολλοί αφηγητές θυμήθηκαν σκηνές από το σχολείο. Κάποιον καθηγητή (συνήθως φιλόλογο) που τους έφτιαξε μυαλό. Κάποιον διδάσκοντα που έδωσε το έναυσμα για αποφάσεις. Καθηγητές που έκαναν κάτι παραπάνω από τη δουλειά τους. Δάσκαλοι που έδωσαν φτερά.Κι άλλοι που είχαν πάντα μια κακή κουβέντα να πουν, άνθρωποι πικράντεροι." Ως φιλόλογος αυτή τη φορά και όχι ως απλός αναγνώστης θεωρώ ότι έχουμε υποχρέωση να εμπνέουμε τους μαθητές μας , να τους καθοδηγούμε ώστε να αυξήσουν τα τάλαντα τους, να τους μεταδίδουμε τη λαχτάρα για τη μόρφωση ,την αγάπη για τα βιβλία ,ώστε να μας θυμούνται ως παιδαγωγούς που τους άνοιξαν τα μάτια για το φως της γνώσης. " Ένα πράγμα μόνο μετράει, να σου αρέσει αυτό που κάνεις, να παθιάζεται.Γιατί είτε δουλειά είναι είτε τέχνη, στο τέλος όλα μοιάζουν με τον αθλητισμό. Υπάρχει πρώτος , δεύτερος και τρίτος."