"Όμως αγάπη σημαίνει να δίνεις.Τότε ο έρωτας μετατρέπεται σε μέθη της ζωής , μεταβολίζεται σε βαθιά αγάπη και οδηγεί στην αγιοσύνη." "Έράν" : να ερωτεύεσαι ,να αγαπάς. Βυζαντινά αμαρτήματα. Το τελευταίο μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου εκτυλίσσεται στο 2ο μισό του 8ου αιώνα ,στην Εικονοκλαστική εποχή ,με φόντο την Εικονομαχία και την καθημερινή ζωή στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και τη Θράκη. Ο Υάκινθος ένας νέος αφιερωμένος ψυχή τε και σώματι στο Θεό ζει με την Λυγινή ως συνείσακτος. Παντρεύονται ακούσια και συνοικούν χωρίς να συνάπτουν καμία αμαρτωλή σχέση μεταξύ τους. Στο πρόσωπο , του Ροδανού με την αγγελική μορφή, η Λυγινή θα απολαύσει τον έρωτα, θα βιώσει την απόλυτη αγάπη και όλους τους γλυκασμούς της ζήσης. Η αγάπη τους αυτή θα μετατραπεί σιγά σιγά σε ανθοφόρο δέντρο, θα καλλιεργηθεί, θα ωριμάσει, θα χρωματιστεί με τις καθημερινές ανάσες μέχρι τη στιγμή που θα γίνει πυρκαγιά και θα τους κάψει. " Αποτελούσε τον σιαμαίο της νου και ψυχή.Ήταν το άλλο της μισό." Στη ρώμη όμως του ζέοντος χρόνου ο Ροδανός δεν ήταν αυτό που ήθελε να δείχνει: σκοτεινά μυστικά στην πορεία της κοινής τους ζωής έθεσαν σε δοκιμασία την αγάπη τους. "Δεν υφίστανται καλοί και κακοί άνθρωποι.Όλοι είμαστε φτιαγμένοι δισυπόστατα , μείγμα αμαρτίας και αγιοσύνης." Θέλοντας να διαφυλάξει το Ιερόν Στιχάριον κινείται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, φτάνει σε απόγνωση όταν δει την εξωτερική του εικόνα να αλλοιώνεται, εκδικείται , ζηλεύει παράφορα, καταρρέει και μαζί του παρασύρει τη γυναίκα που αγάπησε. Τη μυθοπλασία πλαισιώνουν και αρκετοί ελάσσονες ήρωες: , πατρίκιοι , αυτοκράτορες, πόρνες, ευνούχοι, θεατρίνοι, δούλοι που βιώνουν την απάνθρωπη μεταχείριση, τον εξευτελισμό, τη διαπόμπευση. Ο Καλπούζος ύστερα από ενδελεχή έρευνα, στηριζόμενος σε ιστορικά στοιχεία, χτίζει την μυθοπλασία του και με το διάχυτο λυρισμό του , την ποιητική του γλώσσα, τις παραστατικές του περιγραφές, καθώς και την εύστοχη ενδοσκόπηση των ηρώων κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. "Εκ του οράν το εράν .Η εξωτερική εμφάνιση περικλείει το μαγικό κομμάτι της ζήσης, το μέγα και ουσιαστικό μυστήριο του ορατού." Ωστόσο και τα δύο έχουν να κάνουν με κάτι βαθύτερο: εισχωρούν στην ψυχή μας. Δεν αφορούν μόνο τον σαρκικό έρωτα, αλλά και τον πνευματικό, τον έρωτα για την Ιδέα, τη φιλία, το χρέος, την εξουσία, τη ζωή γενικότερα ή τον Θεό. "Ο άνθρωπος αναγεννιέται όταν δοθεί σε καινούργιο όραμα.Προσέτι μπορεί να αντλήσει δύναμη και να συγχωρήσει τον εαυτό του για τα ανομήματα του παρελθόντος." Απολαυστικό και αυτό το αναγνωστικό ταξίδι και όταν ολοκληρωθεί συνειδητοποιούμε ότι σε τίποτε πιο σπουδαίο από τον έρωτα δεν αξιωνόμαστε στη ζωή. "Υπάρχει κι ένας ήλιος που δε δύει κι ας πάψεις να τον θωρείς με τα μάτια. Φτάνει να τον αντικρίσεις έστω μια φορά. - Ο βαθύς έρωτας. Ναι συνήθως μας υπερβαίνει και και καθώς πορευόμαστε ξεστρατίζει.Επειδή δεν του αφιερωνόμαστε. Όμως όταν πρωτοσυμβεί με πάθος και αγνότητα, ανάβει καντήλι αιώνιο."