"Αναψηλάφηση" είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βασίλη Γκουρογιάννη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για ένα πολιτικό , υπαρξιακό μυθιστόρημα που μιλά για την Ελλάδα της κρίσης και ταυτόχρονα κινείται αναδρομικά στην περίοδο της δικτατορίας. Ο ήρωας του βιβλίου , μέλος μιας αριστερής , αντιστασιακής οργάνωσης επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από πενήντα χρόνια αυτοεξορίας στη Βαρκελώνη. Αντιμέτωπος με τις αναμνήσεις του από τη σύλληψη του από τους αξιωματικούς της ασφάλειας , τα βασανιστήρια που υπέστη από τους Χουντικούς, οι οποίοι ευθύνονται για την παράλυση του δεξιού χεριού του, βλέπει την Ελλάδα να είναι η τελευταία χώρα της Ευρώπης όχι μόνο στην οικονομία αλλά και σε όλες τις εκφράσεις του πολιτισμού. Ο ίδιος είναι πλέον κορυφαίος φιλόλογος της ελληνικής γλώσσας και ομηριστής και δεν μπορεί να αντέξει την αλλοίωση της γλώσσας μας και τη συρρίκνωση της σε λίγες λέξεις προς στοιχειώδη συνεννόηση. " Οι λέξεις του είναι παλιά νομίσματα που τα έχει στις τσέπες του πενήντα χρόνια και προσπαθεί να κάνει συναλλαγές με αυτά. Δε γνωρίζει ποια από αυτά ακόμη κυκλοφορούν και ποια έχουν αποσυρθεί από τις συναλλαγές". Δυσκολεύεται ,λοιπόν, να συνεννοηθεί με τους συμπατριώτες του ή μάλλον παρερμηνεύει ο ένας τα νοήματα του άλλου , επειδή οι λέξεις έχουν μεταλλάξει το νόημα τους και ο καθένας τις χρησιμοποιεί με το νόημα που τον βολεύει κάθε φορά. Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου μας παραπέμπει στην επανεξέταση μιας δικαστικής υπόθεσης που είχε θεωρηθεί ότι είχε τελεσιδικήσει , όχι όμως για τον ήρωα, καθώς τα τραύματα της εξακολουθούν να τον βασανίζουν. " ... αρκετά χρόνια δικάζεται μόνος του , κατηγορούμενος και δικαστής συγχρόνως και όταν αθωώνει τον εαυτό του δεν απολαμβάνει τη δικαίωση , διότι τη θεωρεί μεροληπτική και όταν καταδικάζεται είναι απαρηγόρητος, γιατί δικάστηκε ενώ είναι αθώος". Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα βλέπει επίσης τους παλιούς του συντρόφους αλλαγμένους: άλλοι εγκατέλειψαν την αρχική τους ιδεολογία , άλλοι "βολεύτηκαν " , άλλοι καταδικάστηκαν για διαφθορά. "Δυστυχώς δεν υπάρχει Έλληνας της Ελλάδος που δεν πήρε μεζέ από τα βόδια του Ήλιου". Με αυτή την αλληγορία από την Οδύσσεια κατακρίνει τους σύγχρονους Έλληνες που εξαιτίας της βουλιμίας τους αφανίστηκαν , όπως και οι σύντροφοι του Οδυσσέα που δεν άκουσαν τις προφητείες και τις συμβουλές να μη φάνε τα βόδια του Θεού Ήλιου. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για τον αναγνώστη είναι και η μη γραμμική εξιστόρηση του βιβλίου που φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές της δικτατορίας με τη σκιαγράφηση της προσωπικότητας του διοικητή της ΕΣΑ Θεόφιλου Ζήση ,τα λόγια του οποίου υπνώτιζαν τους συλληφθέντες φοιτητές και ακούγονταν πειστικά. " Δημοκρατία και Δικτατορία λοιπόν; Δύο πολιτεύματα που φαίνονται διαφορετικά εκ πρώτης όψεως αλλά στο βάθος είναι ίδια.Είναι σαν τη ζέμπρα. Τί ζώο είναι η ζέμπρα , άσπρο με μαύρες λωρίδες ή μαύρο με άσπρες λωρίδες; Όπως και να τη δεις ζέμπρα είναι." Ένα εξαιρετικό βιβλίο που θα προβληματίσει τον αναγνώστη , γραμμένο από έναν νομικό και συγγραφέα που χειρίζεται άριστα το λόγο και που αναψηλαφεί πολύ ψυχρά την αλήθεια πέρα από το μύθο, την οποία όλοι μας οφείλουμε να γνωρίζουμε. Τέλος μέσα από το μυθιστόρημα του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και για την ίδια μας τη γλώσσα που στενεύει και μαζί της στερεύει και η καθαρή πηγή των νοημάτων του Δυτικού Πολιτισμού. "Ο Ιπποκράτης και όλοι οι γιατροί μέχρι σήμερα ανιχνεύουν την ασθένεια του σώματος στη γλώσσα. Το πρώτο ζωτικό όργανο που κοιτάζουν στον ασθενή είναι η γλώσσα. Όπου και να υπάρχει η ασθένεια , θα φανερωθεί στη γλώσσα. Άρρωστος άνθρωπος , άρρωστη γλώσσα - άρρωστη γλώσσα , άρρωστη χώρα."