Το τελευταίο βιβλίο του συντοπίτη μας Κώστα Ακρίβου "Ιστορία ενός οδοιπόρου , Στρατής Δούκας" διάλεξα αυτή τη φορά να διαβάσω, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για μια μυθοπλαστική εξιστόρηση γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, υποτίθεται από τον ίδιο τον Στρατή Δούκα, ο οποίος σε μεγάλη ηλικία και τρόφιμος ενός γηροκομείου ξετυλίγει τη ζωή του σε έναν δημοσιογράφο. Γεννημένος στα Μοσχονήσια , πήγε γυμνάσιο στο Αϊβαλί και ήταν συμμαθητής με τον Φώτη Κόντογλου με τον οποίον "είχανε κοινά τα μάτια για τη ζωή και δυνατή επιθυμία για τα γράμματα". Η φιλία τους συνεχίστηκε και στην Αθήνα, όπου συγκατοικούσαν ,όταν ο Δούκας σπούδαζε Νομική.Από το βιβλίο παρελαύνουν και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι της γενιάς του '30, ο Παπαλουκάς με τον οποίο ο Δούκας επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και ο Πεντζίκης , το φαρμακείο του οποίου ήταν στέκι για συγγραφείς και καλλιτέχνες. Από το στόμα του μαθαίνουμε πώς ακριβώς έγραψε την "Ιστορία ενός αιχμαλώτου", παίρνοντας ένα ξένο βίωμα και μεταπλάθοντας το σε υψηλή λογοτεχνία, σε μια ολοκληρωμένη νουβέλα, την οποία δούλευε και ξαναδούλευε. Ο ίδιος ο Βενέζης μάλιστα παραδέχτηκε ότι ο Δούκας χωρίς να είναι αιχμάλωτος έγραψε ένα βιβλίο για την αιχμαλωσία πολύ ανώτερο από το δικό του. Εκ διαμέτρου αντίθετο έργο του Δούκα ήταν ο "Οδοιπόρος" , όπου εκεί προβάλλονται προσωπικά στοιχεία του ίδιου , η λατρεία του για τη φύση και την Ελληνική Ύπαιθρο και μέσα από αυτό ο Δούκας γίνεται οδοιπόρος των απλών ανθρώπων του λαού , ακούγοντας τα βάσανα και τις διηγήσεις τους. " Οι ιστορίες του καθενός όταν αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο γίνονται βιβλία μεγάλα". Στις σελίδες του βιβλίου ξεχωρίζει και ο θαυμασμός του Δούκα για τον γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά με το έργο του οποίου ασχολήθηκε στον "Βίο ενός αγίου". Άλλωστε παραλληλίζει τον εαυτό του με τεχνίτη του λόγου που φτιάχνει ιστορίες στο χαρτί, με τον γλύπτη που δουλεύει το μάρμαρο και τον πηλό. Με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση ο αναγνώστης αισθάνεται ότι παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής από τον ίδιο τον Δούκα , ο οποίος πρεσβεύει ότι τα δύο μεγαλύτερα πράγματα στη ζωή είναι η απλότητα και η ισορροπία. Και για αυτό άλλωστε εκτιμούσε και τον Σεφέρη ..για την απλότητα στο γράψιμο του. "Χτύπα μια χορδή ολότελα δική σου και θα δεις πως θα βρεις απήχηση στην κάθε ανθρώπινη καρδιά." Λίγο πριν ολοκληρώσει τον απολογισμό της ζωής του ο Δούκας, εύχεται να διαβαστεί το έργο του από τους νέους, "επειδή σ' αυτή τη φύτρα βρίσκεται η μαγιά για να προχωρήσει μπροστά ο τόπος.Αρκεί να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά.." Δεδομένης της αγάπης μου για το έργο του Στρατή Δούκα βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το έργο του Κ. Ακρίβου, γιατί μέσα από αυτό δεν ανακαλύπτεις μόνο την προσωπικότητα του Δούκα , αλλά και ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού πολιτισμού του 20ού αιώνα. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι θα το ήθελα λίγο μεγαλύτερο.