Το μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη " Η Άκρα Ταπείνωση" εστιάζεται στη νύχτα που πυρπολήθηκε η Αθήνα , την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου του 2012. Μια πρώην φιλόλογος και μια πρώην ζωγράφος συγκατοικούν σ' έναν " ξενώνα" του υποβαθμισμένου κέντρου της πρωτεύουσας.Η Θηρεσία αλλάζει το όνομα της σε Τειρεσία , γένους θηλυκού, και νιώθει ότι η ονοματοδοσία την προικίζει με σοφία και μαντικές δυνάμεις. Η Θεονύμφη θεωρεί ότι το όνομα Νύμφη ταιριάζει περισσότερο σε μια ζωγράφο απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών.Οι δύο γυναίκες θα λάβουν μέρος στις διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στο κέντρο και θα βρεθούν σε ένα εχθρικό και αφιλόξενο περιβάλλον. " Όμως εσύ και η Νύμφη στεκόσασταν ακλόνητες στο πλευρό όσων δίκαια διαμαρτύρονταν τριγύρω σας•ας μην τους γνωρίζατε καθόλου, έφτανε που σ' αυτούς αναγνωρίζατε και το δικό σας δίκαιο αίτημα να μην κλείσουν οι ξενώνες,γι' αυτό το είχατε σκάσει από το διαμέρισμα σας κι ήσασταν εδώ."( σελ.101) Νεαροί κουκουλοφόροι που προσπαθούν να αχρηστέψουν τα οχήματα της πυροσβεστικής, που πυρπολούν κτήρια του κέντρου , στην πλειονότητα τους παραδοσιακά, που καταστρέφουν την ιδιωτική και δημόσια περιουσία , που προπηλακίζουν και εκδικούνται από φανατισμό και μίσος. " Δεν άντεχε άλλο την ανατροπή του κόσμου του , ούτε και τούτη την Αθήνα που με τόση βία , βία άλλου τύπου είχε εκτοπίσει τη δική του πόλη." Άνθρωποι που δεν διαδηλώνουν ειρηνικά ,που συμμετέχουν στο βίαιο θάνατο ενός πολιτισμού , μιας πόλης όπως η Αθήνα που γίνεται βορά αντιεξουσιαστών , αδίστακτων τιμωρών, βανδάλων. Ανάμεσα σε αυτούς ο αναρχικός γιός της Νύμφης και ο χρυσαυγίτης γιός της Κατερίνας που φροντίζει τον ξενώνα.Ο Ορέστης, ο πατέρας του οποίου είναι ισχυρός πολιτικός αλλά με τον οποίον δεν έχουν καμία σχέση, στρέφεται κατά του κράτους. Ο Τάκης εντάσσεται σε μια ομάδα ναζιστών και χαράζει στο μπράτσο μιας Αιγύπτιας μετανάστριας έναν αγκιλωτό σταυρό, εκβιάζοντας την να φύγει από τη χώρα με τον πεντάχρονο γιο της. Οι δύο γυναίκες ζούνε για λίγο καιρό σε ένα στέκι αστέγων , τρώνε σε συσσίτια και βγαίνουν στην επαιτεία , χωρίς να χάσουν την προσωπική τους αίσθηση πραγμάτων.Επιστρέφοντας είναι πιο κοντά στην ανέφικτη Ιθάκη. "Μανάδες δεν είχανε καταγραφεί σε μάχες όχι μόνο εδώ και τώρα , μα ανά τους αιώνες, συλλογίστηκε' είναι κάτι το άτυπα απαγορευμένο , επειδή βέβαια θα κάνανε τους γιους τους ή να δειλιάσουν ή να τις απαρνηθούν.Σκέψου πίσω απ' τον κάθε μαχητή να έτρεχε και η μάνα του να τον μαζέψει , τί υπέροχη σκηνή." (σελ. 177) Σε αυτό το ανθρωποκεντρικό πολιτικό μυθιστόρημα , η απερχόμενη γενιά του Πολυτεχνείου ανοίγει τον μοιραίο διάλογο της με τις σημερινές εξεγέρσεις, παρακολουθεί την διάψευση των ονείρων της κάθε γενιάς , ανασύρει τις κλεψύδρες της μνήμης και βιώνει την Άκρα Ταπείνωση του άστεως.