"Να μάθω να μιλώ με τα φυτά" είναι ο ευφάνταστος τίτλος του μυθιστορήματος της Καταλανής συγγραφέως, της Μάρτας Όριολς.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Βαρκελώνη με ηρωίδα την Πάουλα Σιντ μια νεογνολόγο σαράντα δύο ετών που ζει μια τακτοποιημένη καθημερινότητα.Παθιασμένη με τη δουλειά της αλλά βυθισμένη σε μια φθίνουσα συναισθηματική σχέση χάνει εντελώς απρόσμενα τον σύντροφό της , τον Μάουρο , σε τροχαίο δυστύχημα ,με τον οποίον συζούν εδώ και δεκαπέντε χρόνια.Λίγες ώρες πριν συμβεί το μοιραίο της είχε ανακοινώσει ότι ήθελε να χωρίσουν , γιατί υπήρχε μια άλλη νεότερη γυναίκα στη ζωή του. Η Πάουλα αναγκάζεται να διαχειριστεί όχι μόνο τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου της αλλά και τη θλίψη της εγκατάλειψης και της προδοσίας.

"Ο Μάουρο κι εγώ υπήρξαμε ζευγάρι για πολλά χρόνια•ύστερα μόνο για κάποιες ώρες , πάψαμε να είμαστε.Πριν από μερικούς μήνες πέθανε ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση. Τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο και μαζί με αυτόν παρέσυρε ένα σωρό άλλα πράγματα."(σελ.17)

Το μυθιστόρημα δομείται σε δύο μέρη ,το πριν και το μετά και η ηρωίδα επανεκτιμά το παρελθόν της όχι με την πρόθεση να το κρίνει αλλά με την επιθυμία να το κατανοήσει , ώστε να μπορέσει να αποδεχθεί την πραγματικότητα.

" Έτσι είναι η ζωή , τη μια μέρα σου δείχνει τον ουρανό πασπαλισμένο με ροζ συννεφάκια και την άλλη επικρατεί βαθύ σκοτάδι."( σελ.156)

Μπροστά στα μάτια της Πάουλα ξεδιπλώνονται οι αναμνήσεις , ένας έρωτας που αποδομείται , ένα κοντινό πρόσωπο που έχει χαθεί , ένα νέο που θα εισβάλει στη ζωή της έστω και προσωρινά. " Τα χαλάσματα της ζωής , ο καθένας τα κρύβει , όπου μπορεί." ( σελ. 165)

Το σπαρακτικό μυθιστόρημα περί απώλειας , αφήνει να αναδυθεί η εύθραυστη γυναικεία ψυχή ,ο πόνος γίνεται τρυφερότητα , η οργή υποχωρεί μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου ξεκινήματος.Κι εκεί που νιώθουμε μόνοι ανακαλύπτουμε ότι ο κόσμος μας είναι οι άνθρωποι μας ,που έρχονται και φεύγουν αφήνοντας το αποτύπωμα τους πάνω μας. Ας γευόμαστε , λοιπόν, την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο.