"Η δεξιά τσέπη του ράσου" είναι μια εκπληκτική νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη , το πρώτο έργο που διαβάζω από τον ίδιο, για τον οποίο είχα ακούσει εξαιρετικές συστάσεις. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μοναστήρι της Χίου στο βόρειο άκρο του νησιού , όπου ο μοναχός Βικέντιος απόμεινε μοναχικός φάρος στο ερημοβράχι της Παναγιάς , στο οποίο είχε έρθει στα δεκαεπτά του χρόνια. " Η μία μετά την άλλη οι ανατολές τον όρισαν τοποτηρητή , μοναδικό ανεστάτη της γης και της πίστης." Μοναδική του συντροφιά η σκυλίτσα του ,η Σίσσυ, που πεθαίνει τη νύχτα της γέννας της αφήνοντας τον με τρία κουταβάκια.Το ίδιο βράδυ η επίσημη Εκκλησία θρηνεί τον θάνατο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου ,ο οποίος εκοιμήθη μετά από πολύμηνη μάχη με την επάρατη νόσο. Ο Βικέντιος λυπάται για τον θάνατο του ιεράρχη, αλλά σπαράζει για τη νεκρή σκυλίτσα. " Και τότε έτσι γονατιστός ανασηκώθηκε , κοίταξε τον ουρανό κι έβγαλε μια κραυγή ο δόλιος, που έσκισε πέρα για πέρα την παγερή βουή του βοριά." Κατόπιν , καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής , εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας. "Σαν του Θησέα το βαπόρι έμοιαζε που ερχότανε πλησίστιο ολοταχώς στα μαύρα και το 'βλεπε ο πατέρας του από το Σούνιο.Μαύρα μαντάτα..." Με μια συγκλονιστική αναδρομική αφήγηση προς το τέλος του βιβλίου έρχεται στο φως η ιστορία ενός πρώην καλόγερου του μοναστηριού, που λειτουργεί ως δρομοδέκτης και δείχνει τη δύναμη των έμβιων όντων για ζωή. Πρόκειται για μια σημειολογική νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους , γραμμένη με υπέροχη γλώσσα που πλαισιώνεται από μοναδικές περιγραφές και συναισθηματικές εξάρσεις. Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν ύμνο στη ζωή , στη δύναμη της θέλησης και στο δέσιμο του ανθρώπου με τα ζώα.