"Ανάμισης Ντενεκές" είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΣΤΊΑ. Ο Γιάννης Πέτικας επιστρέφει το 1914 στα Καρδάμυλα της Χίου από την Αμερική , όπου είχε πάει μετανάστης πριν από ένα χρόνο να δουλέψει στα σφαγεία. Αποφασίζει να ριζώσει στον τόπο του ,να ανοίξει το δικό του χασάπικο και να παντρευτεί την κοπέλα της καρδιάς του από το διπλανό χωριό. "Η κρυφή τους αγάπη ήταν βολβός που αντρωνόταν κάτω από τη γη , ριζιμιά στο μεγάλο βράχο, μακριά από τα μάτια και τα στόματα των ανθρώπων." Ο κύρης ,όμως, του κοριτσιού την παντρολογά με τον αδερφικό φίλο, τον Γιάννη, από τον οποίο ο Γιώργης ζητά να κάνει πίσω και να ακυρώσει το λόγο που έδωσε για αρραβώνα. Η μεταξύ τους διένεξη θα καταλήξει σε φόνο και ο Γιώργης φυγόδικος πλέον θα κρυφτεί για δύο χρόνια στο βουνό Πελινναίο.Εκεί ζει σαν μοναχικός λύκος , ξεχνά την αγάπη του και νιώθει τη ζωή να φεύγει μέρα με τη μέρα χωρίς ελπίδα.Αν και οι κακουχίες ήταν αβάσταχτες ,η δυσκολία εύρεσης τροφής μεγάλη , η αίσθηση της ελευθερίας του έδινε δύναμη να συνεχίσει να κρύβεται για να αποφύγει τη σύλληψη. "Την έβγαλε από δω κι από κει πολύ καιρό , χώθηκε και σε άλλα κατώγια σ' άλλα χωριά , κοιμήθηκε μέσα σε ξωκλήσια, σε παλιά ντάμια ,σε κατεστραμμένους μύλους." Ζώντας σπηλαιωδίαιτος η επαφή με δικά του πρόσωπα γίνεται μέσω του συνθήματος "Ανάμισης Ντενεκές" από όπου και ο αινιγματικός τίτλος του μυθιστορήματος. Ενενήντα χρόνια μετά το φονικό η ιστορία του θρυλικού φυγόδικου της Χίου γίνεται αντικείμενο έρευνας και ο αφηγητής επισκέπτεται τα χωριά της περιοχής για να μάθει από μια υπέργηρη κάτοικο και τους απογόνους των κατοίκων πληροφορίες για το θρύλο του Γιώργη Πέτικα.Η ιστορία , ωστόσο, παραλλάσσεται στο στόμα του λαού ,τα κενά στην αφήγηση αναπληρώνει η φαντασία των ανθρώπων και η πραγματικότητα σιγά σιγά γίνεται παραμύθι. "Ο πρότερος έντιμος έως αλτρουιστικός βίος του είχε τιμητική θέση στις αφηγήσεις όλων όσων είχαν περισσότερη γνώση της ιστορίας.Αυτός ο βίος εξάλλου τον έσωσε από την προδοσία και από τις κακουχίες της βουνίσιας ζωής , καθόλη τη διάρκεια των ετών που κυνηγήθηκε σκληρά." Στη λαϊκή ετυμηγορία ο Γιώργης ήταν αθώος ,στις συνειδήσεις των κατοίκων η αντίσταση του κατά των οργάνων του νόμου ήταν εν μέρει δικαιολογημένη ,για αυτό και τον βοηθούσαν ή δεν τον πρόδιδαν. Πρόκειται για μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.Ο αφηγητής με περιγραφική δεινότητα μας δίνει τις ασχολίες των κατοίκων της περιοχής ,την καλλιέργεια της γης , τις ώρες της σχόλης στα καφενεία του χωριού, όπου οι άντρες άκουγαν τον γραμματιζούμενο να διαβάζει τα νέα της εφημερίδας. Άλλοτε επιλέγει την καθαρεύουσα που τη χειρίζεται με εκπληκτική άνεση και άλλοτε τη λαϊκή γλώσσα που βρίθει από χιώτικους ιδιωματισμούς. Ο αναγνώστης μπορεί κάποια στιγμή να νιώσει ότι κουράζεται από την περιπλάνηση του ήρωα στο βουνό, αλλά μέχρι το τέλος της μυθοπλασίας αγωνιά να μάθει πώς ένας άνθρωπος που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους στο τέλος μετατράπηκε σε θρύλο που επιζεί αυθεντικός ή παραλλαγμένος μέσα στο χρόνο.