" Κόκκινο και γυμνό" είναι ο τίτλος του ξεχωριστού και ανατρεπτικού μυθιστορήματος του Γιάννη Γρηγοράκη, νομικού στο επάγγελμα που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Στην Πανεπιστημιακή κλινική της Λιέγης η Νόρα Χατζηανέστη συναντά τον καθηγητή Νευρολογίας Πασκάλ Ρεμί, ο οποίος ανέλαβε την παρακολούθηση του συντρόφου της Άλκη που βρίσκεται σε κώμα για δύο χρόνια , ύστερα από ένα φρικτό δυστύχημα με ιστιοπλοϊκό που κόστισε τη ζωή σε τέσσερα αγαπημένα τους πρόσωπα. Χάρη σε μια πρωτοποριακή έρευνα οι επιστήμονες επικοινωνούν με τον ασθενή διαμέσου της σκέψης και διαπιστώνουν ότι η εγκεφαλική του δραστηριότητα είναι όμοια με αυτή των υγιών ατόμων , καθώς ο Άλκης ανακαλεί στη μνήμη του τις μεγάλες εικόνες της νιότης του και τις καθοριστικές επιλογές που σημάδεψαν τη ζωή του. "Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει φίλτρο προστασίας της μνήμης... αυτό το φίλτρο διασώζει ό,τι αγαπήσαμε με πάθος .Τις μεγάλες εικόνες της νιότης, τις επιλογές της ζωής ακόμη και συγγραφείς , ήρωες μυθιστορημάτων , στοχαστές , μουσικές , ό,τι πραγματικά μας συνάρπασε στη ζωή." Με μια εξαιρετική πρωτοπρόσωπη αφήγηση που την ανάγει στην "Κόκκινη Εποχή" -μια διασταύρωση φαντασμαγορικού ονείρου και νεκρανάστασης- ο Άλκης ανασκαλεύει το παρελθόν του , την εποχή της ενηλικίωσης του , τότε που βίωσε την πρώτη του ερωτική κατάκτηση , το πρώτο φιλί στο στόμα ,την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία με το κορίτσι που ποθούσε.Λίγα χρόνια αργότερα αναζητώντας την ευτυχία ,που συχνά βιώνεται στιγμιαία θα γνωρίσει τη Νόρα ,τριτοετή φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και τον Ιάσονα , διανοούμενο καλλιτέχνη που αντιλαμβάνεται στο κλικ της μηχανής του το εφήμερο της ζωής, και θα μπλεχτούν σε ένα ερωτικό τρίγωνο χωρίς ψευδαισθήσεις , κτητικές διαθέσεις και ανόητα πάθη.Όταν η Νόρα θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί , υιοθετούν την εξ αδιαιρέτου πατρότητα, προκαλώντας τον συντηρητικό περίγυρό τους . "Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν .Μας ανήκουν οι στιγμές συγκίνησης , κάθε συγκίνησης , όσο αυτές διαρκούν και η ανάμνησή τους όσο θυμόμαστε.Κλείνεις τα μάτια σου να κοιμηθείς και κάθε ανάμνηση σβήνει , τόσο γυμνοί είμαστε." Ένα μυθιστόρημα για τον επαναστατημένο άνθρωπο και το ταξίδι αναζήτησης της ουτοπίας το οποίο ξαφνιάζει , σοκάρει και μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε εφήμεροι στη ζωή και δεν ξέρουμε τί μας περιμένει την επόμενη μέρα. "Η επόμενη μέρα είναι ένα πετάρισμα των βλεφάρων μόνο.Ένα τίποτα.Μπορεί να μην υπάρχει αύριο , να είναι το αύριο η πιο μακρινή μέρα, αλλά στην αυστηρή λιτή λογική των ανθρώπων το αύριο είναι ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Έρχεται ώσπου να πεις κύμινο.' Είναι από τις περιπτώσεις που πέφτει στα χέρια μας ένα βιβλίο ,το οποίο δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί , αλλά αφήνει βαθύ αποτύπωμα στη σκέψη μας ,στην ψυχή μας ,στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα ή ψυχανεμιζόμαστε τους ανθρώπους . "Είμαστε τα βιβλία που αγαπήσαμε ,η μουσική που αγαπήσαμε , οι άνθρωποι που αγαπήσαμε." Κατά την προσωπική μου εκτίμηση το μυθιστόρημα δομείται στη ρήση του Οράτιου "carpe diem" (Άδραξε τη μέρα), και διαβάζοντας το συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να γευόμαστε την κάθε στιγμή με όλες μας τις αισθήσεις.