Το μυθιστόρημα της Αν Πάτσετ " Το Ολλανδέζικο σπίτι" είναι η ιστορία τριών γενιών μιας οικογένειας που ζούνε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μεταξύ Φιλαδέλφειας και Νέας Υόρκης.

Βασικός αφηγητής είναι ο Ντάνι Κόνροϋ που μεγαλώνει με την αδελφή του Μέιβ σε μια εντυπωσιακή έπαυλη στα περίχωρα της Φιλαδέλφειας.Ο πατέρας του ένας φτωχός μεσίτης ακινήτων αγοράζει το σπίτι των ονείρων του από μια Ολλανδική οικογένεια, τους Βαν Χουμπέικ , όταν αυτό βγήκε σε πλειστηριασμό. Για τη σύζυγό του όμως το σπίτι αυτό ήταν η φυλακή της κι έτσι εγκαταλείπει τα παιδιά της και φεύγει για να βοηθήσει τους φτωχούς στην Ινδία.Ο πατέρας θα ξαναπαντρευτεί μια πολύ νεότερη γυναίκα, την Άντρια, η οποία μετά το θάνατό του θα διώξει τα δύο παιδιά από το σπίτι και θα κρατήσει όλη την περιουσία για τις κόρες της.

Χάρη σε ένα γενναίο καταπίστευμα που άφησε ο πατέρας για τις σπουδές του νεαρού γιού του, ο Ντάνι πιεζόμενος από την αδελφή του θα σπουδάσει Ιατρική , ένα επάγγελμα που δεν θα εξασκήσει ποτέ γιατί δεν του αρέσει. Ο ίδιος ,ωστόσο, θα πετύχει επαγγελματικά , ενώ η ζωή της Μέιβ θα παραμείνει στάσιμη επικεντρωμένη στην αφειδώλευτη και ειλικρινή αγάπη για τον αδελφό της.

Για χρόνια τα δύο αδέλφια θα παρακολουθούν μέσα από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο " το Ολλανδέζικο σπίτι" , ανασύροντας μνήμες του παρελθόντος μέσω των αναδρομικών αφηγήσεων , συζητώντας για το απότομο τέλος της παιδικής ηλικίας ,την έλλειψη της μητρικής αγάπης και όλα τα τραύματα της ψυχής τους.

Η γραφή είναι άμεση και ρεαλιστική , γεμάτη ευαισθησία και τρυφερότητα, η γλώσσα χωρίς να είναι περίτεχνη είναι καλά δουλεμένη και παρόλο που το ύφος δεν είναι πρωτότυπο θεματικά ή δομικά , το μυθιστόρημα είναι ιδιαίτερα εθιστικό στην ανάγνωση.

Στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά νοσταλγία ανάμικτη με τη θλίψη για το παρελθόν αλλά και μια ελπίδα για το μέλλον. Και βέβαια θα συμφωνήσω με τη συγγραφέα ότι η μοίρα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια , στήριγμα και αποκούμπι μιας ζωής που τη φτιάχνουμε όπως εμείς θέλουμε.