Το τρίτο μυθιστόρημα της άτυπης τριλογίας της Σοφίας Νικολαΐδου με τίτλο "Στο τέλος νικάω εγώ" έπεσε στα χέρια μου χρόνια μετά την ανάγνωση των έργων της "Απόψε δεν έχουμε φίλους" και "Χορεύουν οι ελέφαντες". Το χρονικό πλαίσιο του βιβλίου κινείται στο τέλος του Α' Παγκοσμίου πολέμου και του Εθνικού Διχασμού και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα το 2015 , ενώ διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Οι ήρωες του ιστορικού παρελθόντος είναι ένας αστυνομικός παθιασμένος με τον Βενιζέλο, ένας φιλοβασιλικός πρώην χωροφύλακας , ένας ζαχαροπλάστης που φτιάχνει τις καλύτερες κρέμες στην πόλη ,και ένα θεϊκό καζάν ντιπί , μία αρτίστα που γεμίζει το καμπαρέ του Λευκού Πύργου , ένας Γάλλος γιατρός, Βετεράνος του Βερντέν, και πολλοί άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι που στις πλάτες τους κουβαλάνε τα θεμέλια του ιστορικού παρελθόντος. " Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών , είναι οι ζωές των ανθρώπων..."(σελ 294) Μέσα στη λαίλαπα του Διχασμού ένας φόνος θα αναστατώσει τις ζωές των ανθρώπων και θα δείξει ότι οι έριδες και τα μίση δεν οδηγούν πουθενά. "Ο Διχασμός έφερε τον Εμφύλιο και να ' μαστε εδώ σήμερα να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Αν κάτι έχουμε κοινό οι Έλληνες από την αρχαιότητα ως σήμερα είναι αυτό.Μπορεί να σκοτωνόμαστε , αλλά δεν συζητάμε." (σελ. 203) Οι σύγχρονοι ήρωες που μοιράζονται τις σελίδες του βιβλίου είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου και συμμετέχουν σε μια Ημερίδα για την απελευθέρωση της πόλης , ώστε να αποκτήσουν μια βεβαίωση για το βιογραφικό τους. Ο Νικόλας , γιός της Φανής που μετά τη Φιλοσοφική στρέφεται στο τραγούδι, η Εβελίνα δικηγόρος, κόρη καραβοκύρη , ο φίλος της ο Μηνάς "από σπόντα" φοιτητής που κερδίζει μέρος υποτροφίας για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική, η Κορίνα που δούλευε σε ΜΚΟ και δέχεται την πρόταση από τον αδερφό της , καθηγητή του Πανεπιστημίου που είναι υπεύθυνος για το πρόγραμμα. Πρόκειται για τον Στράτο Τσάκα δαιμόνιο αρριβίστα και γραφειοκράτη που ξετρύπωνε χορηγίες και ευρωπαϊκά κονδύλια και που έκανε διδακτορικό στη Φιλοσοφική χωρίς να μιλάει μια ξένη γλώσσα. Στον αντίποδα ο Μαρίνος Σουκιούρογλου φιλόλογος στη Μέση εκπαίδευση ,που εκτοπίστηκε από την πανεπιστημιακή καριέρα , γιατί δεν ήθελε να πατήσει επί πτωμάτων , γιατί δεν είχε μάθει να υποτάσσεται και είχε υιοθετήσει ως στάση ζωής να εμπνέει τους μαθητές του. Όπως σε όλα της τα βιβλία η Σοφία Νικολαΐδου ξέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη , με τη ζωντάνια της γραφής της ,την καυστική της πένα , την αληθοφάνεια με την οποία χτίζει τους ήρωες της.Και σε αυτό το μυθιστόρημα θίγεται η παθογένεια του Ελληνικού Πανεπιστημίου , η αναξιοκρατία που υπάρχει στο ακαδημαϊκό περιβάλλον , η οικογενειοκρατία , η εκμετάλλευση των χρηματοδοτικών κονδυλίων , η φυγή των επιστημόνων στο εξωτερικό και βέβαια οι έριδες και τα ελαττώματα των Ελλήνων καθώς και οι φιλοδοξίες των γονέων που περιμένουν πολλά από τα παιδιά τους χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα είναι ευτυχισμένα. "Οι έφηβοι μπορεί να σε εκπλήξουν.Μοιάζουν με σπίρτο που δεν κάηκε ακόμα.Ίσως να γίνουν παρανάλωμα. Ίσως να μην ανάψουν ποτέ." ( σελ.150)