Το μυθιστόρημα του Θανάση Διαμαντόπουλου, " Ο Δικαστής" παρασύρθηκε από το κύμα 🌊 στον Άη Γιάννη , αλλά παρ' όλα αυτά διαβάστηκε. Ένας υπέργηρος συνταξιούχος αρεοπαγίτης αναθέτει σε μια διδακτορική φοιτήτρια να καταγράψει με αυθεντικότητα τις μνήμες ,τα βιώματα , τις σκέψεις αλλά και τους έρωτες του.Η αφήγηση του ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και μάλιστα από την ηλικία των 12 όταν έγινε πρωθυπουργός ο Ι. Μεταξάς , ενώ με την ιταλική εισβολή ο δεκαεξάχρονος έφηβος είχε πλήρη συνείδηση των γεγονότων και των καταστάσεων. " Σήμερα όμως ζω τη φάση εκείνη της ζωής κατά την οποία οι άνθρωποι έχουν περίσσευμα μνημών και έλλειμμα προοπτικών.Άρα αν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν , μόνο μέσα από τις αναμνήσεις το μπορούν."( σελ.58) Η νεαρή Μίνα , απόφοιτος του Φιλολογικού Τμήματος γίνεται ακούραστη ακροατής , υποδοχέας ή πανδέκτης των συναισθηματικών αγωνιών του δικαστή και παρουσιάζει το δικό του τρόπο σκέψης , αψιμυθίωτο. Έτσι έχει πρόσβαση σε πληροφορίες σχετιζόμενες με την υπόθεση Μέρτεν, του περιβόητου "Χασάπη των Εβραίων" , με τη δίκη και την εκτέλεση του " Δράκου του Σέιχ Σου" , με την αμνήστευση των Γερμανών εγκληματιών πολέμου , με τη Δίκη του Αντρέα Παπανδρέου. "Μπορεί ένας δικαστής να απονέμει δίκαιο , να εφαρμόζει τον νόμο , αλλά και να απονέμει ουσιαστικά δικαιοσύνη , αγνοώντας ολοσχερώς τις ευρύτερες συνέπειες της απόφασής του;" ( σελ. 249) Όσο και αν προσπάθησε να υπηρετήσει τη Δικαιοσύνη ως θεσμό με προσήλωση , ωστόσο και ο Αγησίλαος Αγιοπετρίτης έκανε κατάχρηση της εξουσίας του και δε φάνηκε τόσο αδέκαστος όσο θα ήθελε. Σε αυτόν τον κόσμο των αναμνήσεων του δύο γυναίκες , η Ζωή και η Αφροδίτη αντιπροσώπευαν τις εντονότερες ερωτικές του εμπειρίες και ίσως η εξομολόγηση του ήταν για τον ίδιο μια κατάθεση ψυχής ,ένας τρόπος εξιλέωσης. Το μυθιστόρημα συνδυάζει το χθες με το σήμερα και φτάνει μέχρι τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι , ενώ ξεκίνησε με ένα ταξίδι στη Σαντορίνη που γίνεται αφορμή να ακούσει ο αναγνώστης την αφήγηση του δικαστή, κατά την οποία η μυθοπλασία και η ιστορία συμπλέκονται. ...η σιωπή και η αδράνεια είναι το καταφύγιο των δειλών. Το αποκούμπι όσων δεν τολμούν ούτε να κοιτάξουν καταπρόσωπο τις ευθύνες και τα θύματά τους ούτε να διαχειριστούν τις τύψεις τους. Κι έτσι κατά καιρούς σκεπτόμουν πως η δικαιοσύνη είναι κάτι πολύ μεγάλο για να την αποδίδουν δικαστές. Το μυθιστόρημα δεν απευθύνεται μόνο σε όσους υπηρετούν τη Θέμιδα ,τη Θεά της Δικαιοσύνης, που σύμφωνα με το μύθο είναι τυφλή για να είναι αμερόληπτη, αλλά αφήνει να φανούν τα τρωτά σημεία της ελληνικής κοινωνίας , όπου τα πάντα αγοράζονται και αμφισβητούνται.