Οι αναγνώσεις του καλοκαιριού συνεχίζονται με το μυθιστόρημα του Νίκου Δαββέτα "άντρες χωρίς άντρες ". Κατά την περίοδο της δικτατορίας ένας έμμισθος συνεργάτης της Ασφάλειας αποτάσσεται λόγω ομοφυλοφιλίας.Ο συγγραφέας θέλησε να γράψει για τη ζωή του μέσα από πρόσωπα και προσωπεία που ο ίδιος φαντάστηκε και να συμπληρώσει τα κενά της ισχνής βιογραφίας του με τη βοήθεια της μυθοπλασίας. Χάρη στις πολλαπλές αφηγήσεις ο αναγνώστης αφουγκράζεται τις εκμυστηρεύσεις του ίδιου του παρακρατικού λίγο πριν πεθάνει ,του μονάκριβου γιού του , αναγνωρισμένου συγγραφέα, εγκατεστημένου εδώ και χρόνια στο Παρίσι και του συμφοιτητή του από τη Νομική με τον οποίο τους συνδέει μια βαθιά φιλία. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν γιό να αποδεχτεί τις ερωτικές αποκλίσεις του πατέρα του ή τη διαπόμπευση στην τόσο κλειστή ελληνική κοινωνία που βρίθει από στερεότυπα; "... ζούσε μέσα σε ένα ξένο σώμα, ένα ελάχιστο σαρκικό περίβλημα που ο ίδιος δεν ανεχόταν , ενώ η ψυχή ,το μυαλό του , παιδευόταν από επιθυμίες για σώματα που δεν μπορούσε να αγαπήσει ,γι' αυτό του ήταν απαραίτητο ένα προσωπείο , μια πανοπλία για καθημερινή χρήση..." (σελ. 114) Την ιστορία πλαισιώνουν και άλλοι ήρωες : η μάνα που πεθαίνει από κατάθλιψη ,ο θείος Μιχάλης υφυπουργός και μετέπειτα νομάρχης που προσπαθεί να συγκαλύψει μέχρι ένα σημείο το ανομολόγητο πάθος του αδελφού του , η Ινγκρές ,η σύντροφος του γιου στο Παρίσι , ο αριστερών φρονημάτων πατέρας του βασικού αφηγητή ,για τη ζωή του οποίου θα γράψει ένα διήγημα στο τεύχος της Νέας Εστίας. "Όταν γράφεις , δημιουργείς μια εναλλακτική πραγματικότητα , δραπετεύεις ή κρύβεσαι μες στις ζωές των ηρώων σου. Αλίμονο αν απολέσουμε αυτή τη δυνατότητα." Ένα ιδιαίτερο βιβλίο , που ενδέχεται να μπερδέψει τον αναγνώστη με τις εναλλαγές στην αφήγηση και που εστιάζει στις σχέσεις ανάμεσα στους πατέρες και στους γιους , ανάμεσα στο καλό και το κακό , το ορθό και το λάθος.Δύο γενιές που αντιπαρατίθενται και που επιθυμούν να τις θυμούνται για τα έργα και τα λόγια και όχι για τις κρυφές σκέψεις ή τις μαρτυρίες που ουδέποτε είχαν το θάρρος να μαρτυρήσουν. " Συμβαίνει παντού και πάντα.Αυτή η ποταπή ανάγκη να μειώνουμε τους άλλους.Κάθε κλειστή κοινωνία βρίσκει τον πιο αδύναμο και τον παραδίδει στη χλεύη και στα κανόνια. " (σελ.123)