"Παρανυχίδα" , η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Γεωργαλά-Καρτούδη, η οποία παραπέμπει σε ένα ματωμένο φεγγάρι. Όπως γράφει και η ίδια : " Υπάρχει, ενώ, λίγο πριν, δεν υπήρχε.Εθελοτυφλείς, δεν σε αφήνει.Ενοχλεί.Φλεγμαίνει, κοκκινίζει, απειλεί, αιμορραγεί...Είναι εκεί.Κομμάτι του κορμιού,του νου, παρασιτικά χρήσιμη, υπενθυμίζει τη ζωή.Σε θυμάται ξανά.Ξαφνικά." Στο πρώτο μέρος η ποιητική φωνή μιλά για τη νεότητα, για τους δαίμονες που στοιχειώνουν τον ύπνο της, για τα παιδιά του πολέμου, την ανάγκη του άλλου που θα μετριάσει τη λύπη, το βότσαλο στο οποίο θα σταθούμε για να δούμε τη θάλασσα, τις ζωές των ανθρώπων που μοιάζουν με σπασμένα αγγεία, για ένα σπίτι χωρίς πόρτες με παράθυρα που δεν έχουν τζάμια για να βλέπεις την αυγή και τη δύση, για τον θρήνο μιας μάνας, για τη στιγμή που είναι πάγωμα του χρόνου, για ένα ερωτευμένο ζευγάρι που κωπηλατεί αδαές και αθώο για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Στο δεύτερο μέρος το ποιητικό υποκείμενο αυτοπροσδιορίζεται, οι υδρορροές στην πόλη στάζουν αίμα που σκοτώνει την ανάσα των παιδιών, μια περιδίνηση γύρω από τους πλανήτες, ο φόβος που έχει μνήμη που δε σβήνει ή σε μια άλλη προσέγγιση ο φόβος που στερεί τον άνθρωπο από το να σκέφτεται, το αίτημα για ανθρωπιά που θα αναχαιτίσει τις Κρίσεις, τα λαγούμια κάτω από τα γυάλινα κτήρια που δυστυχώς δεν οδηγούν στη θάλασσα. Το τρίτο μέρος γραμμένο σε άλλο ύφος πιο τρυφερό, μιλά για τον έρωτα που μέσα σε ένα δέμα χασκογελά με τα τερτίπια των άλλων , για ένα ανέμελο χαμόγελο που λειτουργεί καθησυχαστικά, για μια βαλίτσα που αν και άδεια μας δένει με τον χρόνο, για ένα σεντόνι και ένα μπαούλο που κρύβουν μέσα ποιήματα, για το σκίρτημα της Άνοιξης, για μια σπηλιά στην Κέρο, και για έναν έρωτα ανάμεσα σε δύο δεκαπεντάχρονους εφήβους που κάνει τον Θεό να ζηλεύει και ο οποίος μοιάζει με γλυκό ρυάκι στο φεγγάρι. Έχω την χαρά να γνωρίζω την ποιήτρια, φίλη που συναντώ τα καλοκαίρια στο Πήλιο, και η οποία γεμάτη ευαισθησία , καυστικό και σκληρό λόγο δίνει το δικό της νόημα στις λέξεις, που με τη σειρά τους άλλοτε πονούν και άλλοτε σε γεμίζουν αισιοδοξία και δύναμη να ορμήσεις και να αλλάξεις τον κόσμο. Μακάρι οι Ποιητές να έβαζαν τη δική τους πινελιά στον κόσμο, γιατί όπως έλεγε και ο Σεφέρης : " ...τούτος ο σύγχρονος κόσμος που ζούμε, ο τραυματισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση.Αυτή έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα και αλίμονο τί θα γινόμασταν αν η πνοή Μος λιγόστευε;"