Η Γιαπωνέζα Μιέκο Καβακάμι με το μυθιστόρημα της "Ο Παράδεισος" μας δίνει μια συγκλονιστική ιστορία σχολικού εκφοβισμού εστιάζοντας στα θύματα αλλά και στους θύτες. Στην Ιαπωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δύο έφηβοι, ένα αγόρι και ένα κορίτσι είναι θύματα εκφοβισμού στο σχολικό τους περιβάλλον και προσπαθούν μαζί να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα των συμμαθητών τους και να κατανοήσουν τους λόγους της συμπεριφοράς τους. Το δεκατετράχρονο αγόρι υποβάλλεται σε ανελέητα μαρτύρια από τους συμμαθητές του.Τον ανάγκασαν να βάλει τις δύο κιμωλίες στα ρουθούνια του, να φάει την τρίτη, να καταπιεί νερό από λακούβα, από τη λεκάνη της τουαλέτας, ένα χρυσόψαρο και υπολείμματα λαχανικών από το κλουβί των κουνελιών και πολλά άλλα αδιανόητα καψόνια.Χωρίς να αντιδρά ή να ζητήσει βοήθεια, σιωπά και έτσι οι θύτες συνεχίζουν ανενόχλητοι τα βασανιστήρια τους. " Τί σημαίνει να πονάς;Όταν με εκφόβιζαν και με χτυπούσαν γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να υποτάσσομαι;Τί σημαίνει να υποτάσσεσαι;Γιατί φοβόμουν;Γιατί;Τί σημαίνει να φοβάσαι;Όσο και να το σκεφτόμουν δεν θα έβρισκα την απάντηση." (σελ.85) Η Κοτζίμα, που κι αυτή δέχεται αντίστοιχους εξευτελισμούς από τις συμμαθήτριες της, γιατί είναι βρώμικη και φτωχή, στέλνοντας του κρυφά μηνύματα του ζητάει να συναντηθούμε και αναπτύσσεται ανάμεσα τους μια τρυφερή φιλία. "Μάλλον εννοώ ότι τα πράγματα δεν πονάνε" είπε η Κοτζίμα."Ούτε όταν σπάνε" πρόσθεσε σιγανά. "Οι άνθρωποι όμως είναι αλλιώς" είπε ακόμα πιο σιγά. "Γιατί μπορεί να μη φαίνονται σημάδια και πληγές αλλά να υπάρχει πολύς πόνος νομίζω." ( σελ.64) Τα δύο παιδιά έχοντας επίγνωση των αδυναμιών τους, προσπαθούν να κατανοήσουν τη στάση των συμμαθητών σου, να εκμαιεύσουν τον τρόπο σκέψης τους, τη σκληρότητα τους, την έλλειψη φόβου μπροστά στην αποκάλυψη των πράξεων τους από τους καθηγητές του σχολείου. "Τίποτα δεν γίνεται παρά τη θέλησή μας.Εμείς τους επιτρέπουμε να το κάνουν αυτό.Σχεδόν το επιλέγουμε.Ένας λόγος παραπάνω να μην μπορούν να μας αφήσουν σε ησυχία.Είναι τόσο φοβισμένοι, τόσο τρομοκρατημένοι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το σταματήσουν."( σελ.148) Όταν το αγόρι θα βρεθεί στο νοσοκομείο με σπασμένη μύτη γιατί τον χτυπούσαν σαν μπάλα ποδοσφαίρου, θα σκεφτεί ακόμη και την αυτοκτονία ως μοναδική λύτρωση. " Έτσι πρέπει να είναι και ο θάνατος.Πεθαίνεις και ούτε που το ξέρεις ότι είσαι πεθαμένος.Μιας και κανένας δεν το βλέπει ποτέ όταν του συμβαίνει, κανένας ποτέ δεν πεθαίνει πραγματικά.Αυτή η θεωρία έπεσε πάνω μου ως καταπέλτης." ( σελ.162) Στο νοσοκομείο θα συναντήσει τυχαία έναν από τους συμμαθητές του που συμμετέχει στο μπούλινγκ και θα του ζητήσει να του πει γιατί του συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. "Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δεν μπορείς να το κάνεις.Δεν μπορείς.Γι' αυτό δεν είπες ποτέ ότι θα μας σκοτώσεις ή κάτι, ούτε καν όταν σε κάναμε μπάλα ποδοσφαίρου.Δεν έκανες τίποτα, γιατί δεν μπορείς.Κάποιοι άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο μπορούν να κάνουν πράγματα, κάποιοι όχι." ( σελ.187) Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου σου κόβουν την ανάσα, γιατί και τα δύο θύματα θα βρεθούν απροστάτευτα μπροστά στους θύτες και θα αντισταθούν με τον δικό τους τρόπο σε αυτό το παράλογο παιχνίδι. " Βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά.Τόσο απλό είναι.Κι αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να είσαι δυνατός.Πρέπει να τους εξουδετερώσεις τους άλλους, ώστε να μην μπορούν να σου επιτεθούν με τις σκέψεις, τους κανόνες ή τις αξίες του." ( σελ.239) Ένα βιβλίο, το οποίο θα έπρεπε να μπει σε κάθε σχολείο, να διδαχτεί στα παιδιά μας, ώστε να μάθουν ότι η βία και " η δύναμη της πυγμής" δεν αφορά μόνο το θύμα αλλά και τον θύτη. Όσο για τον τίτλο του βιβλίου "Ο Παράδεισος" είναι ένας πίνακας με δύο ερωτευμένους που τρώνε τούρτα σ' ένα δωμάτιο με κόκκινο χαλί και ένα τραπέζι.Όπου και αν πάνε, ό,τι και αν κάνουν, τίποτα δεν μπαίνει ποτέ ανάμεσά τους. Έναν τέτοιο κόσμο ονειρεύεται το κορίτσι, όπου ο καθένας θα κάνει αυτό που αγαπά χωρίς να τον ενοχλεί ο άλλος.