Ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε στο βιβλίο του"Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή" γράφει ένα μυθιστόρημα για την αστική τέχνη του γκράφιτι. Μία ιστορικός τέχνης η Αλεχάντρα αναλαμβάνει να βρει τον Σνάιπερ , έναν θρύλο στον χώρο του γκράφιτι, που κανένας δεν είχε δει το πρόσωπο του, ούτε τον είχαν πιάσει ποτέ με το σπρέι στο χέρι και ο οποίος πρότεινε επικίνδυνες ιδέες και πολλοί άλλοι γκραφιτάδες τον ακολουθούσαν σαν στρατιώτες.Ένας δεκαεπτάχρονος νεαρός που υπέγραφε με το ψευδώνυμο Holden είχε σκοτωθεί σε μια παρέμβαση πάνω στο κτίριο του ιδρύματος Μπισκαρρουές, όπου προέδρευε ο πατέρας του, ο οποίος θα βάλει σκοπό της ζωής του να τον βρει και να τον τιμωρήσει. "Εκεί έξω ,είπε, όταν κουνάς το σπρέι μυρίζεις τη φρέσκια μπογιά που άφησε ο άλλος συγγραφέας στον ίδιο τοίχο σαν να μυρίζεις τον ντορό του και νιώθεις μέρος κάποιου πράγματος.Νιώθεις λιγότερο μόνη.Λιγότερο καμία."(σελ 43) Η Αλεχάντρα θα ακολουθήσει τα ίχνη του στη Μαδρίτη μιλώντας με άλλους νεαρούς του χώρου που αρνούνται να δώσουν πληροφορίες για τον ίδιο.Ο Σνάιπερ ,συνειδητοποιημένος επαναστάτης υπογράφει τα έργα του με το στόχαστρο ενός όπλου και έχει σαν μότο "αν είναι νόμιμο δεν είναι γκράφιτι". Λειτουργεί ως σιβυλλικός ελεύθερος σκοπευτής σχεδιάζοντας "καλάκας", δηλαδή μακάβριες, χιουμοριστικές, μεξικάνικες νεκροκεφαλές, που ήταν το βασικό του μοτίβο.Άλλωστε το σημερινό γκράφιτι αποτελεί το καλλιτεχνικό ή βανδαλιστικό παρακλάδι της κουλτούρας χιπ χοπ που εφαρμόζεται πάνω σε αστικές επιφάνειες.Οι νεαροί που τον ακολουθούν μετατρέπουν τους τοίχους σε καμβάδες για να εκφράσουν την οργή τους ρισκάροντας τη σωματική τους ακεραιότητα.Στην Πορτογαλία ο Σνάιπερ υα ζητήσει από τους γκραφιτάδες να βομβαρδίσουν την πόλη με ένα πατημένο μάτι προς τιμή του Ζοζέ Σαραμάγκου, αλλά περίπου εκατό από αυτούς θα σφυροκοπήσουν τα πάντα ακόμα και μνημεία και εκκλησίες. Επόμενος σταθμός της Αλεχάντρα θα είναι η Βερόνα, όπου εκεί ο Σνάιπερ θα απευθύνει κάλεσμα προς τους πιστούς του γκραφιτάδες να βομβαρδίσουν την πόλη με καρδιές την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου κι αυτοί θα ανταποκριθούν αθόρυβα σαν στρατιώτες στα στενά όρια της καταστροφής. " Πήρα το σπρέι χωρίς να με νοιάζει τί χρώμα περιείχε ούτε ποια ήταν η σχέση μου με όλα αυτά.Το ταρακούνησα κάνοντας τις μπίλιες να κουδουνίζουν, πλησίασα το στόμιο σε απόσταση μιας παλάμης από τη μεταλλική επιφάνεια και το πίεσα.Ο ήχος του κονιορτοποιημένου υγρού, μου προκάλεσε βγαίνοντας μια εσωτερική έκρηξη σχεδόν σωματική." (σελ. 256) Με τελευταίο σταθμό την Νάπολι η Αλεχάντρα που έχει το ψευδώνυμο Λεξ , θα γνωρίσει τον κόσμο των παιδιών αυτών που κυκλοφορούν με φλις και κουκούλες για να μην γίνουν αντιληπτοί, που κρύβονται στις σήραγγες των τρένων κάνοντας αντάρτικο πόλεων, θα ακούσει την δική τους εκδοχή για τον επιθετικό, ατομικιστικό, πλανόδιο, παραβατικό και κρυφό χαρακτήρα του γκράφιτι. "Μου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής" είπε χωρίς να απευθύνεται σε μένα ιδιαίτερα. "Να ζω στη σκοτεινή πλευρά της πόλης...Έρχομαι με το σκοτάδι κι αφήνω μηνύματα που μετά με το φως μπορούν όλοι να δουν."( σελ.296) Ένα ξεχωριστό και πρωτότυπο μυθιστόρημα, ένα σαγηνευτικό θρίλερ, μια αριστοτεχνική διανοητική μονομαχία, ένα παιχνίδι υπομονής για δύο, τον διώκτη και το θήραμα και ένα απρόσμενο τέλος.Ο Ρεβέρτε δεν κατέχει μόνο την τέχνη της πλοκής και των ανατροπών αλλά γράφει σε μια πολύ δουλεμένη γλώσσα και προβάλλει μέσα από την Τέχνη την ευθύνη όχι μόνο του καλλιτέχνη αλλά και του ατόμου απέναντι στην κοινωνία , απέναντι στο άδικο αλλά απέναντι και σε αυτό που αποκαλούμε πολιτιστική κληρονομιά.