Το βιβλίο της Μίτσικο Αογιάμα " Η βιβλιοθήκη των κρυφών ονείρων " είναι ένα αριστουργηματικό, αισιόδοξο βιβλίο που μας προτρέπει να βρούμε τα όνειρά μας σε περίπτωση που έχουν χαθεί μέσα στην πεζή καθημερινότητα και να τα κυνηγήσουμε. Πέντε άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, επισκέπτονται τυχαία μια μικρή βιβλιοθήκη στην καρδιά του Τόκιο. Μια νεαρή πωλήτρια σε τμήμα γυναικείων ενδυμάτων που θέλει να αποκτήσει νέες δεξιότητες και να βρει την ιδανική εργασία• ένας τριανταπεντάχρονος λογιστής εταιρείας επίπλων που ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του παλαιοπωλείο• μια ευσυνείδητη υπεύθυνη σε περιοδικό που έχασε τη θέση της λόγω της μητρότητας και που πασχίζει να συνδυάσει την εργασία με την ανατροφή ενός παιδιού• ένας τριαντάχρονος άνεργος με αναξιοποίητο ταλέντο στη ζωγραφική που ήθελε να φτιάχνει σχέδια που θα έμεναν χαραγμένα στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά που έχει χάσει την αυτοπεποίθηση του• ένας συνταξιούχος που αισθάνεται απόμαχος της ζωής και πασχίζει να μην πέσει σε κατάθλιψη. Μία εύσωμη, ευφυής, ευρηματική βιβλιοθηκάριος, η Σαγιούρι Κοματσί, προτείνει στον καθέναν από ένα βιβλίο που απέχει πολύ από αυτό που είχαν στο μυαλό τους να διαβάσουν, σαν να βλέπει βαθιά μέσα στην ψυχή τους.Μαζί με το βιβλίο τους δίνει κι ένα μικρό δωράκι κατασκευασμένο από την ίδια με την τεχνική φελτ, που γίνεται με βελόνα.Το άσχετο, περίεργο ανάγνωσμα που θα προτείνει στον καθέναν, θα τους προσφέρει κίνητρα διανοητικής ανανέωσης, ιδέες για το πώς θα πετύχουν τα όνειρα τους, λύσεις στα ατομικά τους προβλήματα. Το ερώτημα που τους απευθύνει: "Τί ψάχνεις;" είναι η σημαντικότερη ερώτηση που μπορεί να θέσει μια βιβλιοθήκη, ένα βιβλίο, ενδεχομένως και η ίδια η ζωή. Επιχειρώντας μια "αναδίφηση" στα θέματα αυτού του βιβλίου, θα σταθώ σε όσα με μάγεψαν, αφήνοντας το βιβλίο να μιλήσει από μόνο του. "Ένα όνειρο, όσο υπάρχει δεν μπορεί να τελειώσει.Θα μείνει για πάντα ένα υπέροχο όνειρο.Ακόμα κι αν δεν το πραγματοποιήσεις, γιατί είναι κι αυτό μία επιλογή ζωής.Το να ονειρεύεσαι χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δεν είναι κακό.Σου επιτρέπει να απολαμβάνεις πλήρως τη ζωή." (σελ 70) Κάποιες φορές οι άνθρωποι είναι όμηροι μιας εργασίας που δεν τους ικανοποιεί, ξεχνώντας την εσωτερική ικανοποίηση που θα πάρουν όταν κάνουν αυτό που αγαπούν.Μπορούν ,ωστόσο, να επιλέξουν δύο δραστηριότητες που αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς η μία να έχει προτεραιότητα έναντι της άλλης, όπως τα φυτά που τρέφονται και από το έδαφος αλλά και από τον ήλιο ή τον αέρα. Η έννοια της ευτυχίας είναι διαφορετική για τον κάθε άνθρωπο, αλλά ο καθένας μας έχει τις ευκαιρίες που του κληρώνονται για να γίνει ευτυχισμένος. "Συμβαίνει πολύ συχνά.Οι ανύπαντροι ζηλεύουν τους παντρεμένους, οι παντρεμένοι τους γονείς και οι γονείς ζηλεύουν τους ανύπαντρους.Ένα καρουζέλ που γυρίζει γύρω γύρω.Το βρίσκω ενδιαφέρον αυτό το φαινόμενο, καθένας τρέχει αποκλειστικά πίσω από αυτόν που έχει μπροστά του, δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε τελευταίος.Με άλλα λόγια η ευτυχία δεν έχει ούτε κορύφωση ούτε γραμμή τερματισμού." ( σελ.145) Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι όταν τα σχέδιά μας ανατρέπονται δεν είναι σημάδι κακής τύχης ή αποτυχίας αλλά μια ένδειξη ότι έτσι εξελισσόμαστε, έτσι εξελίσσεται η ζωή μας κι εμείς θα πορευτούμε σε αυτό το μονοπάτι, το οποίο μπορεί να μας οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Η έννοια της συνεργασίας ξεδιπλώνεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου και αυτό που κράτησα στο μυαλό μου είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει στη ζωή του ένα "ηλιακό μάτι" ,που τον βοηθά να βλέπει τον κόσμο με καθαρό και ορθολογικό τρόπο, και ένα " σεληνιακό μάτι" , με το οποίο βλέπει τα ίδια πράγματα μέσω συναισθημάτων ή διαίσθησης.Και τα δύο αυτά είναι απαραίτητα και συνεργάζονται χωρίς να αγνοούν το ένα το άλλο. Ποιος είναι άραγε ο ρόλος της ποίησης στη ζωή μας; " Με την ποίηση δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις, αρκεί να παίρνεις την αίσθηση, χωρίς απαραίτητα να σκέφτεσαι.Σχηματίζεις ό,τι εικόνα θέλεις." (σελ.235) Για κάποιον τα κύματα είναι οι άνθρωποι που μας πλησιάζουν, ενώ για κάποιον άλλον ο απέραντος κόσμος της θάλασσας, ο θαλασσινός αέρας που αναπνέουμε.Η ουσία ,λοιπόν, της ποίησης δεν είναι να καταλάβουμε την αλήθεια του ποιητή, αλλά να την ερμηνεύσουμε με τον δικό μας τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία που διαβάζουμε.Ο αναγνώστης βρίσκει μέσα σε αυτά το δικό του νόημα, συνδέει τις λέξεις με τη δική του ζωή και αντλεί κάτι προσωπικό από αυτές, άσχετα με τον αρχικό στόχο του συγγραφέα. Κλείνοντας θα πω ότι το "να έρθει κανείς στον κόσμο αξίζει τον κόπο" και για αυτό προσπαθώ να γεύομαι τη ζωή στο έπακρο, χωρίς να μετανιώνω για όσα έκανα. Πολλές φορές άλλωστε σκέφτομαι ότι αν μου δινόταν μια δεύτερη ζωή, θα την ζούσα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι αυτή είναι η δική μου αλήθεια , επιστέγασμα όλων αυτών που έχω ζήσει αλλά κυρίως όσων έχω διαβάσει. " Τώρα καταλάβαινα.Κάθε μέρα ήταν πολύτιμη.Η μέρα της γέννησης μου, η σημερινή μέρα, το πλήθος των ημερών που θα έρχονταν." ( σελ. 255)