Ο Pedro Almodòvar στο "Τελευταίο Όνειρο" μας δίνει δώδεκα αδημοσίευτες ιστορίες από το προσωπικό του αρχείο, γραμμένες από τα τέλη της δεκαετίας του 60 έως σήμερα. Δεν πρόκειται για ημερολόγια αλλά για μια ατελή και αποσπασματική αυτοβιογραφία που δείχνει τη στενή σχέση του Αλμοντοβάρ με όσα γράφει , κινηματογραφεί και βιώνει. Η επίσκεψη μιας νεαρής κοπέλας ντυμένης προκλητικά σε ένα σχολείο αρρένων και η συνάντηση της με τον ρασοφόρο διευθυντή είναι σκανδαλώδης και απρόσμενη. Μία σύνοψη της ερωτικής και επαγγελματικής σχέσης του σκηνοθέτη με έναν νεότερο ηθοποιό τον Λεόν, όταν αυτός χειρουργήθηκε με πέτρα στο νεφρό. Στην "Ιεροτελεστία του καθρέφτη" ένας κόμης που θα επισκεφτεί ένα μοναστήρι στον Άθω, θα μυήσει τον ηγούμενο στον κόσμο των βρυκολάκων. Μία ιστορία με μια κοιμισμένη πριγκίπισσα που τρελάθηκε όταν έχασε τον άντρα της, βασιλιά της Φλάνδρας , και αργότερα που επέστρεψε στον θρόνο και στον λαό της Καστίλης έγινε το σύμβολο της υπερβατικότητας και της ανορθολογικότητας της Ισπανικής ψυχής. "Στο Τελευταίο Όνειρο" ο συγγραφέας μιλά για τη μητέρα του , η οποία λίγες ώρες πριν πεθάνει ρωτούσε τους γιους της αν είχε καταιγίδα, ενώ η μέρα ήταν ηλιόλουστη.Η μητέρα του όσο ζούσε για να συμπληρώσει το οικογενειακό τους εισόδημα έγραφε γράμματα στα οποία αυτοσχεδίαζε όσα ήθελαν να ακούσουν οι παραλήπτες. "Αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί αποτελούσαν ένα μεγάλο μάθημα για μένα.Όριζαν τη διαφορά μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και το πώς η πραγματικότητα έχει ανάγκη τη μυθοπλασία για να γίνει πιο ολοκληρωμένη, πιο ευχάριστη, πιο υποφερτή." (σελ. 107) Ένα γκροτέσκο διήγημα που ξεκινά με τον θάνατο του Μιγέλ ο οποίος έζησε μόλις 25 χρόνια και η διάρκεια της ζωής του ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή της γέννησης του. Ένα σύμβολο του σεξ , εθισμένο στα ναρκωτικά αποφασίζει να κάνει τον γύρο του κόσμου και να εκδώσει τα απομνημονεύματά της. Μια καλτ σκηνοθέτρια που αναζητεί αγχολυτικά μια μέρα αργίας, ενώ δίπλα της ο εραστής της προσπαθεί να την ηρεμήσει. Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαραββά λίγο πριν καταφέρουν να αποδράσουν. Στο "Ένα κακό μυθιστόρημα" ο Αλμοντοβάρ μιλάει για τη διαφορά του σεναρίου και του μυθιστορήματος καταθέτοντας την προσωπική του εμπειρία. " Το μυθιστόρημα είναι μία αφήγηση της οποίας το κύριο εργαλείο είναι οι λέξεις, ενώ το σενάριο βασίζει την εντύπωση στις εικόνες, δίχως όμως να υπολείπονται οι λέξεις." ( σελ 209) Ιστορίες που ξεπερνούν τη φαντασία, μας μεταφέρουν στον κόσμο του σκηνοθέτη Αλμοντοβάρ στον οποίον παρελαύνουν τρανς, ομοφυλόφιλοι , τρυφερές υπάρξεις, καταστάσεις τραγελαφικές, κωμικές ή θλιβερές. Δεν θα σε διαφωνήσω ότι ο Αλμοντοβάρ επισκέπτεται ολόκληρο το φάσμα των χρωμάτων της ψυχής μας: πόνο, θλίψη , στοργή, νοσταλγία , ευφορία, δυσφορία, την ανεξέλεγκτη παρόρμηση να επικοινωνούμε, την απογοήτευση της ψυχής.