Η δανέζα συγγραφέας Τόβε Ντιτλέουσεν στην "Τριλογία της Κοπεγχάγης" θεωρείται πρωτοπόρος της εξομολογητικής γραφής και η τριλογία της απαρτίζεται από τρία αυτοβιογραφικά βιβλία, τα οποία είχαν εκδοθεί ανεξάρτητα την περίοδο 1967-1971. Στο πρώτο που τιτλοφορείται "Παιδική Ηλικία" η ηρωίδα γεννημένη το 1917 σε μια εργατική γειτονιά της Κοπεγχάγης περιγράφει τη σχέση της ηρωίδας με τη μητέρα της, στενή, επώδυνη και αβέβαιη καθώς η ίδια αναζητά διαρκώς ένα σημάδι αγάπης. "Σκέφτομαι ότι κάποτε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν το αν θα άρεσα στη μητέρα μου•αλλά το παιδί που λαχταρούσε τόσο βαθιά εκείνη την αγάπη και πάντα αναζητούσε με αγωνία κάποιο σημάδι της δεν υπάρχει πια.Τώρα νομίζω ότι η μητέρα μου νοιάζεται για μένα, αλλά αυτό δεν με κάνει ευτυχισμένη."(σελ.124) Στα παιδικά της χρόνια η οικονομική στενότητα της οικογένειάς της, το άγχος της για τη μόνιμη ανεργία του πατέρα της, η τρυφερή της σχέση με τον αδερφό της ή τις θείες της και η αίσθηση ότι ήταν διαφορετική από τ' άλλα παιδιά την έκαναν να στραφεί στην ποίηση παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της ότι η γυναικεία φύση της δεν ταίριαζε με τον χώρο αυτόν.Η γνωριμία της με την Ρουθ θα αποτελέσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, το οποίο θυμίζει στους αναγνώστες τις ηρωίδες της Φερράντε, και μέσα στη σχέση αυτή η Τόρε είχε μετατραπεί σε ηχώ της Ρουθ, φοβούμενη να δείξει ποια πραγματικά ήταν. Η φιλία της με τη Ρουθ θα τελειώσει όπως τα παιδικά της χρόνια και στα 14 θα εγκαταλείψει το σχολείο λόγω των οικονομικών δυσκολιών για να δουλέψει, μεταβαίνοντας στη νεανική ζωή και περιγράφοντας την πορεία της από εργασία σε εργασία, τις φιλίες της, τα φλερτ της , το ίδιο χρονικό διάστημα που ο Χίτλερ θα ανέβει στην εξουσία. Στο κεφάλαιο "Νιάτα" συνεχίζει να γράφει ποιήματα, γιατί έτσι αμβλύνεται η θλίψη και η λαχτάρα στην καρδιά της, ενώ η όρεξη της για τη ζωή υποσκάπτεται από την αποστροφή της προς την πραγματικότητα.Παρά τη δυσκολία να εκδώσει τα ποιήματά της, μετά τον πρώτο γάμο της με τον εκδότη που την έφερε σε επαφή με τη λογοτεχνική σκηνή, θα δημοσιεύσει την πρώτη της ποιητική συλλογή στην ηλικία των είκοσι. "Η μόνη μου παρηγοριά σ' αυτή τη ζωή είναι μια χούφτα ποιήματα που δεν είναι καν αρκετά για μια συλλογή... Το διαφορετικό σε μένα είναι ότι γράφω ποίηση, όμως κατά τ' άλλα είμαι πολύ συνηθισμένη όπως όλα τα νέα κορίτσια, θέλω να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, να έχω ένα δικό μου σπίτι." Αυτό το όνειρο της να γίνει μεγάλη ποιήτρια θα συγκρουστεί με το στερεότυπο που υποστήριζε η αυταρχική της μητέρα ότι μόνο ο γάμος προστατεύει ένα κορίτσι από τη φτώχεια και την κοινωνική ντροπή. Πολύ σύντομα θα ερωτευτεί τον ρομαντικό και παρορμητικό Έμπε και θα φέρει στη ζωή το πρώτο της παιδί.Θα κάνει δύο εκτρώσεις σε μία περίοδο που αυτό ήταν παράνομο και θα φέρει στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα που προκαλούνται σε μία γυναίκα, όταν ένα σώμα γεννιέται μέσα της παρά τη θέληση της. Στο τρίτο κεφάλαιο "Εθισμός" αφηγείται τον τρίτο της, καταστροφικό για την ψυχική και σωματική της υγεία, γάμο με τον ψυχασθενή γιατρό Καρλ, ο οποίος θα την εθίσει σε ένα οπιοειδές φάρμακο, μία εξάρτηση από την οποία δεν θα θεραπευτεί ποτέ. "Τρομοκρατημένη συνειδητοποίησα ότι η λαχτάρα ήταν εγκαταστημένη μέσα μου, όπως η σήψη σ' ένα δέντρο ή όπως ένα έμβρυο που μεγαλώνει αυτόνομα μολονότι εσύ δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση μαζί του."( σελ 454) Κι όταν σταθεί ξανά στα πόδια της θα ερωτευτεί ξανά και θα παντρευτεί τον Βίκτορ σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει τη ζωή της και να μεγαλώσει τα παιδιά της. "Αυτό είναι το τρομερό με τον έρωτα, ότι χάνεις το ενδιαφέρον σου για τους άλλους ανθρώπους, γι' αυτό πονάει τόσο πολύ όταν έρθει το τέλος " ( σελ.467) Ένα εξαιρετικό, γυναικείο βιβλίο που θυμίζει σελίδες ημερολογίου και καθηλώνει τον αναγνώστη με την αμεσότητα στην αφήγηση.Η Ditlevsen ζωγραφίζει ένα πορτρέτο της δανέζικης κοινωνίας, παρουσιάζει έναν κόσμο που είναι ταυτόχρονα τραγικός και αστείος, δείχνει με μελανά χρώματα πώς ένας άνθρωπος περιθωριοποιείται ή πώς μπορεί να γκρεμίσει όλα όσα έχτισε με κόπο και ζήλο. Στην πραγματική ζωή η Tove Ditlevsen αυτοκτόνησε το 1976, σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες μορφές της δανέζικης λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.