Το βιβλίο της Τζούλι Οτσούκα "Κολυμπώντας" χωρίζεται σε τρεις θεματικές ενότητες:μιλάει για την απόλαυση της κολύμβησης, το δράμα της άνοιας και γενικότερα την ομορφιά του κόσμου. Για κάποιους ανθρώπους το κολύμπι είναι κάτι περισσότερο από διασκέδαση, είναι πάθος, παρηγοριά, κατ' επιλογήν εθισμός, μια καθημερινή συνήθεια που τους βοηθά να δραπετεύσουν για λίγο από τον πραγματικό κόσμο, να σκεφτούν απερίσπαστοι, να βγουν από την πισίνα εντελώς αναζωογονημένοι. Σε μια υπόγεια πισίνα άνθρωποι διαφορετικοί μοιράζονται διαδρομές:οι κολυμβητές γρήγορων διαδρομών που θεωρούνται ηγήτορες της πισίνας, μεσαίας ταχύτητας που είναι πιο χαλαροί και οι αργοί κολυμβητές συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας που βρίσκονται σε στάδιο αποκατάστασης και θέλουν να περιορίσουν τον σωματικό πόνο. Με έναν μοναδικά παραστατικό τρόπο η Οτσούκα μας μεταφέρει στον κόσμο τους, που για όσους δεν τον γνωρίζουν θεωρείται ψυχαναγκαστικός για τους ίδιους όμως λειτουργεί ως ίαση για κάθε είδους τραύματα, για να αφήσουν πίσω τους όλα όσα τους ταλαιπωρούν στην επιφάνεια. " Κι όταν ολοκληρώνουμε τις διαδρομές μας, βγαίνουμε από το νερό στάζοντας, αναζωογονημένοι, με την ισορροπία μας αποκαταστημένη κι έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε άλλη μια μέρα πάνω στη γη." ( σελ 11) Η αφήγηση των κολυμβητών σε πρώτο πρόσωπο εντάσσει τον αναγνώστη στον κόσμο τους, καθώς πολλοί από αυτούς έρχονται στην πισίνα με θρησκευτική ευλάβεια πέντε φορές την εβδομάδα, και αν παραλείψουν έστω και μία φορά νιώθουν ενοχές.Την ώρα της πισίνας νιώθουν ζωντανοί, συγκεντρωμένοι ισορροπημένοι , αισθάνονται ότι καθυστερεί η διαδικασία γήρανσης, βελτιώνεται η αντοχή τους, η μνήμη τους, η πνευμονική χωρητικότητα και ο γενικότερος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής. Ώσπου κάποια μέρα, μια ρωγμή στον πυθμένα της πισίνας θα αναστατώσει τη ζωή των κολυμβητών, θα τους επηρεάσει δραματικά, γιατί η πισίνα πρόκειται να κλείσει, θα τους φέρει αντιμέτωπους με τον αμείλικτο εξωτερικό κόσμο στον οποίον υπάρχουν προβλήματα, στεναχώριες, αποτυχημένοι γάμοι, τετριμμένες και δυσάρεστες καταστάσεις. Μια από τις τακτικές κολυμβήτριες είναι η Άλις, συνταξιούχος τεχνικός μικροβιολογικού εργαστηρίου με αρχή άνοιας, της οποίας η μνήμη έχει αρχίσει να παρουσιάζει επίσης ρωγμές.Μέσω του β' ενικού προσώπου η κόρη της Άλις μας μεταφέρει με ενάργεια τις εμπειρίες της από τη στιγμή που η μητέρα της έχασε τη συντροφιά των άλλων κολυμβητών και τη ρουτίνα των καθημερινών διαδρομών και βυθίστηκε στην αναστάτωση και στο χάος. Η Άλις, η ασθένεια της οποίας είναι μη αναστρέψιμη , εφόσον για την απώλεια του μυαλού δεν υπάρχει θεραπεία, θα μεταφερθεί σε ένα κέντρο μακροχρόνιας φροντίδας ατόμων με προβλήματα μνήμης.Μακριά από την οικογένειά της, θα ζήσει σε έναν άλλο κόσμο με κανόνες και όρια , χωρίς τα αντικείμενα της προηγούμενης ζωής της, περιμένοντας απλώς το σώμα να φθαρεί και να εκπνεύσει. Δυστυχώς και αυτοί που είναι δίπλα της, αλλά δεν ζουν κοντά της, ο άντρας της, η κόρη της, οι γιοι της βιώνουν κι αυτοί το δικό τους δράμα:ενός ανεκπλήρωτου κενού, ένα βαθούλωμα στο κρεβάτι, μια άδεια κουζίνα, αφημένα αυτοκόλλητα στα έπιπλα που της θύμιζαν τί έπρεπε να κάνει.Η επιστροφή της κόρης της στο πατρικό σπίτι είναι γεμάτη αναμνήσεις, καθώς παλεύει να επουλώσει τις πληγές που άφησαν οι ρωγμές της αγάπης.Και αυτό είναι τελικά αυτό που αφήνει στον αναγνώστη αυτό το ελεγειακό, καθηλωτικό μυθιστόρημα, ο σεβασμός που δείχνει απέναντι στη γενική σύγχυση της ζωής, με ή χωρίς τη φθορά της άνοιας.