Έχοντας ξεμείνει από βιβλία διαβάζω ένα βιβλίο της Ιταλίδας Γκράτσια Ντελέντα "Καλαμιές στον Άνεμο" . Βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1926 σαφώς και η γραφή της, σχεδόν έναν αιώνα πριν, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τη σύγχρονη λογοτεχνία. Σε ένα χωριό της Σαρδηνίας οι Κυρίες Πιντόρ είναι τρεις ξεπεσμένες αριστοκράτισσες που προσπαθούν να επιβιώσουν οικονομικά , έχοντας κοντά τους έναν γέρο υπηρέτη, φύλακα άγγελο, τον Εφίξ. Εντελώς απρόσμενα δέχονται την επίσκεψη του ανιψιού τους ,Ντον Τζιανσίντο, μικροαπατεώνα, τυχοδιώκτη.Η μητέρα του είχε εγκαταλείψει τις αδερφές της ,όταν ήταν νέα , θέλοντας να ξεφύγει από το αυστηρό πατριαρχικό περιβάλλον και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.Η άφιξη του , ωστόσο, θα αναστατώσει τις θείες και τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού: τον Μιλέτζε , τον πιο πλούσιο έμπορο της περιοχής ,τον Ντον Πρεντού ,τον δήμαρχο , την Καλίνα ,την τοκογλύφο , την γριά Ποτόι και την εγγονή της την Γκριξέντα που θα τον ερωτευτεί και λαχταρά να τον παντρευτεί. Θυμίζοντας τις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ και τη δραματουργία του Ίψεν μεταφερόμαστε σε ένα συντηρητικό περιβάλλον ,με αυστηρά ήθη αβυσσαλέα μυστικά , αιμομικτικά πάθη που καταστρέφουν τον οικογενειακό θεσμό , καταργούν τον έρωτα , και αναδεικνύουν τον πόνο και την αίσθηση του εφήμερου. "... είμαστε ακριβώς καλαμιές στον άνεμο και το πεπρωμένο μας τσακίζει , έτσι σαν τις καλαμιές." Νυχτερινές περιγραφές της φύσης, του τοπίου και των λαϊκών θρησκευτικών γιορτών , κοφτοί διάλογοι , περιορισμένη δράση , χαρακτήρες γκροτέσκοι που μάλλον θα κουράσουν τον σύγχρονο αναγνώστη. Προσωπικά δεν αφήνω ένα βιβλίο αν δεν φτάσω στο τέλος αλλά συνειδητοποιώ ότι και η λογοτεχνία έχει εξελιχθεί και εμείς οι ίδιοι έχουμε πλέον άλλα κριτήρια στην επιλογή ενός βιβλίου.