Βραβευμένη σε διεθνείς και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς η Αθήνα Νικολίδου γράφει μια σειρά ποιημάτων και διηγημάτων με τίτλο ''Κάθε φορά ουρανός". Μια συμφωνία ποιητικού και πεζού λόγου που μνημονεύει τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας, αναφέρεται στο δράμα του ξεριζωμού, αναπολεί τους δικούς της αγαπημένους που πέταξαν ψηλά στον ουρανό, μιλά για το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης που συνεχώς αμφισβητείται μπροστά στα συμφέροντα των ισχυρών. Ανατρέχοντας την ποιητική σύνθεση το ποιητικό υποκείμενο επικαλείται την Εφέσια Θεά να ακούσει ένα τραγούδι μνήμης για την πολύπαθη Σμύρνη.Δύο βραβευμένα ποιήματα, τα Νεκύσια, είναι αφιερωμένα στους νεκρούς που με το αίμα τους πότισαν τα αγιασμένα χώματα της Μ.Ασίας.Μια προτροπή οι βροτοί της αγάπης και του πολέμου να γονατίσουν στης Μικρασίας το βωμό.Μία ακροστιχίδα για τη Θράκη και ένα τραγούδι για τα χωριά της που ορφάνεψαν. Μία λεύκα που παλεύει στο βωμό της διψώντας για νερό και μνήμες κλεισμένες σε κουτί σιδερένιο, ενώ αποτελούν διάτρητες υπάρξεις οι μορφές του κόσμου που ονειρευτήκαμε. Αρμυρίκια ανθοστόλιστα που γύρεψαν την αγάπη και οι οιμωγές της Θέτιδας που είδε τον απέθαντο γιο της με ματοβαμμένα φτέρνα στ' άλικα χρώματα της Τροίας. Τα θεματικά της μοτίβα άπειρα, με γνώσεις της Ιστορίας, των επών, της μυθολογίας ενώ η γλώσσα της μάλαμα για την ψυχή και την σκέψη.Σε αγγίζουν οι λέξεις όχι μόνο αν έχεις καταγωγή από τη Μ.Ασία, αλλά αν μπορείς να νιώσεις τον πόνο της ξενιτιάς και της απώλειας.Παραφράζοντας έναν στίχο της νιώθω ότι τα λόγια του ποιητικού υποκειμένου είναι τραγούδια και άγγελοι από τα βάθη των αιώνων. Τα διηγήματά της εστιάζουν στον ξεριζωμό μιας θρακιώτικης οικογένειας - προφανώς αυτοβιογραφικά - από το Μεγάλο Ζαλούφι της Ανδριανούπολης το 1923.Η μάνα με τις δύο κόρες που αφήνει το σπίτι της βάζοντας σε δύο μπόγους τα ρεταλάκια της, ένα ξωκλήσι στο οποίο οι άγιοι και οι άγγελοι σκεπάζουν με τα φτερά τους πρόσφυγες, γέροντες και παιδιά, για να μην αρρωστήσουν.Νεκρά κορμιά στα χωράφια, κρεμασμένοι στα δέντρα, πνιγμένα μωρά, γυναίκες βιασμένες, ένα καραβάνι που ψάλει " Τη υπερμάχω", ένα νεογέννητο μοσχαράκι, η Κανέλα, και ένας παππούς ξεδιπλώνουν τις μνήμες των παιδικών χρόνων. Η Ασύνορη αγάπη είναι ένα διήγημα για τους μετανάστες που έφυγαν μετά τον πόλεμο αφήνοντας πίσω τα παιδιά τους να μεγαλώσουν με τους παππούδες τόσο συγκινητικό και τρυφερό. Το τελευταίο μέρος του βιβλίου μας γυρίζει στο σήμερα:στην κακοκαιρία "Daniel", όταν ψάχναμε να βρούμε άσυλο από των νερών τη μάνητα, στην Νέα Εποχή των εμβολίων και στο φόβο να μην αρρωστήσει η ψυχή μας και περάσει και η αρρώστια μας στην αθανασία.Μια σειρά ποιημάτων για την Ειρήνη που θα έπρεπε να φωλιάζει στην καρδιά μας και να κελαηδάει σε κάθε μας ανάσα και μια προσευχή να γίνει η Γη μια πατρίδα, ένα πολύχρωμο υφαντό. Όπως γράφει και η ίδια η συγγραφέας και ποιήτρια το βιβλίο είναι ένα πέρασμα από το επίγειο στην αιωνιότητα.Στους στίχους και στις αφηγήσεις της ο άνθρωπος ταξιδεύει στην Ιστορία και ενηλικιώνεται ως τραγικός ήρωας μέσα από τις απώλειες του, μέσα από την πίστη του στις πανανθρώπινες αξίες και την ελπίδα του για ένα ειρηνικό αύριο.