Αυτή τη φορά επέλεξα να διαβάσω το μυθιστόρημα του Γιώργου Πολυράκη "Δωροθέα Ντε Ροπ, Πάθος και υπερηφάνεια," έχοντας υπόψη μου ότι ήταν ένα βιβλίο "ελαφρύ" που θα το διάβαζα σε μια πολύβουη παραλία. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στη Βιέννη ,στα Τίρανα και στην Αθήνα την περίοδο του μεσοπολέμου ,το 1934. Δύο ιστορίες γυναικών που συναντιούνται στην Αθήνα διαπλέκονται.Από τη μια η Λετονή βαρόνη Δωροθέα Ντε Ροπ που είναι ερωμένη του αυτοανακηρυσσόμενου βασιλιά της Αλβανίας, Αχμέτ Ζώγου.Η ηρωίδα μπλέκεται στα δίχτυα της τουρκικής κατασκοπείας προκειμένου να ξεφύγει από την εξουσία του βασιλιά και να ακολουθήσει στην Αθήνα τον μεγάλο και μοναδικό έρωτά της. Από την άλλη η φίλη της, η ελληνογαλλίδα Κολέτ, θα έρθει στην Αθήνα για να διδάξει τη γαλλική γλώσσα σε ένα νεαρό κορίτσι μετά από πρόσκληση των πλούσιων θείων της.Σύντομα θα διαπιστώσει ότι έχει πέσει θύμα ενός σατανικού σχεδίου, το οποίο θα αποκαλυφθεί σιγά σιγά μέχρι το τέλος του βιβλίου. Όταν παρουσιάζω ένα βιβλίο αποφεύγω να κάνω αρνητικά σχόλια ,γιατί σέβομαι το έργο του κάθε δημιουργού και αναγνωρίζω ότι απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό. Ωστόσο θεωρώ ότι για να γράψει κάποιος ένα βιβλίο δεν αρκεί να έχει φαντασία ή να σκεφτεί απλώς μια ιστορία. Χρειάζεται μαεστρία , πολύ καλή γνώση της γλώσσας , άνεση στην αφήγηση , έτσι ώστε η λογοτεχνία να είναι λύτρωση για εμάς τους αναγνώστες , μύηση σε έναν χώρο μαγικό. Παραφράζοντας ,λοιπόν, τους στίχους του Γιώργη Παυλόπουλου θα έλεγα ότι η Ποίηση και γενικότερα η Λογοτεχνία είναι μια πόρτα ανοιχτή που από εμάς περιμένει να την ανακαλύψουμε. Τώρα για το αν υπάρχουν τόσοι πολλοί ποιητές ή συγγραφείς που έχουν ανέβει στο "Πρώτο σκαλί" επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.