Το δεύτερο μυθιστόρημα της Λετισιά Κολομπανί έχει τον τίτλο 'Οι θριαμβεύτριες" και είναι ένα ντοκουμέντο, μια υπεράσπιση του αγώνα υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας. Η συγγραφέας μας δίνει δύο παράλληλες ιστορίες που διαδραματίζονται με διαφορά περίπου ενός αιώνα. Η Σολέν, μια σαραντάχρονη δικηγόρος προσπαθεί μετά από ένα τραγικό περιστατικό να ξεπεράσει την κατάθλιψη προσφέροντας εθελοντικά υπηρεσίες ως δημόσιος γραφέας σε μια Εστία στο Παρίσι που φιλοξενεί γυναίκες που έχουν ανάγκη από βοήθεια.Πρόκειται για γυναίκες φτωχές , μετανάστριες μετά από δύσκολες διαδρομές, άλλες που έχουν γνωρίσει την ανέχεια , τη βία ,την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας "Ως εκείνη τη στιγμή, δεν είχε κατανοήσει τη βαθύτερη έννοια της αποστολής της:δημόσιος γραφέας. Σημαίνει πως δανείζεις την πένα σου, δανείζεις το χέρι σου, δανείζεις τις λέξεις σου σ' εκείνους που το 'χουν ανάγκη, σαν τον μεσολαβητή που μεταφέρει κάτι χωρίς να κρίνει." ( σελ.148) Στο Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα η Μπλανς και ο Αλμπέν Περόν φτάνουν στην κορυφή της Ιεραρχίας του Στρατού της Σωτηρίας, προσφέρουν εθελοντική εργασία , οργανώνουν εράνους και συσσίτια για να ανακουφίσουν από την πείνα και το κρύο όσους έχουν ανάγκη.Ιδρύουν το Μέγαρο του Λαού , ένα κέντρο υποδοχής αστέγων καθώς και το Καταφύγιο των Γυναικών και συγκεντρώνουν χρήματα από χορηγίες για να αγοράσουν αυτό το τεράστιο κτίριο που μπορεί να στεγάσει 743 ψυχές, γυναίκες που φιλοξενούνται μέχρι να αποκτήσουν τη δική τους στέγη, εφόσον η διαμονή στην εστία δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα.Η ιστορία της Μπλανς είναι πραγματική και η ίδια αν και βαριά άρρωστη θα υλοποιήσει το όνειρό της και θα προσφέρει ένα καταφύγιο σε όλες τις γυναίκες που η ζωή τους φέρθηκε σκληρά, που η κοινωνία τις έβαλε στο περιθώριο. Η Σολέν προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των γυναικών, ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους, νιώθει ένα περίεργο, πρωτόγνωρο συναίσθημα καθώς η ζωή των άλλων την καταλαμβάνει ,την στοιχειώνει. " Δε διέσχισε το Μάλι, ούτε την Αλγερία, δεν κρύφτηκε ποτέ στο αμπάρι ενός φορτηγού πλοίου, με την κόρη της κουρνιασμένη στην αγκαλιά της, χωρίς νερό και φαγητό μερόνυχτα ολόκληρα.Δεν ξέρει τι σημαίνει απελπισία, πώς είναι να σου δένει η αγωνία το στομάχι κόμπο μην τυχόν σ' ανακαλύψουν και σε στείλουν πίσω.Δεν ξέρει πώς είναι να φοβάσαι μην πνιγείς τελικά στο σκοτάδι, στον βυθό αυτών των παγωμένων νερών όπου είδες να χάνονται τόσοι και τόσοι πριν από σένα." ( σελ.150) Ένα πραγματικά τρυφερό μυθιστόρημα, ένας ύμνος στην αδελφοσύνη με υπέροχα πορτρέτα γυναικών που αγωνίζονται με τις αντιξοότητες και προσπαθούν να βγουν θριαμβεύτριες από τον δύσκολο και άνισο αυτό αγώνα.Άλλες θα τα καταφέρουν κι άλλες όχι, το πιο σημαντικό όμως είναι ο ίδιος ο αγώνας, ο αγώνας για τη ζωή στον οποίον όλοι μας είμαστε ναυαγοί και παλεύουμε να πιαστούμε από μία σανίδα σωτηρίας.