Η Κλερ Κίγκαν στο "Μικρά πράγματα σαν κι αυτά" θίγει ένα σκάνδαλο που συνέβη στην Ιρλανδία, στο οποίο εμπλέκονταν η Καθολική Εκκλησία από την πλευρά όμως της μυθοπλασίας.Στα πλυσταριά της Μαγδαληνής, ιδρύματα που τελούνταν υπό τη διοίκηση και χρηματοδότηση της Καθολικής Εκκλησίας χιλιάδες κορίτσια ή ανύπαντρες μητέρες κακοποιούνταν και τα παιδιά τους προορίζονταν για υιοθεσία σε άλλες χώρες. Τα Χριστούγεννα του 1985 σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, το Νιου Ρος, ο Μπιλ Φέρλονγκ προμηθευτής καυσόξυλων και πατέρας πέντε κοριτσιών εργάζεται σκληρά για να συντηρήσει την οικογένειά του.Η οικονομική ένδεια είναι ορατή στα περισσότερα νοικοκυριά, καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν για τα αναγκαία και ζητούν πίστωση και για ένα τσουβάλι ξύλα.Ο Μπιλ αυτοδημιούργητος , παιδί μιας υπηρέτριας που τον γέννησε στα 16 και αγνώστου πατρός, έχει την τύχη να μεγαλώσει στην οικογένεια στην οποία εργάζεται η μητέρα του και έτσι μεγαλώνει με καλοσύνη και αγάπη.Ανατρέφει τις κόρες του με τα πρότυπα της ηθικής ,τις μαθαίνει να εκτιμούν το χρήμα και να εργάζονται σκληρά ,να προσεύχονται, να εκκλησιάζονται. "Μερικές φορές ο Φέρλονγκ, όταν έβλεπε τα κορίτσια να κάνουν ανελλιπώς όλα αυτά τα μικρά πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς - να γονατίζουν ευλαβικά στο παρεκκλήσι ή να λένε ευχαριστώ στον μαγαζάτορα όταν τους έδινε τα ρέστα - ένιωθε βαθιά μέσα του μια έκρηξη χαράς που αυτά τα παιδιά ήταν δικά του." ( σελ 20) Όταν κάποια μέρα θα παραδώσει στο μοναστήρι μια παραγγελία καυσόξυλων θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα των τροφίμων και θα διαπιστώσει τη συνένοχη σιωπή μιας πόλης που φαίνεται να βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Εκκλησίας.Στην έκκληση ενός κοριτσιού να την σώσει θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του, θα ακούσει την άποψη της γυναίκας του και θα αναλάβει μετά από σκέψη και προβληματισμό την ευθύνη που του αναλογεί, δείχνοντας συμπόνια και καλοσύνη. Μια συγκινητική ιστορία γραμμένη με διαύγεια , ζωντανές περιγραφές , γεμάτη ελπίδα, ηρωισμό και νοιάξιμο για τον αδύνατο.Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε, να στοχαστούμε, θάρρος να καταγγείλουμε την αδικία και τη συγκάλυψη και να δώσουμε το χέρι μας στον άλλον που το έχει ανάγκη;