Εξαιρετικά επίκαιρο το μυθιστόρημα του Πορτογάλου νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου, "Περί Τυφλότητος" , αν και κυκλοφόρησε το 1995.Ζώντας τα τελευταία χρόνια την πανδημία που άλλαξε τις ζωές μας, βρίσκουμε αναλογίες με αυτό το αλληγορικό έργο που πραγματεύεται έναν " αόρατο" εχθρό που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο . Ένας νεαρός άντρας χάνει ξαφνικά το φως του και χωρίς να υπάρχει κάποια οργανική βλάβη τα βλέπει όλα λευκά. Πολύ σύντομα κι άλλα περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης κλιμακώνονται: ένας κλέφτης αυτοκινήτου , μια γυναίκα με μαύρα γυαλιά , ένας γέρος με μια μαύρη καλύπτρα , ένας πιτσιρικάς με στραβισμό , ένας οφθαλμίατρος.Καθώς η ασθένεια φαίνεται εξαιρετικά μεταδοτική η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει σε καραντίνα όλους τους τυφλούς σε ένα εγκαταλελειμμένο φρενοκομείο.Ανάμεσα στους τυφλούς και στους μολυσμένους η γυναίκα του οφθαλμίατρου είναι η μοναδική που βλέπει και προσπαθεί να μη γίνει αντιληπτή από τους υπόλοιπους. "Για πρώτη φορά από τότε που μπήκε εκεί μέσα η γυναίκα του γιατρού ένιωσε πως βρισκόταν πίσω από ένα μικροσκόπιο και παρατηρούσε τη συμπεριφορά πλασμάτων που ούτε καν υποπτεύονταν την παρουσία της, κι αυτό ξαφνικά της φάνηκε άτιμο , αισχρό.Δεν έχω το δικαίωμα να κοιτάζω τους άλλους , αφού δε μπορούν να με κοιτάζουν κι αυτοί , σκέφτηκε." ( σελ 85) Πρόκειται για ένα φανταστικό, αλλά αλληγορικό μυθιστόρημα το οποίο θα καθηλώσει τον αναγνώστη με την αφηγηματική τεχνική , τις σκληρές περιγραφές και εικόνες.Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον προκειμένου να επιβιώσουν , νεκροί που θάβονται πρόχειρα στον προαύλιο χώρο , γυναίκες που βιάζονται για να εξασφαλίσουν την τροφή της ομάδας , τυφλοί που λιμοκτονούν και εξαιτίας της απελπισίας και του πόνου που προκαλεί ο εγκλεισμός καταφεύγουν σε κτηνωδίες. "... γιατί αυτό είναι η τυφλότητα, να ζει κανείς σ' έναν κόσμο που η ελπίδα έχει τελειώσει." (σελ. 247) "... ότι ο άνθρωπος σε όλα συνηθίζει, ειδικά όταν έχει πάψει πια να είναι άνθρωπος." (σελ. 265) Ιδιότυπη η γραφή του Σαραμάγκου , καθώς έχουμε μακροπερίοδο λόγο , από τον οποίο λείπουν τα σημεία στίξης , ενώ απουσιάζουν τα εισαγωγικά και οι διάλογοι ενσωματώνονται στις προτάσεις , κάνοντας το κείμενο πυκνό και δύσκολο.Η ανωνυμία των ηρώων αποτελεί άλλο ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του συγγραφέα που προκαλεί εντύπωση. Όσον αφορά στα θέματα που εγείρονται στο βιβλίο, αξίες όπως η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος έρχονται σε σύγκρουση με την καταρράκωση της ισότητας ,της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, καθώς αντιλαμβανόμαστε πώς συμπεριφέρεται ο άνθρωπος απέναντι σε μια νοσηρή πραγματικότητα. "... αλλά και τα φυτά ακόμα θα συμπεριφέρονταν κατά τον ίδιο τρόπο αν δεν είχαν όλες εκείνες τις ρίζες να τα δένουν στο έδαφος, και τι όμορφα που θα ήταν τότε να βλέπαμε τα δέντρα του δάσους να τρέχουν να ξεφύγουν απ' την πυρκαγιά." (σελ 252) Για τους σινεφίλ, νομίζω ότι το βιβλίο αυτό έχει γυριστεί σε ταινία, αλλά για όσους αγαπούν το γραπτό λόγο έχει μεγάλο ενδιαφέρον να το διαβάσουν.