Το δεύτερο μυθιστόρημά του Κρητικού συγγραφέα Μιχάλη Αλμπάτη που έχει τον τίτλο "Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς" μπορεί να πραγματεύεται ένα θέμα που στους περισσότερους προκαλεί φόβο και απώθηση στο πίσω μέρος του μυαλού τους, όμως ξεχωρίζει για την έντονη αίσθηση του χιούμορ, την ειρωνική και σαρκαστική διάθεση και σίγουρα ο αναγνώστης θα το απολαύσει. Κεντρικός ήρωας ένα νεαρό αγόρι, ο Φανούρης που ζει σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, ο οποίος ανακαλύπτει ότι έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών και το ψιθύρισμα της ψυχής τους. "Ο Φανούρης σαν σκαλωμένος σ' έναν ψηλό μαντρότοιχο ανάμεσα στην επικράτεια των ζωντανών και σ' αυτή των πεθαμένων, ένας ενδιάμεσος, που δεν ανήκει ολοκληρωτικά ούτε στον έναν κόσμο ούτε στον άλλον.." ( σελ 36) Ο θείος του του προτείνει να προσφέρουν στους συγγενείς των νεκρών μια μοναδική υπηρεσία, απαλύνοντας την αβάσταχτη οδύνη του θανάτου και συνομιλώντας μαζί τους λίγο πριν η ψυχή τους αναχωρήσει για πάντα, έναντι βέβαια ενός διόλου ευκαταφρόνητου χρηματικού αντιτίμου. Η κάθε συνομιλία του Φανούρη με τους νεκρούς είναι απολαυστική: άλλοτε αποκαλύπτει καλά κρυμμένα μυστικά , άλλοτε είναι λυπητερή , άλλοτε δείχνει την υποκρισία, την απάτη ,το ψεύδος που βασιλεύει στον κόσμο των ζωντανών και έτσι οι εκλιπόντες κυριαρχούνται από μια αδήριτη ανάγκη να φανερώσουν όλα όσα μια ολόκληρη ζωή έκρυβαν και με τον θάνατο τους να δείξουν αμείλικτη ειλικρίνεια ή να γυρεύσουν συγχώρεση. "...κάθε άνθρωπος δεν είναι μονάχα αυτό που βλέπουμε εμπρός μας, αλλά όσα έχει ως τότε ζήσει, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται πως τα ερείπια, ανθρώπων και πραγμάτων ...μπορεί να κρύβουν στα βάθη τους ένα κουκούτσι μυστηρίου και θαυμασμού..."( σελ.221) Μέσα σε αυτήν την παρωδία του θανάτου ο Φανούρης ενηλικιώνεται, ανδρώνεται, γνωρίζει τα θέλγητρα του γυναικείου κορμιού , την ηδονή, τον έρωτα, τη γλύκα του απαγορευμένου. "Μαζί της κατάλαβε πως, όταν αυτό που σε φέρνει κοντά στον άλλον είναι μονάχα ο πόθος, τότε μετά τη χόρτασή του απέμενε μονάχα ένα κενό, μια αίσθηση απόστασης, η επιθυμία για απομάκρυνση, η αμήχανη συστολή μιας γύμνιας που δεν είχε πια καμιά αποστολή, κανένα περιεχόμενο.Όταν όμως ο άλλος ήταν κάτι περισσότερο από σώμα, κάτι πιότερο από επιθυμία ανάλωσης, τότε η άμπωτη της ηδονής άφηνε να ξεπροβάλουν πίσω της, μέσα στη νοτερή άμμο, οι σπάνιοι θησαυροί ενός βυθού απροσδόκητου."( σελ 335) Η γραφή του Αλμπάτη πολύ ενδιαφέρουσα , το κάθε κεφάλαιο κρύβει ένα απρόοπτο, η γλώσσα του άψογα δουλεμένη, γιατί διαφορετικά ό,τι έχει να κάνει με τον έρωτα ή το σεξ μπορεί να γίνει χυδαίο και φτηνό. Αναμφίβολα ο θάνατος αν δεν απομυθοποιηθεί τρομάζει αλλά η πένα του Αλμπάτη τον κάνει άθυρμα, αφορμή για απίστευτο γέλιο. Αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε!!