Μια νουβέλα του συγγραφέα Μιχάλη Αλμπάτη με τον πικάντικο τίτλο " Ο κώλος της Άννας" ξεχωρίζει για το χιούμορ της αλλά απηχεί και φιλοσοφικές προεκτάσεις, εφόσον η θεοποίηση ενός μέρους του γυναικείου σώματος θεωρείται από τους φορείς της Καθολικής εκκλησίας ύβρις του θρησκευτικού αισθήματος. Κεντρικός ήρωας ο Αλφόνσο Αλδεβαράν, μεσίληκας δικηγόρος διορισμένος στο Υπουργείο Οικονομικών που ζει μια άχρωμη και συμβατική ζωή.Μετά τον χαμό της μητέρας του και την αναχώρηση της υπηρέτριας που τον είχε αναλάβει από μωρό θα έρθει να την αντικαταστήσει μια μικρανιψιά της , η Άννα, κοντούλα και γεματούλα μουλάτα που θα εκπαιδευτεί για ένα μήνα στη λειτουργία του νοικοκυριού. Μια φεγγαρόλουστη βραδιά ο Αλφόνσο θα αντικρίσει εντελώς τυχαία τα γυμνωμένα οπίσθια της Άννας και θα νιώσει όπως ο Μωυσής όταν συναπάντησε την καιόμενη βάτο. " Η ζωή για τον Αλφόνσο Αλδεβαράν είχε πια αμετάκλητα αλλάξει, είχε κατακλυστεί από νόημα και ήταν τυχερός, γιατί το νόημα αυτό δεν ήταν μια αφηρημένη εικασία, μια αόρατη υπόσταση ή εξαϋλωμένη επιθυμία αλλά κάτι το απτό , ζωντανό και παλλόμενο περιφερόμενο ολημερίς μες στο σπίτι, σιμά του, κάτι που όμως πέρα απ' τα προφανή οφέλη συνεπάγονταν και κάποιου είδους δυσχέρειες και κινδύνους, καθώς δεν ήταν δυνατόν να προσεγγίσει ιδεατά το αντικείμενο της λατρείας του...αλλά ήταν αναγκασμένος να επιδιώκει εναγώνια μια επαφή και μια προσέγγιση που ηθικοί και κοινωνικοί κώδικες την καθιστούσαν δυσχερή έως και απαγορευμένη." ( σελ 22) Έτσι ο κώλος της Άννας κατόρθωσε να αφυπνίσει την ψυχή του από τον λήθαργό της και να την φωτίσει με μια ελπίδα αγαλλίασης με αποτέλεσμα να την κοιτάζει με λατρεία χωρίς να αποτολμά να προχωρήσει σε κάποια περαιτέρω μη πρέπουσα ενέργεια.Η ερωτική αυτή πλευρά του πάθους του Αλφόνσο δεν προσέλαβε ούτε μια στιγμή κάποια σεξουαλική απόχρωση ούτε επιχείρησε να αντλήσει απ' αυτόν οποιουδήποτε είδους γενετήσια ικανοποίηση.Τον ρόλο της είχε αποδεχτεί πρόθυμα η Άννα που αδημονώντας για την αναβαλλόμενη ολοένα διακόρευσή της ,έπαιρνε στον ύπνο της όλο και πιο προκλητικές στάσεις μες στην ανήσυχη περιδίνηση του ονείρου.Όταν όμως κάποια μέρα εξομολογήθηκε στον αιδεσιμότατο Αββακούμ τη σχέση της με το αφεντικό της, τότε ο ιερέας χωρίς να σεβαστεί το απαραβίαστο της εξομολόγησης το μετέφερε στον Καρδινάλιο που απεφάνθη ότι δεν επρόκειτο για σεξουαλικό βίτσιο αλλά για μια ύβρη κατά του θρησκευτικού συναισθήματος που έθετε σε κίνδυνο τα θεμέλια του Καθολικισμού.Η υπόθεση θα φτάσει στον Τύπο, θα προστεθούν νέες πικάντικες και εξωφρενικές λεπτομέρειες που δεν θα έχουν καμία σχέση με την αλήθεια αλλά θα ικανοποιήσουν την αδηφάγα περιέργεια των αναγνωστών.Θέση θα λάβουν ακόμα σύλλογοι γυναικών για τα δικαιώματά τους , το Κομμουνιστικό κόμμα που προέβαλε την προλεταριακή ταξική όψη της υπόθεσης, ενώ Καθολικοί ιερείς στο τέλος θα δείξουν συμπάθεια για τον Αλφόνσο παρουσιάζοντας τον σαν ένα άθυρμα στα χέρια του Σατανά χωρίς δυστυχώς να αποτρέψουν το ένταλμα συλλήψεως με την κατηγορία της προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος και του δημοσίου ήθους! Πέρα από το αστείρευτο χιούμορ της νουβέλας, η γλώσσα του Αλμπάτη είναι εξαιρετική , εκλεπτυσμένη και λόγια .Ο συγγραφέας στηριζόμενος σε ένα "καυτό" μέρος του γυναικείου σώματος το εξιδανικεύει χωρίς ωστόσο το έργο του να εκπίπτει σε ένα ευτελές ανάγνωσμα. " ...αυτή η αρρώστια της εξιδανίκευσης προσβάλλει εξίσου τους ερωτευμένους και τους πιστούς, είναι σύμφυτη θα λέγαμε με τον έρωτα και τη θρησκευτική πίστη και επιβάλλει την απαλοιφή κάθε γνωρίσματος που θα μπορούσε την αίγλη του ινδάλματός τους να αμαυρώσει και να αναχαιτίσει την πλημμυρίδα του θαυμασμού που αυτό ελκύει..." ( σελ.38)