Το βιβλίο της Betty Smith "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" είναι μια τρυφερή ιστορία που θα έπρεπε να την διαβάσει κάθε παιδί αλλά και κάθε ένας από εμάς που έχει την ευαισθησία ενός παιδιού και δεν έχει πάψει να ονειρεύεται. Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές του εικοστού αιώνα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης με ήρωες την εντεκάχρονη Φράνση Νόλαν και τον δεκάχρονο αδερφό της Νήλυ.Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια φτωχή οικογένεια με τους γονείς τους: την Καίτη που δουλεύει σκληρά για να ζήσουν και τον πατέρα τους, τον Τζόνυ που ενώ προσπαθεί να τους στηρίξει ο εθισμός του στο αλκοόλ τον καθιστά αναξιόπιστο και ανίκανο.Τα παιδιά κυκλοφορούν ρακένδυτα και πεινασμένα, μαζεύοντας σκουπίδια από τους δρόμους του Μανχάταν και τα πουλάνε στα παλιατζίδικα για λίγα σεντς.Η Φράνση έχει βάλει στόχο να διαβάζει ένα βιβλίο την ημέρα από τη δανειστική βιβλιοθήκη και το Σαββατοκύριακο δύο και γράφει ιστορίες που εξωραΐζουν την πραγματικότητα, για όσα δεν έχει και για όσα θα ήθελε να αποκτήσει. "Η Φράνση φανταζότανε πως αυτή η βιβλιοθήκη είχε όλα τα βιβλία, που υπάρχουν στον κόσμο, κι όλα τα βιβλία που υπάρχουν στον κόσμο είχε βάλει στο νου της να τα διαβάσει.Διάβαζε ένα βιβλίο την ημέρα με αλφαβητική σειρά , χωρίς να πηδάει τα βαρετά".( σελ.31) Ενώ η δασκάλα την επιβραβεύει για τα δημιουργήματα της φαντασίας της, όταν θα αρχίσει να γράφει για την πραγματική και σκληρή της ζωή ,την απειλεί με κακό βαθμό και την αναγκάζει να επιλέξει. Παρά την φτώχεια τους η μητέρα τους κάνει το παν για να μορφωθούν τα παιδιά της και να μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, διαβάζοντάς τους καθημερινά ένα απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη και τον Σαίξπηρ.Τους δίνει την ευκαιρία να μάθουν πιάνο που ξέμεινε στο παγωμένο σπίτι που νοικιάζουν και τους μαθαίνει τις αξίες της ζωής, την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα , την αλληλεγγύη. " Το παιδί σου πρέπει να το μάθεις να πιστεύει στον ουρανό.Όχι έναν ουρανό γεμάτο αγγέλους που πετάνε με το θεό καθισμένο στο θρόνο του, αλλά έναν ουρανό που να 'ναι στο μυαλό του ένα μέρος θαυμαστό, που να μπορούνε οι άνθρωποι να το ονειρεύονται πιστεύοντας πως εκεί βγαίνουν πάντα αληθινά όλα όσα επιθυμούνε. "( σελ.113) Η Φράνση δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί.Παρατηρεί από το παράθυρο του σπιτιού της τους περαστικούς, σκέφτεται διαρκώς, κάνει το παν για βλέπει τους ανθρώπους γύρω της ευτυχισμένους και συνειδητοποιεί ότι ευτυχία είναι να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς, να ζεις με τα λίγα, να μαθαίνεις, αλλά πάντα να ονειρεύσαι και να παλεύεις για τους στόχους σου. " Και η Φράνση προσπαθούσε να συναρμολογήσει όλες αυτές τις κουβέντες , προσπαθούσε να μπει στο νόημα, να καταλάβει τούτον τον κόσμο που γύριζε γύρω της σαν σβούρα, σ' έναν τρελό χορό."( σελ. 455) Παρά την μικρή της ηλικία αξιολογεί τους δασκάλους της, βλέπει ποιοι είναι αυτοί που διδάσκουν γιατί απλά έτυχε να κάνουν αυτό το επάγγελμα και ποιοι είναι αυτοί που είναι φωτοδότες , που θα της ανοίξουν το δρόμο της γνώσης, θα της μάθουν πώς θα γίνει άνθρωπος. " Αυτοί οι δύο δάσκαλοι που έρχονταν κάθε τόσο , ήταν οι ασημόχρυσες βούλες του ήλιου μέσα στο μεγάλο βουρκωμένο ποτάμι που ήταν οι μέρες του σχολείου:μέρες γεμάτες φοβερές ώρες, όταν η δασκάλα έβαζε τις μαθήτριες να στέκονται αλόγιστες, με τα χέρια σταυρωμένα πίσω απ' την πλάτη, ενώ εκείνη διάβαζε ένα ρομάντσο κρυμμένο στα γόνατά της." ( σελ 214) Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1943 και το 1945 ο Ελίας Καζάν μας έδωσε την ομότιτλη ασπρόμαυρη ταινία .Αν και γραμμένο σχεδόν έναν αιώνα πριν, θυμίζει το σήμερα ,τις γειτονιές του κόσμου όπου μετανάστες, ξεριζωμένοι από κάθε σημείο της γης πασχίζουν να επιβιώσουν , αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.Απο όλους αυτούς λίγοι θα βρουν το δρόμο τους σαν τη Φράνση που άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ψηλά στο φως, στη γνώση, σε μια καλύτερη ζωή!