Η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη "Το ζουμί του πετεινού" παρουσιάζει τη ζωή στη φύση σε αντιπαραβολή με τη ζωή στην κρίση . Κεντρικός ήρωας ο Παναγής που ζει σε ένα χωράφι που έχει από τον παππού του στον Λειμώνα, μια κοιλάδα εύφορη, μια ώρα δρόμος μέσα απ' τα βουνά για την πιο κοντινή πόλη.Αφού άφησε τα κτήματα και την καλλιέργεια της γης έχει γίνει κάπελας στην ταβέρνα "Ο παράδεισος του Μιχαήλου" που λειτουργεί μαζί με τη γυναίκα του Θεοδοσία.Ζει λέγοντας ιστορίες στις παρέες που πίνουν πιο πολύ, μέχρι που μια μέρα ακούει από μια παρέα για την οικονομική κρίση της χώρας μας και ότι το κράτος θα αρχίσει να πουλάει γη και ύδωρ στους ξένους, με αποτέλεσμα τη δημόσια περιουσία να μας την πάρουν οι δανειστές.Τότε θα εκραγεί και θα βγει εκτός εαυτού .. Για τον Παναγή η φύση είναι παράδεισος , ζει μέσα σε αυτήν και τρέφεται από αυτήν, γιατί του προσφέρει τα πάντα. "...ρε ξέρεις τι είναι να πάρεις να φας μέσα απ' τον κήπο σου, να πας να μαζέψεις τα κηπουρικά σου και να κάτσεις να φας;Υπάρχει πιο ευλογία Θεού;"( σελ 70) "...τούτ' η γη σε ταΐζει, σε θρέφει• σκέψου να 'ναι χειμώνας και να ' χει κρύο όξω, να ' χεις το τζάκι αναμμένο, να κάνεις μια έτσι στο χωράφι και να φέρνεις μέσα μια αγκαλιά χορταρικά , να κάνεις χορτόσουπα το βράδυ, ό,τι έχει ο μπαξές μαζεύεις και ρίχνεις μέσα και βγάζεις ένα μείγμα ,ένα άθροισμα , τα πάντα έχει ο μπαξές το χειμώνα...."( σελ.15) Μέσα σε αυτόν το μαγικό τόπο ο Παναγής μαζεύει τους φίλους του γύρω από ένα μοναστηριακό τραπέζι, τρώνε, πίνουνε ρακί , συζητάνε, γλεντάνε και ο ίδιος αφηγείται τις ιστορίες του για το ζουμί του πετεινού που και νεκρούς ανασταίνει, για τη γελάδα που της έκανε σπερματόχυση, για το σερνικό γαλόπουλο που αγκάλιαζε τη γάμπα του και έκανε πως τον βατεύει. Ο Μακριδάκης, Χιώτης στην καταγωγή αν και σπούδασε μαθηματικός έχει μια υπέροχη, ποιητική γραφή και χειρίζεται την ντοπιολαλιά με έναν μαγικό τρόπο.Όλο το βιβλίο είναι σαν ένα κεφάλαιο, σχεδόν χωρίς τελεία.Η γλώσσα του βρίθει από λέξεις , πλούτο εκφράσεων, μαγικές περιγραφές, πλήθος λαογραφικών στοιχείων.Η νουβέλα διαβάζεται απνευστί και σου δημιουργεί εικόνες παραδεισένιες, γεμάτες χρώματα, αρώματα, γεύσεις από την ελληνική ύπαιθρο και την νωχελική και ήρεμη ζωή του χωριού, όπου τα πάντα κυλάνε με άλλους ρυθμούς. Η επιστροφή στη φύση μοιάζει μονόδρομος, ο σεβασμός προς τους προγόνους και την πατρίδα γίνεται αξία ζωής , στοιχείο της ταυτότητας μας, που αλλοιώνεται σιγά σιγά μέσα στις άχρωμες, μουντές πόλεις, όπου τα πάντα ξεπουλούνται: ο αέρας, η γη, η θάλασσα ,το οξυγόνο μας.