"Αυτό είναι:τα φιλιά ,διότι τα φιλιά εξακολουθούν να είναι το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου .Κανείς δεν θα καταφέρει να μάθει τί είναι το φιλί, γιατί υπάρχουν τα φιλιά, τι σημαίνουν στην πραγματικότητα.Έχουν μιαν άγνωστη δύναμη.Τα φιλιά.Το παν είναι εκεί, στα φιλιά." Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ισπανού Μanuel Vilas , ενός τρυφερού , ερωτικού, αισθησιακού μυθιστορήματος, το οποίο διαδραματίζεται σε ένα χωριό στα περίχωρα της Ισπανίας κατά την περίοδο του κόβιντ. Αυτοδιηγητικός αφηγητής είναι ο Σαλβαδόρ, ένας πενηνταοκτάχρονος καθηγητής που συνταξιοδοτείται πρόωρα λόγω ψυχολογικής φθοράς και εξασθένισης της μνήμης.Ο Σαλβαδόρ εγκαταλείπει τη Μαδρίτη μια μέρα πριν η Ισπανία μπει σε καραντίνα και βρίσκει καταφύγιο σε ένα σπίτι που του παραχωρεί το συνδικάτο εκπαιδευτικών.Εκεί θα γνωρίσει τη Μονσεράτ που εργάζεται στο μοναδικό παντοπωλείο της περιοχής και θα ζήσουν έναν απροσδόκητο έρωτα.Στα μάτια του η Μονσεράτ ταυτίζεται με την Αλτισιδόρα -την ηρωίδα του Θερβάντες στον Δον Κιχώτη- και η παρουσία της αποτελεί μια πράξη αντίστασης στον καιρό της αναγκαστικής απομόνωσης.Ο ίδιος ο Θερβάντες άλλωστε ,όταν ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει, εμπότισε το βιβλίο του με το νόημα της ύπαρξης του, βρίσκοντας εκεί καταφύγιο. "Διότι ο έρωτας με την πρώτη ματιά πιθανώς αποδεικνύει την ύπαρξη δυνάμεων υπερφυσικών , μαγικών, εκπληκτικών ικανοτήτων που σκοπεύουν να ανυψώσουν την ανθρώπινη ζωή ,να τη μετατρέψουν σε ομορφιά ,σε άγριο έρωτα , σε πάθος ."( σελ 27) Ο έρωτας είναι για τον Βίλας ο μοναδικός τρόπος πραγμάτωσης της ανθρωπιάς ,γιατί πλαισιώνει την άχαρη ανθρώπινη ζωή με μια αχλή ποιητικότητας, της δίνει χρώμα και νόημα.Για τον ίδιον η ζωή χωρίς πάθη είναι απλώς επιβίωση. Σε μια ζοφερή περίοδο όπου η πανδημία έφερε την απομόνωση , τον μοναχικό θάνατο χωρίς τη δυνατότητα αποχαιρετισμού , οι ήρωες πέρα από τον πόνο θα στραφούν στην ενδοσκόπηση, θα ανασύρουν το παρελθόν ,τα λάθη ,τις διαφορετικές επιλογές που θα μπορούσαν να είχαν κάνει στη ζωή τους .Η μάσκα και η απαγόρευση των σωματικών επαφών ( κυρίως των φιλιών) αντιμετωπίζεται στο βιβλίο ως το έσχατο σημείο ευτελισμού της ανθρώπινης υπόστασης. " Έβλεπα την Ελλάδα σαν το δυνατό χέρι που δημιούργησε τον πολιτισμό κι επομένως ονειρεύτηκε αυτό το παρόν. Διότι αυτή την πανδημία ο Όμηρος την είχε ήδη προβλέψει, σ' ένα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι μεταξύ θεών κι ανθρώπων , σ' ένα παιχνίδι επαναλαμβανόμενο και ζοφερό, απ' το οποίο η μοναδική διέξοδος είναι ο έρωτας για έναν άλλον άνθρωπο.Ο έρωτας για μια γυναίκα.Ο έρωτας για έναν άντρα .Αυτή είναι η διέξοδος από την επανάληψη." Σε αυτό το υπαρξιακό ,δυνατό μυθιστόρημα ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι είναι ζωντανός και ότι προορισμός του είναι να φωτίσει τον άλλον.Η επιθυμία για ένα άλλο κορμί είναι το μοναδικό αληθινό πράγμα σ' αυτόν τον κόσμο.Είτε αυτό λέγεται αγάπη, είτε έρωτας, είτε σεξ, είτε φιλία έχουμε γεννηθεί με την επιθυμία να αγγίζουμε τον άλλον. Κι αν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι είμαστε περαστικοί από αυτήν τη ζωή, ας σκεφτούμε ότι λάμψη του έρωτα και της λογοτεχνίας δίνει μια διάσταση αθανασίας και αντιστέκεται στην φθορά και στο σκοτάδι της ανυπαρξίας που μας μέλλεται.