Ο Ρατζίβ Μπαλαζουμπραμανιάμ Ινδός γεννημένος στη Μ.Βρετανία μας δίνει με το έργο του" Ζωή σαν σινεμά" ένα ανάλαφρο ,γοητευτικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ, ρεαλισμό και συναισθηματικό βάθος. Σε μια πόλη της Νότιας Ινδίας μια δεκαεξάχρονη κοπέλα μεγαλώνει σε μια φτωχή οικογένεια με έναν μέθυσο πατέρα , μία "βουβή" μητέρα που είναι βυθισμένη στις σκέψεις της, έναν μεγαλύτερο αδερφό που ζει βλέποντας τηλεόραση και μια παθητική αδερφή που παντρεύεται άθελα της.Όταν ο πατέρας της αποφασίζει να την παντρέψει εκείνη το σκάει και καταφεύγει σε μια Πόλη ,η οποία δεν κατονομάζεται , για να εργαστεί ως υπηρέτρια στο σπίτι του πλούσιου Αζίζ.Στο καινούργιο σπίτι θα έρθει αντιμέτωπη με την κυρία Μορσό τη σύζυγό του Αζίζ που αγαπά τις γάτες, τον γιο του Αρμάν που σπουδάζει στην Οξφόρδη ,το υπηρετικό προσωπικό στο οποίο ξεχωρίζει ο Ρατζού που θα γίνει για αυτήν φύλακας- άγγελος.Η κοπέλα προσαρμόζεται στο περιβάλλον του σπιτιού και κάθε φορά που προσπαθεί να δραπετεύσει από τον πραγματικό ,σκληρό κόσμο καταφεύγει στον ζωολογικό κήπο ,όπου παρακολουθεί τους ουρακοτάγκους ,οι οποίοι είναι περισσότερο σκλάβοι από τα άλλα ζώα , καθώς είναι αναγκασμένοι να φέρονται σαν άνθρωποι. Αυτό που ονειρεύεται περισσότερο η ηρωίδα είναι να γίνει ηθοποιός , μια σταρ του κινηματογράφου μεταμφιεσμένη σε υπηρέτρια ,όπως ήταν στην πραγματική της ζωή. Έτσι αισθάνονται συχνά οι άνθρωποι: ότι ζούνε σε λάθος πραγματικότητες από τις οποίες δεν έχουν πάντα τη δύναμη να ξεφύγουν ή να κερδίσουν την ελευθερία που ονειρεύονται .Γιατί και η ελευθερία έχει σημασία , μόνο όταν κάποιος έχει να πάει κάπου. Ένα ζωντανό , εμπνευσμένο βιβλίο στο οποίο συμπλέκονται η λεπτή ειρωνεία και το κωμικό στοιχείο για τις σχέσεις των ανθρώπων , την ενδοοικογενειακή βία , την αξία της μόρφωσης , τη δύναμη των γυναικών να επιβάλουν τη θέληση τους, και να έχουν λόγο στον έρωτα και κυρίως στην ίδια τους τη ζωή. "Για να επιβιώσεις , πρέπει να έχεις θάρρος και αποφασιστικότητα .Μόνο ένα κορίτσι με καρδιά και μυαλό μπορεί να επιβιώσει .Θα βρεις πολλούς ζωντανούς νεκρούς στην Πόλη.Η τραγωδία που ζουν είναι δική τους και δεν πρέπει να την αφήσεις να σε τραυματίσει." ( σελ 307)