Ο Γερμανός συγγραφέας Κλάους Μάνν, γιος του Τόμας Μάνν στο μυθιστόρημα του " Μεφίστο" χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης ένα υπαρκτό πρόσωπο τον Γκουστάβ Γκρύντγκενς, αστέρα του θεάτρου και της οθόνης που ασπάστηκε το Γ' Ράιχ και για αυτό η κυκλοφορία του βιβλίου έγινε αιτία δικαστικής διαμάχης, καθώς από τη μια συγκρούονταν η ελευθερία της τέχνης και από την άλλη η τιμή και η αξιοπρέπεια του ατόμου . Κεντρικός του ήρωας είναι ο Χέντρικ Χέφγκεν, ο οποίος χωρίς να είναι εκ πεποιθήσεως φασίστας μεταμορφώθηκε σε ηθοποιό- μαριονέτα στα χέρια των ηγετών του ναζισμού.Ξεκινώντας από το Θέατρο Τέχνης του Αμβούργου το 1926 ο Χέντρικ Χέφγκεν έπαιζε πολλούς διαφορετικούς ρόλους και μάγευε το κοινό με την ενέργεια και την αύρα του. Κερδίζοντας την εύνοια της ηθοποιού Λόττε Λίντενταλ, η οποία ήταν ερωμένη του πρωθυπουργού και δεξί χέρι του Φύρερ, συνάπτει συμφωνία με τον διάβολο και αντιπροσωπεύει το ίδιο το καθεστώς , την υποκρισία και την ψευτιά όσων εξουσιάζουν .Ο ρόλος που τον καθιέρωσε ήταν ο Μεφιστοφελής στην τραγωδία Φάουστ του Γκαίτε που συμβόλιζε τον Διάβολο, χαιρέκακος και μοχθηρός . Στην προσωπική του ζωή φυλάει μυστική τη σχέση του με την Τζουλιέτ , τη Μαύρη του Αφροδίτη που είχε νέγρικο αίμα , αεικίνητα άγρια μάτια και σοκολατένια πόδια .Μαζί της επιδίδονταν σε σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, με τον ίδιο να ταπεινώνεται και να εξευτελίζεται. " Για κείνον η Πριγκίπισσα Τεμπάμπ ήταν η σαγηνευτική βάρβαρη γυναίκα , η όμορφη άγρια με την ατιθάσευτη δύναμη που τον αναζωογονούσε ταπεινώνοντάς τον." ( σελ 259) Μια τέτοια γυναίκα ,ωστόσο δεν θα ήταν αποδεκτή ,όχι μόνο γιατί δεν ανήκε στην άρια φυλή αλλά και γιατί ανήκε σε μια χαμηλότερη κοινωνική τάξη. Έτσι παντρεύεται την Μπάρμπαρα Μπρούκνερ, κόρη ενός εξέχοντος διανοούμενου που όμως διατηρεί σοσιαλιστικές και επαναστατικές ιδέες που έρχονται σε αντίθεση με το νέο καθεστώς του Γ Ράιχ. Ο γάμος αυτός δεν θα κρατήσει για πολύ ,όπως και οι φιλίες με ηθοποιούς που δεν ασπάζονται την σχέση του με την αιμοδιψή εξουσία, εφόσον ο ίδιος συχνά πατά " επί πτωμάτων" και συναγελάζεται μόνο με πεπαιδευμένους λογοτέχνες , μουσικούς ή πολιτικούς που θα του φανούν χρήσιμοι στην ανέλιξη του. " Προς τί όλη αυτή η άχρηστη πλέον διακριτικότητα , η επίπλαστη συστολή που μας κάνει να κρύβουμε πίσω από τους τοίχους των στρατοπέδων συγκέντρωσης την όμορφη γιορτή των βασανιστηρίων;" ( σελ 338) Ένα μυθιστόρημα αρκετά ενδιαφέρον από άποψη γραφής, καθώς συνδυάζει την αφήγηση και τον διάλογο με την σάτιρα και δείχνει πως οι άνθρωποι εύκολα προδίδουν τις ηθικές τους αξίες , γίνονται αριβίστες και άπληστοι , δικαιολογώντας την υποκρισία και το ψεύδος, αρκεί να επωφελούνται οι ίδιοι. Περίμενα ένα πιο συναρπαστικό και δραματικό τέλος αλλά ο Κλάους Μάνν επέλεξε να αφήσει τον ήρωα του να βασανιστεί από τη μοναξιά και τις Ερινύες που είχαν μετατρέψει τον κόσμο των ονείρων του σε εφιάλτη αντί να τον συντρίψει μέσω της μυθοπλασίας. Ο ίδιος ο συγγραφέας αδύναμος και ευαίσθητος δεν άντεξε τη σήψη του ναζιστικού καθεστώτος και το γεγονός ότι έφερε το βάρος ενός διάσημου πατέρα και αυτοκτόνησε στα σαρανταδύο του χρόνια .