Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, του τόσο αγαπημένου συγγραφέα των φοιτητικών μου χρόνων, απολαμβάνω το χιούμορ του ,τον ιδιαίτερο σαρκασμό του ,την ευρηματικότητα του στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Το τελευταίο του βιβλίο " Ζωή μέχρι χθες" είναι ο απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής της. ‌ Η Αμφιτρίτη Βράνη χήρα εβδομήντα δύο χρονών νοικιάζει για ένα βράδυ με το ποσό των 2.400 ευρώ το πατρικό της σπίτι που είχε πουληθεί και μετατραπεί σε οίκο ανοχής κυρίως μεταναστών. Κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι θα βρει γράμματα και άλλα φυλαχτά της ζωής της από τότε που ήταν έφηβη , ενώ θα ανασύρει στη μνήμη της την σεξουαλική σχέση που είχε με δύο δίδυμα αδέλφια της απέναντι πολυκατοικίας. "Τους αγαπούσα ή τους ποθούσα ταυτόχρονα , με την υποψία πως ίσως να δοξολογούσα μόνο την ηδονή που μου χάριζαν.Μα κι αυτό δεν σήμαινε αγάπη; Το παλιρροϊκό κύμα που σήκωναν μέσα μου ισορροπούσε την αντίφαση που κάποιες φορές με τρέλαινε:διασκέδαζα , ενώ αποστρεφόμουν τον εαυτό μου." (σελ.158) Ανορθόδοξη σχέση , που η ίδια την έβλεπε σαν δείγμα ενηλικίωσης , απαλλαγμένη από τις αστικές συμβάσεις του συντηρητικού και προστατευμένου περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωνε. Μια ανατροπή θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της και μερικά χρόνια αργότερα θα παντρευτεί τον Φοίβο, έναν κοσμοπολίτη αρκετά μεγαλύτερο της. "Κι αφού ο Φοίβος ήταν ο άνθρωπός μου , έπαιζε βέβαια ρόλο και η ηλικία , γεφυρώσαμε σιγά σιγά τις διαφορές μας με εξομολογήσεις. Επενδύσαμε στην εμπιστοσύνη που χτίσαμε μιλώντας γι' αυτά που είχαμε ζήσει." ( σελ. 303) Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο εν μέρει σοκάρει κυρίως με τις σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους ήρωες , αλλά από την άλλη έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ποιοτικού λογοτεχνικού έργου. Ο κάθε ήρωας έχει υπόσταση , αληθοφάνεια και όλοι συνδέονται με εκπληκτική μαεστρία με τη ζωή της ηρωίδας και την αναδεικνύουν ή δικαιολογούν τις επιλογές της. " Κι εγώ;Πού στην ευχή ανήκα εγώ;Σε φεγγάρια , σε ήλιους ,σε μεγάλες και μικρομεσαίες άρκτους ή σε μισοφαγωμένους από διαστημικούς αρουραίους πλανήτες; "( σελ .386) Στο τέλος η διαδικασία της γραφής γίνεται για την ηρωίδα ελιξίριο της νεότητας , μέσο για να απαλλαγεί από τις απουσίες που συνωστίζονταν μέσα της , η φωνή της για όσους δικαιούνταν να μάθουν τη δική της αλήθεια.