Ο Πορτογάλος João Ricardo Pedro στο μυθιστόρημα του " Το δικό σου πρόσωπο θα είναι το τελευταίο " μας δίνει μέσα από την ιστορία τριών μελών μιας οικογένειας που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές ,τη νεότερη ιστορία της Πορτογαλίας. Χωρική αφετηρία της μυθοπλασίας είναι ένα απομονωμένο πορτογαλικό χωριό, κάτω από το όρος Γκαρντούνια, που στα αραβικά σημαίνει καταφύγιο.Στις 25 Απριλίου του 1974, ημέρα του πραξικοπήματος που ονομάστηκε "Επανάσταση των Γαριφάλων" και έβαλε τέλος στη δικτατορία του Σαλαζάρ, ένας άντρας ο Σελεστίνο εξαφανίζεται και λίγο αργότερα θα βρεθεί νεκρός.Ο γιατρός Αουγκούστο Μέντες πιθανόν κρατάει το κλειδί του αινίγματος και είχε περιθάλψει το μικρό αυτό αγόρι με το γυάλινο μάτι 40 χρόνια πριν. Σε παράλληλες αφηγήσεις παρακολουθούμε τις ιστορίες του παππού, του γιου του Αντόνιο που έζησε τη φρίκη των αποικιακών πολέμων στην Αγκόλα και του εγγονού του Ντουάρτε που ήταν ένας χαρισματικός και αινιγματικός μουσικός που έπαιζε πιάνο. " Ο Ντουάρτε έπαιζε Μπετόβεν όπως κάποιος λύνει τα παιχνίδια στην προτελευταία σελίδα της εφημερίδας, με απόλυτη αδιαφορία για το ευρηματικό χέρι που τα δημιούργησε."( σελ.94) Στενός φίλος του παππού Αουγκούστο, ήταν ο Πολικάρπιο με τον οποίον είχαν σπουδάσει μαζί ιατρική αλλά ο δεύτερος δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του, ακολουθώντας το όνειρο του να γυρίσει όλον τον κόσμο.Ο Πολικάρπιο μιλάει στο μυθιστόρημα μέσω των επιστολών του που έστελνε κάθε Αύγουστο στον γιατρό και έτσι ο Αουγκούστο έστρεφε το βλέμμα του σε έναν κόσμο που είχε εθελουσίως στερηθεί. " Για αρκετά χρόνια οι επιστολές του Πολικάρπιο αποτελούσαν το παράθυρο μέσα από το οποίο αντιλαμβάνονταν τον κόσμο οι παππούδες του Ντουάρτε. Από την εισβολή των Γερμανών στο Παρίσι ως την απελευθέρωση της Ευρώπης από τις Συμμαχικές Δυνάμεις. Από τον θάνατο του Στάλιν ως τα γκολ του Εουσέμπιο.Από το πρώτο βήμα στο φεγγάρι ως την πτώση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Διηγούνταν τα πάντα." (σελ.51) Τις ιστορίες ο παππούς τις διηγείται στον εγγονό του φτάνοντας μέχρι την τελευταία επιστολή, όπου έμαθε τον θάνατο του φίλου του, ιδιοκτήτη πλέον ενός ξενοδοχείου στο Μπουένος Άιρες. Και ενώ γινόταν ο Ποδηλατικός γύρος της Πορτογαλίας, ο Αουγκούστο μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο μένει παράλυτος και ζει για άλλους δεκαέξι μήνες με τη φροντίδα της γυναίκας του Λάουρας. Το πρώτο μυθιστόρημα του Πορτογάλου είναι ένα εξαίσιο παλίμψηστο και το βλέμμα του συγγραφέα επιμερίζεται σε πολλαπλές ψηφίδες προκειμένου να περισυλλέξει και να συνθέσει διάσπαρτες στον χρόνο ιστορίες. Κανένα μυθιστορηματικό πρόσωπο δεν συγκροτείται σαν αυτόφωτη παρουσία, αλλά όλα φωτίζουν και σκιάζουν την ιδιοσυστασία τους μέσα από την συσχέτιση του με τα υπόλοιπα πρόσωπα του βιβλίου. Η φιλία του Ντουάρτε με τον "Ινδιάνο" έναν ιδιοφυή, αυτοδίδακτο ζωγράφο, συμμαθητή του στο σχολείο που κανένας δεν τον έκανε παρέα και ο οποίος ακούγοντας τον Ντουάρτε να παίζει τη σονάτα του Μπετόβεν εκσπερμάτωσε και λέρωσε τον καναπέ.Ο κουρέας Αλσίνο που έτρεμε αλλά όταν κρατούσε στα χέρια του το ψαλίδι αποκτούσε μια γαλήνια μορφή , η καθηγήτρια της Ωδικής που είχε γεννηθεί στην Μπρατισλάβα και είδε τον κομμουνιστή πατέρα της να σκοτώνεται από εκκαθάριση που έκανε το κόμμα, ο ψυχίατρος που αγαπούσε τον Μπαχ , η αυτοπροσωπογραφία της ανάπηρης γυναίκας με το κομμένο πόδι που εμπνεύστηκε από πίνακα του Μπρέγκελ, η "οδύσσεια " της μάνας του όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο, τα τραύματα του πατέρα του από τον πόλεμο που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Δεσπόζον θέμα του βιβλίου, η ανάγνωση του οποίου είναι ιδιαίτερα απαιτητική, είναι το αίνιγμα της ομορφιάς που μετουσιώνεται σε τέχνη.Η ζωγραφική , η μουσική και η γραφή στις υψηλότερες μορφές τους δεν καθησυχάζουν αλλά αφυπνίζουν ανησυχίες θεμελιακές για τη ζωή μας, κρυπτογραφούν τις πιο ευαίσθητες όψεις του εαυτού μας.Ένα βιβλίο που μοιάζει με παζλ, το οποίο ο αναγνώστης καλείται να συναρμολογήσει ,γραμμένο με ύφος σπαρακτικό και μελαγχολικό που δίνει έμφαση στις λεπτομέρειες και με μια δομή σχεδόν μουσική που διαβάζεται σαν παρτιτούρα.