Η βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022 Annie Ernaux στο έργο της " Τα χρόνια" δεν μας δίνει μια μυθιστορηματική μυθοπλασία, αλλά μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία γραμμένη σε α' πληθυντικό πρόσωπο. Η αρχή της αφήγησης τοποθετείται το 1940( χρονιά γέννησης της συγγραφέως) και συνεχίζεται για επτά δεκαετίες, ενώ η ροή του λόγου διακόπτεται από φωτογραφίες και κινηματογραφικές σκηνές που απεικονίζουν τις διαδοχικές μεταμορφώσεις του κορμιού της με τη φθορά του χρόνου. " Όπως η σεξουαλική επιθυμία , έτσι και η μνήμη δε σταματά ποτέ.Ζευγαρώνει τους πεθαμένους με τους ζωντανούς, τα αληθινά πλάσματα με εκείνα της φαντασίας, το όνειρο με την ιστορία.( σελ. 14) Η αφήγηση είναι γραμμική και αποτυπώνει τα κομβικά γεγονότα του 20ου και 21ου αιώνα: τον Πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση, την κυριαρχία της θρησκείας στις ζωές των ανθρώπων, το Μάη του 68, τη σεξουαλική απελευθέρωση ,τους αγώνες για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και το δικαίωμα των ανθρώπων στην αντισύλληψη, τη λατρεία στα υλικά αγαθά , τη διάψευση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου , το κύμα μεταναστών στη Γαλλία, την εισβολή των κινητών και του υπολογιστή , το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Μέσω της συνειρμικής της γραφής ανακαλεί την παιδική της ηλικία που εκτυλίσσεται σαν μία βουβή, έγχρωμη ταινία, όπου εμφανίζονται ανάκατα εικόνες από τανκς και ερείπια. Τα χρόνια της ενηλικίωσης κινούνται προς την κατεύθυνση ενός νέου πνεύματος και μιας μεταμόρφωσης του κόσμου, όπου πλέον οι συζητήσεις επικεντρώνονται στον κομμουνισμό , την αυτοκτονία, τον έρωτα ,την αντισύλληψη. " Μας κατέκλυσε το αίσθημα της απόλυτης και πρόσκαιρης νιότης ...με ένα τζιν παντελόνι, ένα Gauloise στο χέρι , να πλάσουμε τον ρομαντικό μύθο της " πρώτης φοράς " χωρίς να θυμόμαστε πώς ήταν ο κόσμος πριν από τη νύχτα που νιώσαμε ένα γυμνό κορμί πάνω στο δικό μας." Στη δεκαετία του 60 υπήρχε μια αφύπνιση άδολης χαράς που εκφραζόταν με τους Beatles, ενώ οι αγώνες ενάντια στην κοινωνική αδικία και τα δικαιώματα των γυναικών ,των φοιτητών ή των εργατών έπαιρναν σάρκα και οστά. " Ήταν πραγματιστές.Δεν ήθελαν ν' αλλάξουν την κοινωνία, ήθελαν απλώς να μην τους βάζουν τρικολποδιές στο μέλλον" Στην αυτοβιογραφία της Ερνό θα φανεί το αποτύπωμα που άφησε ο κόσμος πάνω σε εκείνη και τους συγχρόνούς της και θα το χρησιμοποιήσει για να ανασυστήσει έναν κοινό χρόνο, που παρουσιάζεται σαν συνδαιτυμόνας σ' ένα μακρόσυρτο οικογενειακό τραπέζι , οι αναμνήσεις ,τα όνειρα και οι στοχασμοί του οποίου θα γίνουν συλλογικά. Και καθώς ο αναγνώστης θα μπει στον 21ο αιώνα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους ,ο χρόνος πλέον θα αποκτήσει μια παγκοσμιοποιημένη διάσταση, καθώς όλα θα αλλάζουν με ταχύτατο ρυθμό : οι αξίες ,τα ιδανικά, εμείς οι ίδιοι.Όπως η ίδια αναφέρει γράφει" για να περισώσει κάτι από τον χρόνο, στον οποίο εμείς δεν θα υπάρχουμε." Συστατικά στοιχεία και οχήματα της τεχνικής της είναι ,λοιπόν, η Μνήμη, ο Χρόνος και η Γλώσσα , μια γλώσσα ιδιαίτερα επεξεργασμένη που όμως σε εμάς φαίνεται απλή και ανεπιτήδευτη .Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος αυτοβιογραφικής γραφής ,σπαρακτικής, υπαινικτικής , οργισμένης.